«Συγχωρώ» δε σημαίνει «ξαναβάζω κάποιον στην ζωή μου, μοιράζομαι, αγαπώ». «Συγχωρώ» σημαίνει απλά «προχωρώ, γαληνεύω». «Συγχωρώ» πάει να πει «αποφασίζω να διαγράψω όποιον κι ό,τι με πίκρανε».
Και θα κλάψεις, και θα χτυπηθείς, και θα φωνάξεις. Θα βρίσεις και θα αναθεματίσεις αυτόν που σε πρόδωσε, σε απάτησε, δε σε εκτίμησε. Είναι κανόνας σχεδόν απαράβατος. Γιατί η εκτίμηση είναι δικαίωμα δικό σου, απόλυτο και παντός καιρού και γιατί ο απέναντι έχει υποχρέωση να σε εκτιμά και να σε σέβεται. Κι αν δεν το κάνει, αν παραβεί τους κανόνες, αν παραβιάσει το δικαίωμά σου αυτό, τότε έχεις όλο το δίκαιο με το μέρος σου.
Κι όταν περάσει ο θυμός τότε έρχεται η απόγνωση, τα αναπάντητα «γιατί» λίγο πριν πέσεις για ύπνο, το παράπονο, η θλίψη κι η στεναχώρια. Η απελπισία. Τα μπουκάλια με κρασί που αδειάζεις μες σε λίγες ώρες. Ο καπνός που γεμίζει το δωμάτιο. Τα τηλεφωνήματα σε φίλους μες στην άγρια νύχτα. Οι βόλτες στους δρόμους της πόλης με μουσική στη διαπασών.
Ίσως να φταις κι εσύ κάπου. Κάτι δεν υπολόγισες καλά. Κάπου σου βγήκε λάθος. Δεν μπορεί, κάπου κάτι πήγε στραβά με σένα. Σίγουρα το σκέφτηκες και σίγουρα αναλογίστηκες. Έδωσες πολλά πολύ νωρίς; Εμπιστεύτηκες με δεμένα μάτια; Έβλεπες κι αγνοούσες; Ίσως και τίποτα απ’ όλα αυτά, ίσως κι όλα μαζί.
Κι εκεί που κάπου το βρήκες, που κάπου το ξέχασες, εκεί που είπες «είμαι καλύτερα», θα μάθεις κάτι, θα δεις κάτι κι η πληγή σου θα ανοίξει και θα βρεθείς και πάλι στο μηδέν σου, στον πάτο, που πιο χαμηλά δεν πάει. Και θ’ αρχίσεις πάλι απ’ την αρχή.
Κι όμως, σου το υπογράφω πως ένα πρωί μιας Τρίτης θ’ ανοίξεις τα μάτια σου και θα είσαι καλά. Καλύτερα από ποτέ. Και θα είναι μια συνηθισμένη Τρίτη, ένα συνηθισμένο πρωινό. Και θα είσαι ξαφνικά και πάλι εσύ. Γιατί κατάφερες και συγχώρεσες. Όχι επειδή βρήκες κάτι καλύτερο, αλλά επειδή αποφάσισες πως κουράστηκες να παλεύεις για κάτι που δεν υπάρχει πια.
Γιατί τόσος πόνος ήταν αρκετός. Γιατί αξίζεις την ευτυχία. Γιατί αξίζεις να παίρνεις κι εσύ κάτι πού και πού. Γιατί δεν είσαι θύμα κανενός. Γιατί έχεις δύναμη και γιατί μπορείς. Γιατί καλά τα κλάματα, αλλά καιρός να ζήσεις. Καιρός να κερδίσεις πίσω τον χαμένο χρόνο. Κι ας μην το μάθουν ποτέ ότι τους συγχώρεσες. Άλλωστε, δεν το έκανες για ‘κείνους. Το έκανες για σένα. Όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό. Το έκανες γιατί η ψυχή η δικιά σου θέλεις να είναι καθαρή, όμορφη. Το έκανες γιατί κουράστηκες, γιατί βαρέθηκες, γιατί μπορείς.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι το επόμενο. Είναι όταν επιτέλους καταλαβαίνεις ότι δεν άξιζες τέτοια συμπεριφορά. Ότι εσύ έδωσες ό,τι είχες και δεν είχες. Ότι εσύ προσπάθησες, αγάπησες, εξελίχτηκες, συμβιβάστηκες, έδειξες, έκανες. Ότι εσύ ήσουνα πραγματικά παρών. Ήσουνα εκεί. Πάλεψες για ό,τι πιστεύεις. Κι όμως, ο απέναντι όχι μόνο δεν εκτίμησε, αλλά εξαπάτησε, καταπάτησε, έφυγε, δεν ήθελε. Ήταν απών και δεν ενδιαφέρθηκε.
Όταν, λοιπόν, αντιληφθείς τη διαφορά σας, όταν τα βάλεις κάτω και τα μετρήσεις, τότε όχι μόνο συγχωρείς, αλλά ευχαριστείς τον άλλο που έφυγε. Κανείς δε θέλει κάποιον που δε δίνει, που αγαπάει συγκρατημένα, μετρημένα. Που νοιάζεται μόνο τόσο όσο, που δεν αφήνεται, που δεν αφοπλίζεται, που κρατιέται, που δε νιώθεις σιγουριά δίπλα του, που με την πρώτη –ή και τη δεύτερη– ευκαιρία σε προδίδει. Κανείς δε θέλει τέτοιους ανθρώπους για συνοδοιπόρους.
Τώρα, λοιπόν, είσαι ελεύθερος. Ελεύθερος απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Ελεύθερος απ’ τις σκέψεις σου, απ’ το θυμό, απ’ τη λύπη, απ’ τη στεναχώρια. Τώρα μπορείς να ξεκινήσεις ξανά. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της καινούργιας σου ζωής. Απόλαυσέ την!
Δημοσίευση Σχολίου