Δεν ξέρω το μέτρο με το οποίο μετράνε τις ειδήσεις. Λέτε να ’ναι η ένταση της θύμησής τους; Μήπως η έκταση της διασποράς τους; Ή, άραγε, οι επιπτώσεις τους στη ζωή πολλών ανθρώπων; Ή ακόμη και ενός ολόκληρο έθνους.
Χθες γέμισαν τα πρωτοσέλιδα των περισσότερων εφημερίδων με μια είδηση, που δύσκολα τη βάζεις στην πρώτη σελίδα. Σε ένα σχολειό του Περάματος Αττικής τα περισσότερα παιδιά δεν πήγαν σχολείο. Οι δημοσιογράφοι έγκαιρα μας έδωσαν την εξήγηση. Την ίδια μέρα το σχολείο του Περάματος άνοιξε την πόρτα του και την αγκαλιά του στα προσφυγόπουλα.
Δεν πρέπει να το αποφάσισαν τα ίδια τα παιδιά. Μάλλον οι γονείς τους. Ή κάποιοι πίσω από αυτούς.
Παράξενη είδηση. Το Πέραμα το κατοικούν εργάτες, κυρίως των ναυπηγείων της περιοχής. Μικρονοικοκυραίοι. Χαμηλοσυνταξιούχοι. Και άνεργοι. Μεροκαματιάρηδες που δύσκολα τη βγάζουν τη μέρα. Ειδικά αν έχουν παιδιά.
Η εργατική τάξη ξενοφοβική; Δεν ήτανε ποτέ! Μπροστάρικα σε όλους τους κοινωνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.
Να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά. Ήμασταν ποτέ εμείς οι Έλληνες ξενοφοβικοί; Αν ψάξουμε την ιστορία μας, κάτω από τις μεγάλες πολιτικές ήττες ή θριάμβους, οι Έλληνες δεν ήσαν ποτέ ρατσιστές. Κοσμοπολίτες ήσαν και είναι. Αγαπούσαν και αγαπούν τους ξένους. Εύκολα συγκατοικούν και συμβιώνουν με αυτούς.
Είχαμε και έχουμε ένα φοβερό ιστορικό προνόμιο. Από τους ξένους παίρνουμε τις γνώσεις τους και τις εμπειρίες τους. Τις μοχλεύουμε, όμως. Τις κάνουμε δικές μας. Και βάζουμε τη δική μας σφραγίδα. Και τότε σαν νέα γνώση και νέα πράγματα τις μεταφέρουμε και σε άλλους λαούς.
Τότε γιατί φαινόμενα σαν κι αυτό που ζήσαν τα μικρά παιδιά στο σχολειό του Περάματος Αττικής;
Κάποιοι θα απαντήσουν εύκολα. Φταίνε η λιτότητα και η ανεργία. Φταίνε οι φόροι και τα άλλα βαρίδια.
Πολύ μίζερη αυτή η ερμηνεία. Έχουμε φοβερά και φωτεινά παραδείγματα από το παρελθόν. Με κορυφαία την αντίσταση του ελληνικού λαού στα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Λίγοι ήσαν οι δωσίλογοι.
Τότε τι φταίει;
Η δική μου ερμηνεία είναι πολύ απλή. Φταίει ο διχαστικός πολιτικός λόγος. Που διαιρεί τους Έλληνες και σπάει τους δεσμούς αλληλεγγύης. Που διαχωρίζει τους συμπολίτες μας σε γερμανοτσολιάδες και μερκελιστές από τη μια πλευρά, και σε δικούς μας.
Θέλω να πάω στο σχολειό του Περάματος Αττικής. Μαζί με τα παιδιά μιας εργατούπολης και τα προσφυγόπουλα. Στην ίδια τάξη. Στο ίδιο θρανίο. Είμαστε Έλληνες.
Νέα Κρήτη, Άποψη, Σάββατο, 04.02.2017
Παράξενη είδηση. Το Πέραμα το κατοικούν εργάτες, κυρίως των ναυπηγείων της περιοχής. Μικρονοικοκυραίοι. Χαμηλοσυνταξιούχοι. Και άνεργοι. Μεροκαματιάρηδες που δύσκολα τη βγάζουν τη μέρα. Ειδικά αν έχουν παιδιά.
Η εργατική τάξη ξενοφοβική; Δεν ήτανε ποτέ! Μπροστάρικα σε όλους τους κοινωνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.
Να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά. Ήμασταν ποτέ εμείς οι Έλληνες ξενοφοβικοί; Αν ψάξουμε την ιστορία μας, κάτω από τις μεγάλες πολιτικές ήττες ή θριάμβους, οι Έλληνες δεν ήσαν ποτέ ρατσιστές. Κοσμοπολίτες ήσαν και είναι. Αγαπούσαν και αγαπούν τους ξένους. Εύκολα συγκατοικούν και συμβιώνουν με αυτούς.
Είχαμε και έχουμε ένα φοβερό ιστορικό προνόμιο. Από τους ξένους παίρνουμε τις γνώσεις τους και τις εμπειρίες τους. Τις μοχλεύουμε, όμως. Τις κάνουμε δικές μας. Και βάζουμε τη δική μας σφραγίδα. Και τότε σαν νέα γνώση και νέα πράγματα τις μεταφέρουμε και σε άλλους λαούς.
Τότε γιατί φαινόμενα σαν κι αυτό που ζήσαν τα μικρά παιδιά στο σχολειό του Περάματος Αττικής;
Κάποιοι θα απαντήσουν εύκολα. Φταίνε η λιτότητα και η ανεργία. Φταίνε οι φόροι και τα άλλα βαρίδια.
Πολύ μίζερη αυτή η ερμηνεία. Έχουμε φοβερά και φωτεινά παραδείγματα από το παρελθόν. Με κορυφαία την αντίσταση του ελληνικού λαού στα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Λίγοι ήσαν οι δωσίλογοι.
Τότε τι φταίει;
Η δική μου ερμηνεία είναι πολύ απλή. Φταίει ο διχαστικός πολιτικός λόγος. Που διαιρεί τους Έλληνες και σπάει τους δεσμούς αλληλεγγύης. Που διαχωρίζει τους συμπολίτες μας σε γερμανοτσολιάδες και μερκελιστές από τη μια πλευρά, και σε δικούς μας.
Θέλω να πάω στο σχολειό του Περάματος Αττικής. Μαζί με τα παιδιά μιας εργατούπολης και τα προσφυγόπουλα. Στην ίδια τάξη. Στο ίδιο θρανίο. Είμαστε Έλληνες.
Νέα Κρήτη, Άποψη, Σάββατο, 04.02.2017
Δημοσίευση Σχολίου