Η Άμφισσα δεν είναι πόλη φοβική και αφιλόξενη.
Και οι Πολίτες της έχουν βαριά Δημοκρατική και Πολιτιστική παρακαταθήκη.
Έχουμε μάθει και να σεβόμαστε και να βοηθούμε.
Οι λύσεις όμως που θα πρέπει να αναζητηθούν, αν μας ενδιαφέρει μια οργανωμένη προσπάθεια αντιμετώπισης της γκετοποίησης και των συνθηκών διαμονής, δεν είναι στη σφαίρα της «φιλανθρωπίας» ή του «προσωρινού» ή του οδηγού υλοποίησης τεχνικού ευρωπαϊκού προγράμματος.
Κοινό ζητούμενο όλων μας πιστεύω πως είναι η ανάγκη, η προσπάθεια μας να ζήσουμε ως οικογένειες και κοινωνία καλύτερα.
Και οι Αιρετοί μας με το λόγο και την θεμιτή αντιπαράθεση τους, όπως και κάθε Πολίτης με το λόγο και την θέση του, αυτό θέλει να υπηρετήσει, την ανάγκη να ζήσουμε ήρεμα, μειώνοντας τα προβλήματα, αυξάνοντας τις ευκαιρίες για κάτι καλύτερο.
Έρχονται στιγμές που φτάνουμε σε δύσκολες – οριακές- στιγμές γιατί αφήσαμε χρόνια προβλήματα να συσσωρεύονται. Ακαδημαϊκά όλοι γνωρίζουμε πως χρόνια εγκατάλειψης, απομόνωσης, ευκαιριακής πελατειακής αντίληψης, γεννούν και γκέτο και αντιθέσεις και παραβατικότητα.
Και αυτό που για εμάς είναι διαπίστωση, για παράδειγμα ζωές παιδιών που μεγαλώνουν με μηδαμινά δικαιώματα και ευκαιρίες, για παιδιά ΡΟΜΑ ήταν και είναι υπαρκτή πραγματικότητα.
Υπάρχει έντονο πρόβλημα παραβατικότητας.
Που δεν θα λυθεί μεσοπρόθεσμα να δεν υπάρξει ουσιαστική πολιτική προστασίας και απονομής Δικαιοσύνης από τις αρμόδιες Αρχές.
Και που δεν θα λυθεί μακροπρόθεσμα αν δεν υπάρξουν ουσιαστικές πολιτικές που:
1ον καταργούν τα γκέτο, κάθε είδους γκέτο αλλά και που
2ον καταλογίζουν την αναλογούσα ευθύνη και υποχρέωση σε κάθε Πολίτη ανάλογα με τις πράξεις και τα έργα του.
Αυτά που δεν κάναμε, αυτά που δεν καταφέραμε τελικά μας καθορίζουν. Όχι αυτά που εύκολα είπαμε ή και υποσχεθήκαμε. Και αυτό αφορά κάθε πολιτική παράταξη και δημόσιο πρόσωπο.
Εύκολα φέρνεις οικογένειες με μεταδημότευση, εύκολα τις αφήνεις κάπου σε κάποια καταπατημένα κτήματα, εύκολα (κάποιοι και όχι όλοι) έκαναν αλισβερίσι ψήφων, δύσκολα χτίζεις σημείο σημείο κανόνες και συνθήκες συμβίωσης.
Η Πολιτεία έχει αργήσει να χαρακτηριστικά στο να βοηθήσει πληθυσμούς και κοινωνίες.
Η επιδοματική πολιτική μόνη της δεν απέδωσε σε ζητήματα ένταξης, θα έπρεπε ταυτόχρονα να υπάρχουν :
1ον οργανωμένες δίπλα τους κοινωνικές υπηρεσίες,
2ον αντιμετώπιση στην καθημερινή ζωή με ίδιους κανόνες και υποχρεώσεις ευθύνης που ισχύουν για κάθε Πολίτη,
3ον ανταποδοτικότητα με συμμετοχή σε κοινωνική εργασία,
4ον πολιτικές που κάθε μέρα παρακολουθούν και βοηθούν τα παιδιά να μείνουν στην εκπαίδευση και να πάνε ένα βήμα παρακάτω, πολιτικές που προσφέρουν σε όποιον ενήλικα θελήσει την δυνατότητα να πάρει βασικές γνώσης εκπαίδευσης και δεξιοτήτων.
