Τόσοι πρέπει να ‘σαν. Δεν τους μέτρησε ο Υπουργός Αγροτικής (Υπ)ανάπτυξης. Πρόλαβε, όμως, να τους χαρακτηρίσει: «Είναι τραμπούκοι». Προφανώς οι χίλιοι τριακόσιοι. Εμείς, οι υπόλοιποι, τους καταμετρήσαμε. Εντυπωσιακό το νούμερο. Όσο και σημαντικό. Χίλιοι τριακόσιοι Κρήτες αγρότες άφησαν πίσω τα χωράφια τους, τις οικογένειές τους, τη βολή τους. Είχαν αποφασίσει και θελήσει. Να
ανέβουν στην Αθήνα! Να διαμαρτυρηθούν με ένταση. Μ’ όλη τους τη ψυχή. Και να μιλήσουν. Με τους υπουργούς και την κοινή γνώμη.
Δεν αντέχουν άλλο. Οι φόροι τους πέφτουν βαρείς. Οι ασφαλιστικές
εισφορές ακόμα πιο βαριές. Τα έσοδα πενιχρά. Δεν φτάνουν. Και τα
λιπάσματα και οι ζωοτροφές παρα-ακριβύνανε.
Ο Υπουργός δεν τους δέχτηκε. Τι νόημα θα είχε, άλλωστε, μια κλειστή κουβέντα μαζί του; Χωρίς τα φώτα της δημοσιότητας; Ποιός θα τους άκουγε μετά; Ούτε τους επέτρεψαν να διαδηλώσουν στις μεγάλες λεωφόρους της Αθήνας. Οι εικόνες, που πολλαπλασίασε η μικρή τηλεοπτική οθόνη, δυσαρέστησαν αρκετούς. Και η κυβέρνηση βιάστηκε να δείξει την ικανοποίησή της. Αυτοί, οι αγρότες της Κρήτης δεν είναι αγωνιστές. Δεν είναι αληθινοί αγρότες. Ξένα στοιχεία κρύφτηκαν πίσω από τις πλάτες των αγροτών. Όσο, προσωπικά, εγώ, απεχθάνομαι και αποδοκιμάζω τη βία κάθε μορφής, άλλο τόσο εργάζομαι για την υποκρισία των δήθεν καλών τρόπων.
Δεν έχω ξαναδεί ΜΑΤ να είναι παρόντα στις αμέτρητες πορείες των αντιεξουσιαστών. Ούτε χρήση δακρυγόνων στις οποιεσδήποτε βίαιες συνάξεις τους. Δεν πρόσεξα ούτε διαπίστωσα αστυνομικές επιχειρήσεις ενάντια στις ανεπανάληπτες καταστροφές της περιουσίας του Δημοσίου από τους γνωστούς – αγνώστους αναρχικούς. Παρέα, μάλιστα, με δράστες του κοινού ποινικού δικαίου, τα τελευταία χρόνια.
Πέφτουν συχνά μολότοφ και καμία αστυνομική αντίδραση. Συχνά μάλιστα χαϊδεύουμε με προτεραιότητα ακόμα και τους τρομοκράτες.
Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση η αφήγηση και η εξιστόρηση των χθεσινών επεισοδίων από την «απόβαση» στην Αθήνα των χιλίων τρακοσίων Κρητών αγροτών.
Δεν κρατούσαν πυρομαχικά. Μόνο τις κατσούνες τους. Δεν φορούσαν μαύρες κουκούλες. Έδειχναν μπροστά στο φακό τα πρόσωπά τους. Και εκφραστικά την οργή και την αγανάκτησή τους. Δεν κάψανε καμία έγκυο γυναίκα. Όπως εκείνη στη Μαρφίν το Μάιο του 2010. Και, όμως, φάγανε τα χημικά… της αρκούδας.
Ήσαν επικίνδυνοι! Πιο επικίνδυνοι από τους άλλους. Γιατί είχαν και έχουν με το μέρος τους το δίκαιο.
Νέα Κρήτη, Άποψη, Πέμπτη, 09.03.2017
Ο Υπουργός δεν τους δέχτηκε. Τι νόημα θα είχε, άλλωστε, μια κλειστή κουβέντα μαζί του; Χωρίς τα φώτα της δημοσιότητας; Ποιός θα τους άκουγε μετά; Ούτε τους επέτρεψαν να διαδηλώσουν στις μεγάλες λεωφόρους της Αθήνας. Οι εικόνες, που πολλαπλασίασε η μικρή τηλεοπτική οθόνη, δυσαρέστησαν αρκετούς. Και η κυβέρνηση βιάστηκε να δείξει την ικανοποίησή της. Αυτοί, οι αγρότες της Κρήτης δεν είναι αγωνιστές. Δεν είναι αληθινοί αγρότες. Ξένα στοιχεία κρύφτηκαν πίσω από τις πλάτες των αγροτών. Όσο, προσωπικά, εγώ, απεχθάνομαι και αποδοκιμάζω τη βία κάθε μορφής, άλλο τόσο εργάζομαι για την υποκρισία των δήθεν καλών τρόπων.
Δεν έχω ξαναδεί ΜΑΤ να είναι παρόντα στις αμέτρητες πορείες των αντιεξουσιαστών. Ούτε χρήση δακρυγόνων στις οποιεσδήποτε βίαιες συνάξεις τους. Δεν πρόσεξα ούτε διαπίστωσα αστυνομικές επιχειρήσεις ενάντια στις ανεπανάληπτες καταστροφές της περιουσίας του Δημοσίου από τους γνωστούς – αγνώστους αναρχικούς. Παρέα, μάλιστα, με δράστες του κοινού ποινικού δικαίου, τα τελευταία χρόνια.
Πέφτουν συχνά μολότοφ και καμία αστυνομική αντίδραση. Συχνά μάλιστα χαϊδεύουμε με προτεραιότητα ακόμα και τους τρομοκράτες.
Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση η αφήγηση και η εξιστόρηση των χθεσινών επεισοδίων από την «απόβαση» στην Αθήνα των χιλίων τρακοσίων Κρητών αγροτών.
Δεν κρατούσαν πυρομαχικά. Μόνο τις κατσούνες τους. Δεν φορούσαν μαύρες κουκούλες. Έδειχναν μπροστά στο φακό τα πρόσωπά τους. Και εκφραστικά την οργή και την αγανάκτησή τους. Δεν κάψανε καμία έγκυο γυναίκα. Όπως εκείνη στη Μαρφίν το Μάιο του 2010. Και, όμως, φάγανε τα χημικά… της αρκούδας.
Ήσαν επικίνδυνοι! Πιο επικίνδυνοι από τους άλλους. Γιατί είχαν και έχουν με το μέρος τους το δίκαιο.
Νέα Κρήτη, Άποψη, Πέμπτη, 09.03.2017
Δημοσίευση Σχολίου