Κάθε έρωτας κρύβει στον πυρήνα του μία ζωή, μια αιωνιότητα τόσο μοναδική όσο και οι σύντροφοι που την νοηματοδοτούν. Κανείς μας δεν γνωρίζει πού, πότε και με ποιόν τρόπο θα συναντήσει τον έρωτα. Σημασία δεν έχει όμως μόνο να συναντήσεις τον έρωτα. Το κυριότερο ερώτημα είναι αν στο κάλεσμά του θα ανταποκριθείς ή όχι! Θα του παραδοθείς να σε αναγεννήσει ή θα τον ζεις φοβισμένα πίσω από οχυρά;
Όλοι μας έχουμε το δικό μας ιστορικό, εμπειρίες της παιδικής και της ενήλικης ζωής που μας διαμόρφωσαν και μια καθημερινότητα απαιτητική που πολλές φορές δοκιμάζει την υπομονή και τις αντοχές όλων μας.
Και έρχεται κάποια στιγμή ο έρωτας. Λίγο να αφήσεις το παραθυράκι της ψυχής σου ανοιχτό και το φως έρχεται να λούσει τα πάντα.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο παίρνεις μια απόφαση καθοριστική. Η καρδιά σου ή θα ανοιχτεί στη σύνδεση και θα τολμήσεις να φανείς ευάλωτος και να επιτυχείς την εγγύτητα ή θα δίνεσαι με μπαγκάζια φορτωμένα με αμφιβολίες και ανασφάλειες.
Εμπιστοσύνη και φόβος εγκατάλειψης
Η εμπιστοσύνη σε κάθε σχέση είναι ρίσκο. Ένα ρίσκο αναγκαίο όμως για να απολαύσεις τη συντροφικότητα. Όταν ο φόβος της εγκατάλειψης ή οι προσωπικές ανασφάλειες έχουν φωλιάσει στην καρδιά μας, τότε αυτά, χωρίς βάσιμη αφορμή, πυροδοτούνται και προβάλλονται στο σύντροφο που έχουμε επιλέξει. Στη συντροφική σχέση συμβαίνει κάτι μοναδικό. Αναδύονται συναισθηματικά κενά, απωθημένα ή ελλείψεις που δεν καλύφθηκαν κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας.
Ανάλογα λοιπόν με το δεσμό προσκόλλησης που αναπτύξαμε με τους φροντιστές μας ως παιδιά συμπεριφερόμαστε και στις συντροφικές μας σχέσεις.
Χρειάζεται όμως προσοχή γιατί ο σύντροφος δεν μπορεί και δε γίνεται να αναλάβει το ρόλο του πατέρα ή της μητέρας και να καλύψει ό,τι δεν λάβαμε ως παιδιά. Αυτό είναι ένα θέμα, το οποίο μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να επεξεργαστούμε με την βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η συντροφικότητα ανθίζει σε πρόσωπα που παρουσιάζουν συναισθηματική ωριμότητα και καλλιεργούν την αυτογνωσία. Μονάχα όταν αγαπώ τον εαυτό μου με υγιή τρόπο, με εκτιμώ και με αποδέχομαι άνευ όρων για αυτό που είμαι τότε μπορώ να προσφέρω το ίδιο και στους ανθρώπους γύρω μου.
Φόβος εγγύτητας
Σε κάθε σχέση ακόμη, ο έρωτας συχνά ξυπνά τον φόβο της εγγύτητας. Αρκετοί ομολογούν πως φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ανοιχτά ή κρύβονται πίσω από οχυρά μήπως τολμήσουν την υπέρβαση και τελικά προδοθούν.
Αρχικά, και μόνο ο εντοπισμός του φόβου κι η αναγνώρισή του είναι σημαντική στο να αποκτηθεί επίγνωση αυτού. Όταν αντιλαμβανόμαστε αυτό που μας συμβαίνει, τότε αισθανόμαστε ότι έχουμε καλύτερο έλεγχο της κατάστασης.