5ον πολιτικές απογκετοποίησης. Ένα καλύτερα οργανωμένο «γκέτο» αν δεν υπάρξουν τα παραπάνω μπορεί να ξαναγίνει γκέτο.
Όπου τα κατάφερε τα κατάφερε η Αυτοδιοίκηση και αυτό πήρε δεκαετίες οργανωμένης και συνεχούς προσπάθειας. Έχουμε καλά παραδείγματα, όπως η Αγ. Βαρβάρα, έχουμε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα σε άλλες περιοχές.
Σήμερα οι αποφάσεις πρέπει να έχουν στόχο που να δίνουν προοπτικές μόνο για θετικά βήματα.
Για αυτό πρέπει -και μακάρι όσο τίποτε άλλο - να υπάρξουν κοινά πεδία πολιτικών που να έχουν σχέδιο και συναινέσεις.
Για παράδειγμα:
Τι θα κάνουμε για την ανάγκη μιας οργανωμένης κοινωνικής υπηρεσίας, τι θα κάνουμε για τα ζητήματα εκπαίδευσης, τι θα κάνουμε για να συμμετάσχουν τα μικρά παιδιά σε αθλητικές δραστηριότητες, τι θα κάνουμε για να έχουν δυο δασκάλους στους καταυλισμούς.
Ποιες οι δυνάμεις των Αρχών για μέτρα προστασίας και αντιμετώπιση της παραβατικότητας.
Η καλύτερη δυνατή λύση θα ήταν αυτή του να φεύγουν από καταστάσεις γκετοποίησης όσες οικογένειες μπορούν και το επιθυμούν και να βοηθηθούν για μια περίοδο βάθος χρόνου με επιδότηση του ενοικίου τους για αυτό.
Δεν γνωρίζω όμως αν «αλλάζει» το κοινοτικό πρόγραμμα το οποίο χρηματοδοτεί την τρέχουσα δράση σε κάτι άλλο, σε «επιδότηση ενοικίου» δηλαδή.
Η κατασκευή του οικισμού σαφώς θα προσφέρει συνθήκες ανθρώπινες, συνθήκες υγιεινής σε συγκεκριμένο αριθμό οικογενειών. Προσωπικά μου είναι δύσκολο να πω «μείνε στο παράπηγμα- κρύωσε -βρέξου – αρρώστησε – δεν σου δίνω καν την ευκαιρία» γιατί φοβάμαι πως τα προκάτ σπίτια δεν είναι, που δεν είναι, η λύση στη γκετοποίηση.
Αν όμως αυτή η λύση είναι η τελική επιλογή και δεν υπάρξουν όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα βήματα που χτίζουν πολιτική ένταξης – όπως και εφαρμογής κανόνων και του νόμου και απόδοσης ευθύνης- τότε πιθανές καταστροφές ή εντάσεις θα οδηγήσουν την κοινωνία των ΡΟΜΑ σε περιβάλλον νέας αντίδρασης και απομόνωσης.
Κάθε βήμα θέλει τη βοήθεια ανθρώπων και ενώσεων που γνωρίζουν το χώρο.
Δεν είναι πεδίο ούτε αυτοσχεδιασμού ούτε τι «νομίζω».
Ήδη γράφω, γράφουμε χωρίς να έχουμε τη βοήθεια ή τη γνώση να κατανοήσουμε το μέγεθος και το σχεδιασμό στην πράξη για τις λύσεις του προβλήματος.
Η Άμφισσα έζησε μια τραγωδία. Θρήνησε και θρηνεί για αυτό.
Οι τραγωδίες δεν σταματούν στην σκηνή του πρώτου δράματος.
Συνεχίζουν να τσακίζουν ζωές αλλά και αντιλήψεις.
Καμιά ένταση δεν βοηθά, ούτε οι υπερβολές, ούτε τα στημένα σκηνικά φόβου και χαρακτηρισμών της τηλεθέασης.
Κρίνεται η θέληση μας να απομονώσουμε κάθε ακραία φωνή που δεν σέβεται.
Ας βοηθήσουμε όλοι για να πάμε παρακάτω.
Δημοσίευση Σχολίου