Εχθές ήταν μια πολύ συγκινητική μέρα για μένα.
Κατάφερα να ξαναπάω στο χωριό μου ύστερα από χρόνια, το χωριό που μεγάλωσα και πήγα σχολείο. Εκεί έκανα τα πρώτα όνειρα μου... Ζωγράφιζα και έπαιζα μπάλα με τα παιδιά της γειτονιάς. Είδα πολλές γνωριμες φάτσες, παιδιά που παίζαμε ...τόσοι δα... Και ανταμώσαμε πάλι. Το Σερνικακι, ένα πανέμορφο χωριό στην Φωκίδα, είναι ένας όμορφος πόλος πολιτισμού και ένας όμορφος τουριστικός σταθμός 5 χιλιόμετρα έξω από την Άμφισσα, την πρωτεύουσα του Δήμου Δελφών. Το Σερνικακι, και οι κάτοικοι του, ο πολιτιστικός Σύλλογος και ο Πολ. Σύλλογος γυναικών ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που με στήριξαν στην πρώτη μου ατομική έκθεση στην Φωκίδα. Μου κράτησαν τα φτερά μου και με βοήθησαν να "πετάξω". Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χωριό μου και τους κατοίκους του. Οι Σερνικακιωτες, είμαστε καλά παιδιά, με ψυχή και δύναμη... Και σπάνιοι άνθρωποι!
Εχθές με αφορμή την προβολή της ταινίας μας "Το ελάφι και ο ιππότης" και το βιβλίο "Η Βούλα έχασε μια Βούλα" της Μήνας Μητροπούλου, σε εικονογράφηση μου έλαβα αυτό το "αναμνηστικό".
Πραγματικά, δεν μπορώ να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους ανθρώπους, στον καθένα ξεχωριστά, στον πολιτιστικό σύλλογο και τα μέλη του... Στα παιδιά που ήρθαν και μιλήσαμε και είδαν την ταινία και το βιβλίο μας... Στους γονείς. Εύχομαι να μπορώ να στηριζω, να πρεσβεύω το χωριό μας 
και να δημιουργώ συνέχεια, για να πω στο ελάχιστο ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτή την τιμή.
και να δημιουργώ συνέχεια, για να πω στο ελάχιστο ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτή την τιμή.Ναι, είμαι Σερνικακιωτισα. Δεν γεννήθηκα εδώ, όμως έχω καταγωγή από τη Φωκίδα (γιαγιά). Επιλέξαμε να μετακομίσουμε στο χωριό, το αγαπήσαμε και μεγαλώσαμε εδώ.
Εδώ προλαβα και πήγα σχολείο, κράτησα τη σημαία, είπα ποιήματα για την ελευθερία και το Έθνος μας και μεγάλωσα με περηφάνια! Για αυτά και άλλα πολλά... Είναι η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε να πάρει κανείς από τον τόπο του.
Σας ευχαριστώ πολύ
Δημοσίευση Σχολίου