Στη συνέχεια καλούμαστε να απαντήσουμε σε ένα κρίσιμο ερώτημα. Αυτό είναι: Θα μείνουμε εγκλωβισμένοι σε ό,τι μας δυσκολεύει ή μας βαραίνει ψυχικά ή θα επιλέξουμε να προβούμε στην αλλαγή που θα φέρει ένα πιο λειτουργικό αποτέλεσμα για εμάς;
Έχουμε την ελευθερία και συνάμα την ευθύνη της επιλογής που θα κάνουμε. Σίγουρα η αλλαγή θα γίνει σταδιακά με μικρά βήματα μα για να αντικρύσεις νέες θάλασσες είναι απαραίτητο να απομακρυνθείς από την γνώριμη στεριά. Να ρισκάρεις να ανοιχτείς, να φλερτάρεις με τον φόβο σου και να του κρυφογελάσεις.
Ο έρωτας είναι φωτιά, που αναγεννά όσες ψυχές επιλέγουν να του παραδοθούν και να τον ζήσουν. Σίγουρα, δεν είναι λειτουργικό να εθελοτυφλούμε μα αν δεν πιστέψουμε στην μαγεία του έρωτα πώς θα του επιτρέψουμε να μας κερδίσει;
Μην προσπαθείς να αλλάξεις τον σύντροφό σου
Η τροφοδοσία του έρωτα είναι το πύρινο αγκάλιασμα των ψυχών. Να δίνεσαι και να απλώνεις την καρδιά σου σαν ουράνιο τόξο στον ήλιο. Να θαυμάζεις τον άνθρωπό σου για αυτό που είναι, να τον αγαπάς ακριβώς όπως είναι δίχως να προσπαθείς να τον αλλάξεις εγωιστικά.
Η μεγαλύτερη παγίδα είναι να ερωτευτείς την εικόνα που έπλασες εσύ για τον άλλο και όχι αυτό που είναι πραγματικά.
Κάθε βήμα στη σχέση είναι παλμός καρδιάς. Δίνεσαι και ταυτόχρονα κονταροχτυπιέσαι με σένα, με τον εγωισμό σου, τις ανασφάλειες σου... όλα.
Πώς όμως θα ζήσεις αν δε δοκιμάσεις να συνδεθείς αληθινά; Ζωή που δε την χαίρεσαι και απλά συμβιβάζεσαι με αυτήν είναι αγώνας υπομονής και δεν ταιριάζει σε κανέναν μας. Γεννήθηκες για τον έρωτα, για την αγάπη, το φως και την ελευθερία και θυμήσου τα δεσμά μας τα σπάμε μονάχα αν το θελήσουμε οι ίδιοι.
Οι άλλοι δεν μπορούν να καθορίζουν την ευτυχία σου μα την ευτυχία μας την χτίζουμε μέρα με τη μέρα, λεπτό με το λεπτό εμείς οι ίδιοι.
Αν δεν αντέχεις τη σκλαβιά του φόβου ένας είναι ο δρόμος: να τον νικήσεις, να ρισκάρεις να τολμήσεις. Η αγάπη είναι ρίσκο και επιλογή. Είναι ευθύνη γιατί όταν αγαπάς αληθινά σέβεσαι, εκτιμάς και αποδέχεσαι τον άλλον άνευ όρων.
Συμπερασματικά, δεν είμαστε ό,τι μας πλήγωσε αλλά είμαστε οι υπερβάσεις και κυρίως οι επιλογές μας. Φυλακή δεν είναι να έχεις πληγωθεί. Φυλακή είναι να φοβάσαι να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να ζήσεις. Με πίστη, θάρρος και αισιοδοξία απλώνουμε την ψυχή μας στον έρωτα, καλωσορίζουμε την αγάπη και της επιτρέπουμε εκείνη να μας δείξει το δρόμο.
Άλλωστε, όταν τα βλέμματα ερωτεύονται και οι καρδιές πάλλονται ο φόβος είναι μια απλή λεπτομέρεια που αργά η γρήγορα θα σβήσει στο καμίνι της αυθεντικής αγάπης.
Ολυμπία Μαρία Ποντίκη
Νομικός, Σύμβουλος Γάμου και Οικογένειας, Life and Business Coaching, Msc Ποιμαντική Ψυχολογία.
Δημοσίευση Σχολίου