Το τρίτο θύμα τα τελευταία χρόνια. Ένα παιδί ηλικίας 14 ετών έθεσε
τέρμα στη ζωή του. Δεν άντεχε τη φραστική και σωματική βία έξι
συμμαθητών του. Άφησε και σημείωμα. Και εξήγησε πως οι συγκεκριμένοι
συμμαθητές του τον έσπρωξαν σε αυτή την πράξη, που δεν έχει νόημα. Για
εμάς, τουλάχιστον.
Αν οι τελευταίες πληροφορίες είναι σωστές, τότε η Εισαγγελία Αθηνών διέταξε κατεπείγουσα προκαταρτική εξέταση. Είναι αυτό η λύση; Θα οδηγηθούν μέσα από τη δικαστική έρευνα σε κάθαρση; Συλλογική και προσωπική; Πολύ αμφιβάλλω…
Οι δικαστικές αποφάσεις επικοινωνούνται δύσκολα σ’ αυτές τις ηλικίες των πιθανών δραστών. Πρέπει να είναι της ίδιας, περίπου, ηλικίας. Και τα σωφρονιστικά μέτρα είναι εξαιρετικά επιεική. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να είναι οι όποιες κυρώσεις κίνητρο για επανάληψη αυτής της επικίνδυνης βίας ανάμεσα στους ανηλίκους.
Έχουν γίνει πολλές μελέτες γύρω από αυτό το θέμα. Συνήθως καταλήγουν σε πολύ απλά συμπεράσματα. Οι ανήλικοι δράστες της άσκηση αυτής της σωματικής και ψυχικής βίας προέρχονται από διαλυμένες οικογένειες. Ο πατέρας έχει εγκαταλείψει την οικογένειά του και ο νέος σύντροφος της μητέρας επιδεικνύει εξαιρετικά βάναυση συμπεριφορά στα ανήλικα παιδιά της μητέρας. Και από την πλευρά των θυμάτων αυτής της βίας παρατηρούνται σωρευτικά ή εναλλακτικά η έλλειψη προστασίας τους τόσο σε οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο, όσο και σχολικό.
Αυτό το τελευταίο με ενδιαφέρει πιο πολύ. Γιατί, κυρίως, σε αυτό μπορούμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας για την αντιμετώπιση και το δραστικό περιορισμό της ψυχολογικής και σωματικής βίας συνήθως από μαθητές μεγαλύτερων τάξεων.
Κάτι πρέπει να αλλάξει. Έχω την πεποίθηση ότι η μεγάλη πλειοψηφία των δασκάλων των παιδιών μας δεν εξαντλεί τις επιδόσεις τους αποκλειστικά μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας. Η βία ακτινογραφείται πολύ εύκολα όλη την ώρα, που τα παιδιά βρίσκονται μέσα στο σχολείο, τις αυλές του και στα γήπεδά του. Ο δάσκαλος δεν μπορεί να μην είναι παρών. Η βία αυτή δεν είναι έντεχνη. Είναι ύπουλη, πλην, όμως, είναι ορατή και ανιχνεύσιμη. Ο δάσκαλος δεν ο γραφειοκράτης, που διεκπεραιώνει γραφειοκρατικά τη δουλειά του. Θέλει ψυχή. Θέλει αληθινή αγάπη για το παιδί. Είναι πάνω απ’ όλα παιδαγωγός.
Πρέπει να το παραδεχθούμε. Πρέπει να αλλάξει και η σχέση της οικογένειας με το σχολείο. Με το παραμικρό οι γονείς στρέφονται κατά των δασκάλων.
Αν οι τελευταίες πληροφορίες είναι σωστές, τότε η Εισαγγελία Αθηνών διέταξε κατεπείγουσα προκαταρτική εξέταση. Είναι αυτό η λύση; Θα οδηγηθούν μέσα από τη δικαστική έρευνα σε κάθαρση; Συλλογική και προσωπική; Πολύ αμφιβάλλω…
Οι δικαστικές αποφάσεις επικοινωνούνται δύσκολα σ’ αυτές τις ηλικίες των πιθανών δραστών. Πρέπει να είναι της ίδιας, περίπου, ηλικίας. Και τα σωφρονιστικά μέτρα είναι εξαιρετικά επιεική. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να είναι οι όποιες κυρώσεις κίνητρο για επανάληψη αυτής της επικίνδυνης βίας ανάμεσα στους ανηλίκους.
Έχουν γίνει πολλές μελέτες γύρω από αυτό το θέμα. Συνήθως καταλήγουν σε πολύ απλά συμπεράσματα. Οι ανήλικοι δράστες της άσκηση αυτής της σωματικής και ψυχικής βίας προέρχονται από διαλυμένες οικογένειες. Ο πατέρας έχει εγκαταλείψει την οικογένειά του και ο νέος σύντροφος της μητέρας επιδεικνύει εξαιρετικά βάναυση συμπεριφορά στα ανήλικα παιδιά της μητέρας. Και από την πλευρά των θυμάτων αυτής της βίας παρατηρούνται σωρευτικά ή εναλλακτικά η έλλειψη προστασίας τους τόσο σε οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο, όσο και σχολικό.
Αυτό το τελευταίο με ενδιαφέρει πιο πολύ. Γιατί, κυρίως, σε αυτό μπορούμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας για την αντιμετώπιση και το δραστικό περιορισμό της ψυχολογικής και σωματικής βίας συνήθως από μαθητές μεγαλύτερων τάξεων.
Κάτι πρέπει να αλλάξει. Έχω την πεποίθηση ότι η μεγάλη πλειοψηφία των δασκάλων των παιδιών μας δεν εξαντλεί τις επιδόσεις τους αποκλειστικά μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας. Η βία ακτινογραφείται πολύ εύκολα όλη την ώρα, που τα παιδιά βρίσκονται μέσα στο σχολείο, τις αυλές του και στα γήπεδά του. Ο δάσκαλος δεν μπορεί να μην είναι παρών. Η βία αυτή δεν είναι έντεχνη. Είναι ύπουλη, πλην, όμως, είναι ορατή και ανιχνεύσιμη. Ο δάσκαλος δεν ο γραφειοκράτης, που διεκπεραιώνει γραφειοκρατικά τη δουλειά του. Θέλει ψυχή. Θέλει αληθινή αγάπη για το παιδί. Είναι πάνω απ’ όλα παιδαγωγός.
Πρέπει να το παραδεχθούμε. Πρέπει να αλλάξει και η σχέση της οικογένειας με το σχολείο. Με το παραμικρό οι γονείς στρέφονται κατά των δασκάλων.
Δημοσίευση Σχολίου