Δεν ξέρω εσείς, εγώ πάντως έχω καιρό να ακούσω οτιδήποτε ουσιαστικό για τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς που κρατούνται στην Τουρκία.
Πάει, ξεχάστηκαν; Έχουν περάσει πάνω από τρεις μήνες χωρίς καμία εξέλιξη…
Και πολύ φοβάμαι ότι τώρα που η Τουρκία βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο και κλιμακώνονται τόσο από τον Ερντογάν όσο και από την αντιπολίτευση οι λεονταρισμοί κατά της Ελλάδας, καθίσταται όλο και πιο αμφίβολη η προοπτική άμεσης απελευθέρωσης. Αντίθετα, οι Τούρκοι επιτίθενται συνεχώς με φραστικές κραυγές και πρωτοφανείς απειλές από επίσημα χείλη για διενέργεια επιχείρησης εντός της ελληνικής επικράτειας για αρπαγή των 8 Τούρκων αντικαθεστωτικών στρατιωτικών. Με αυτό το κλίμα αλλά και το σκηνικό εύθραυστης ισορροπίας που κρέμεται από μία κλωστή, που στήνεται στον αέρα και στη θάλασσα, υπάρχουν άραγε ελπίδες για άμεση απελευθέρωση των δύο παρανόμως κρατούμενων Ελλήνων στρατιωτικών; Δεν γνωρίζω αν η ελληνική πλευρά έχει εξαντλήσει κάθε μοχλό πίεσης διεθνώς ή τι άλλα περιθώρια έχει. Και δεν εννοώ την… ενημέρωση του πρίγκιπα Αλβέρτου του Μονακό από τον κ. Καμμένο… Ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι οι αρχικές κυβερνητικές εκτιμήσεις για την υπόθεση και η προσπάθεια υποβάθμισης εξ αρχής του συμβάντος, έχουν αποδειχθεί «μια τρύπα στο νερό». Ας ελπίσουμε ότι οι διπλωματικοί και οι κυβερνητικοί χειρισμοί σε άλλα μείζονος σημασίας θέματα, όπως το Σκοπιανό αλλά και το σχετικό θρίλερ γύρω από την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια, δεν έχει υποβαθμίσει την κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών σε βαθμό τέτοιο ώστε να έχει γίνει αποδεκτή πλέον κεντρικά η μακρά χρονική διάρκεια της περιπέτειάς τους. Και καλό θα ήταν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να μην τους λησμονούν γιατί ακόμα και η ψυχολογική ενθάρρυνση είναι σημαντική για τους δύο κρατούμενους στρατιωτικούς, οι οποίοι βρίσκονται στη θέση αυτή σε μία αρκετά τεταμένη περίοδο για τις ελληνοτουρκικές θέσεις. Και ας ελπίσουμε ότι η «ομηρία» τους δεν θα χρησιμοποιηθεί σε βάθος χρόνου στρατηγικά από τη γείτονα για να «ισοφαρίζει» απαιτήσεις που αντίκεινται στο διεθνές δίκαιο. Όμως, ό,τι και αν κάνει η αντιπολίτευση, το μπαλάκι είναι στην κυβέρνηση. Και στην Ευρώπη βεβαίως… Και θα πρέπει αμέσως μετά τις τουρκικές εκλογές, αν δεν καταστεί δυνατή κάποια εξέλιξη πριν από αυτές, να ενταθεί η πίεση προς τη γείτονα για την απελευθέρωση των δύο «ομήρων». Μπορεί ορισμένοι να τους έχουν ξεχάσει, ή κάποιοι άλλοι να κρίνουν ότι το θέμα «δεν πουλάει», αλλά είναι ακόμα εκεί. Και πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι.
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
πηγη
https://www.aerikes-epoxes.com/2018/06/08/
Δημοσίευση Σχολίου