Άνθρωποι που όσα κι αν πέρασαν, δεν έσπασαν. Άνθρωποι φτιαγμένοι απ’ άλλο υλικό…
Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που πέρασαν πολλά, μα δεν σταμάτησαν να προχωρούν.
Εκείνοι που η ζωή τους δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, μα δεν το έβαλαν κάτω. Εκείνοι που κλήθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν δυσκολίες που θα τσάκιζαν τους περισσότερους, μα σήκωσαν υπεράνθρωπα το ανάστημά τους κι όσες φορές κι αν λύγισαν, δεν έσπασαν.Θάρρος; Αξιοπρέπεια; Δύναμη; Εγωισμός ή ένα κράμα όλων αυτών μαζί, έχει σμιλέψει το κορμί και την ψυχή τους; Άνθρωποι απ’ άλλο υλικό. Απ’ αυτό που αντέχει σε μπόρες, πυρκαγιές και σεισμούς. Κι αν λαβώθηκαν, δεν παραιτήθηκαν. Κι αν πόνεσαν, δεν τα παράτησαν. Κι αν μάτωσαν, δεν φώναξαν βοήθεια. “Αντρίκια” σήκωσαν όλο το βάρος στις πλάτες τους και συνέχισαν τη διαδρομή τους.
Κανείς δεν είδε τα δάκρυα που μούσκευαν την καρδιά τους. Κανείς δεν άκουσε τα ουρλιαχτά που άηχα έβγαιναν απ’ την ψυχή τους. Κανείς δεν άπλωσε τα χέρια του, να τους ελαφρύνει απ’ το βάρος. Δεν νοιάστηκαν; Δεν μπόρεσαν; Φοβήθηκαν; Ποιος ξέρει;
Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που πέρασαν πολλά, μα δεν ξόδεψαν εαυτό σε παράπονα και διαμαρτυρίες. Δεν θέλησαν ποτέ να προκαλέσουν λύπηση και οίκτο και κάθε τους βήμα ήταν πιο αποφασιστικό, πιο θαρρετό κι ας έρχονταν στιγμές που έτρεμαν από φόβο. Δεν χαμήλωσαν το βλέμμα. Κοιτούσαν τον φόβο τους κατάματα, μέχρι να τραπεί αυτός σε φυγή.
Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που χόρτασαν πόνο και δυσκολίες και αδικία, αλλά διάλεξαν να μην χαρίσουν τίποτα απ’ αυτά στους γύρω τους. Διάλεξαν να μπορούν να κοιμούνται με ήσυχη συνείδηση κι ας έχουν πληγές στην ψυχή τους. Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που το σκοτάδι που τους πρόσφεραν, δεν κατάφερε να σβήσει το φως τους. Που όσα κι αν πέρασαν, παρέμεινε εκτυφλωτικό, να καθρεφτίζεται στη διάφανη ψυχή τους και να μην σβήνει την ελπίδα μέσα τους. Κι ας πέρασαν πολλά…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
Δημοσίευση Σχολίου