Βάλε μια ρακή και κάτσε πλάι μου.
Μια τελευταία φορά εδώ, κατάχαμα, όπως παλιά.
Όχι, δεν διεκδικώ πια τη γωνιά σου. Στην μέση του άδειου δωματίου θα σταθούμε κι οι δυο.
Τα μάζεψα τα πράγματά μου όλα. Δεν ήταν και πολλά..
Ένα κουτί με αναμνήσεις του αέρα, ένα σ’αγαπώ κι ένα σκίτσο, δυο βότσαλα ένα μαύρο κι ένα λευκό κι όνειρα από καιρό επικηρυγμένα.
Άργησες πολύ αυτή τη φορά, και μην κοιτάς την ώρα..
Δεν μετριέται σε δευτερόλεπτα, λεπτά και ώρες ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει ανάμεσά μας.
Μετριέται σε χαμένες στιγμές, σε ανείπωτα λόγια, σε μυστικά που άφησες να δηλητηριάσουν το τώρα.
Μετριέται σε νύχτες χωρίς αγκαλιά, σε πρωινά χωρίς καφέ για δύο από την ίδια κούπα.
Μετριέται σε γέλια που δεν μοιραστήκαμε και σε χέρια τυλιγμένα στο σκοτάδι που δεν νιώσαμε.
Μετριέται στην εμπιστοσύνη που δεν ένιωσες ποτέ.
Άργησες πολύ αυτή τη φορά..
Και τώρα πια, η ιστορία σου κι η ιστορία μου, είναι παράλληλες ευθείες που δεν συναντούνται πουθενά.
Έλα, κάτσε σου λέω..
Τώρα που τελειώσαμε, μπορούμε να πούμε την ιστορία μας από την αρχή.
Σαν ένα παραμύθι που το έζησε ο καθένας για τον εαυτό του.
Βλέπεις, παρακολουθώντας το μοτίβο σου δεν είναι μόνο που απογοητεύτηκα, είναι που κατάλαβα πως δεν με γνώρισες ποτέ.
Κι έτσι, άλλη ιστορία θυμάσαι εσύ κι άλλη εγώ.
Άλλα θυμάσαι εσύ, κι άλλα εγώ. Άλλα ένιωσες εσύ, κι άλλα εγώ. Εσύ με μέτρησες “άλλη μία” κι εγώ “έναν μόνο”.
Βλέπεις εγώ, διεκδικούσα πάντα αισθήματα ατόφια, επικίνδυνα κι αληθινά, γεμάτα ρίσκο και βουτιές στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας κι εσύ αυτά, τα φοβόσουν πολύ για να τολμήσεις να τα ζήσεις.
Εγώ ζήταγα το ρίσκο, το ξεβόλεμα και μια ζωή χαραγμένη σε τέσσερα γράμματα “μαζί”.
Εγώ δεν φοβήθηκα ποτέ να χαράξω και να χαραχτώ.
Και μην γελιέσαι αγάπη μου, ξέρεις και ξέρω, πως σαν θα κοιταχτούμε στα μάτια, εγώ θα σε κοιτάω κι εσύ θα χαμηλώσεις το βλέμμα σου.
Και κάπως έτσι, θα τα έχουμε πει όλα.
Κι εσύ, κι εγώ..
About the author
Σοφία Παπαηλιάδου
Στο παρά κάτι των 40, χάραξα πάνω μου μια φράση. Amor Fati. Να αγαπάς την μοίρα. Να ακολουθείς την μοίρα. Να κάνεις την μοίρα σου επιλογή και ζωή. Οι άνθρωποι μου και οι λέξεις μου είναι τελικά η μοίρα μου. Μαμά, φίλη, πρώην στις σχέσεις μου, παρόν στο ότι.. Δεν ζω χωρίς τα παιδιά μου, την θάλασσά μου και τις λέξεις μου. Όνειρο; Μια μέρα η Αθήνα να είναι πολύ μακριά μου.. μέχρι τότε, αφήνω ανεξίτηλα σημάδια με τα λάθη μου και ισορροπώ ατρόμητα ανάμεσα σε φόβους και φοβίες!
Σοφία Παπαηλιάδου
Δημοσίευση Σχολίου