Στα μάτια πολλών ο Ερντογάν έχει αφηνιάσει. Επιτίθεται παντού. Ανοίγει μέτωπα παντού. Ό,τι βρει μπροστά του. Ό,τι δεν τον συμφέρει, έχει την όψη εχθρού. Είναι εχθρός! Και δεν περιορίζεται μόνο σε μια φραστική επίθεση. Χρησιμοποιεί και τα όπλα. Χωρίς πολλές, πολλές εξηγήσεις, προσχήματα και προφάσεις. Νιώθει ότι είναι δυνατός. Και μπορεί να παίξει με όλους. Όχι βέβαια με σταθερές συμμαχίες.
Μερικοί διερωτώνται. Τον παίρνουν σοβαρά οι συνομιλητές του; Υπολογίζουν στα λόγια του και στηρίζουν συμπεριφορές, στάσεις και πολιτικές σε αυτά; Δυστυχώς, στην διεθνή πολιτική τα συναισθήματα δεν ισχύουν και δεν επικρατούν.
Μόνο μερικοί δικοί μας πιστεύουν το αντίθετο. Και συγκεκριμένα οι
συντηρητικοί και ακροδεξιοί. Καθώς και οι παραδοσιακοί αριστεροί. Οι
πρώτοι επικαλούνται ιδεολογικές και θρησκευτικές συγγένειες. Οι δεύτεροι
επικαλούνται κοινές ιδεολογίες.
Ένα απλό παράδειγμα και για το ένα και για το άλλο. Κάποτε, κάποιοι νομίσανε ότι ο Πούτιν θα θελήσει να βοηθήσει την Ελλάδα στις δύσκολες ώρες λόγω της κοινής Ορθόδοξης πίστης μας. Κάποτε, κάποιοι άλλοι, στο άλλο άκρο, νομίσανε ότι η Κύπρος θα μπορούσε να βρει από τον Πούτιν τα αναγκαία χρήματα για να αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική της κρίση. Απογοήτευση και στις δύο περιπτώσεις. Η Ρωσία δεν μπορούσε να βοηθήσει. Η Ρωσία δεν θέλησε να βοηθήσει.
Ας επιστρέψουμε στον Ερντογάν. Κάθε μέρα και νέες δηλώσεις. Και νέες απειλές. Σε όλα τα μέτωπα. Τώρα απειλεί να καταλάβει την Μέση Ανατολή. Να μην μείνει μόνο στην πόλη Αφρίν. Να επελάσει και ανατολικά. Να κατευθυνθεί στην Μανμπίτζ. Σε βάθος εκατό περίπου χιλιομέτρων.
Πολλοί προβλέπουν πόλεμό του ακόμα και με τις ΗΠΑ. Άλλο ένα δώρο στον Πούτιν. Του αρέσει πολύ αυτό το ανακάτεμα στη Μέση Ανατολή. Του αρέσει πολύ το γεγονός ότι υπάρχει κενό εξουσίας στις ΗΠΑ. Οι τελευταίες δεν έχουν καν υπουργό εξωτερικών. Και ο Αραβικός κόσμος είναι διχασμένος.
Ο Ερντογάν απειλεί και την Ελλάδα και την Κύπρο. Την τελευταία λόγω της διεθνοπολιτικής ρευστότητας στην οποία έχει περιπέσει αυτό το μαρτυρικό νησί. Στην Ελλάδα; Γιατί; Για τον ίδιο περίπου λόγο. Υπάρχει αληθινό κενό εξουσίας. Στο ίδιο υπουργείο, αυτό της Εθνικής Άμυνας, δυο πρόσωπα που δεν κοιτιόνται στα μάτια. Στην ίδια κυβέρνηση δυο ξένοι στην κορυφή της Ελληνικής διπλωματίας.
Η παρατεταμένη σιωπή τους πως να ερμηνευθεί; Άγνοια κινδύνου ή πανικός;
Νέα Κρήτη, Άποψη, Τρίτη, 20.03.2018
Ένα απλό παράδειγμα και για το ένα και για το άλλο. Κάποτε, κάποιοι νομίσανε ότι ο Πούτιν θα θελήσει να βοηθήσει την Ελλάδα στις δύσκολες ώρες λόγω της κοινής Ορθόδοξης πίστης μας. Κάποτε, κάποιοι άλλοι, στο άλλο άκρο, νομίσανε ότι η Κύπρος θα μπορούσε να βρει από τον Πούτιν τα αναγκαία χρήματα για να αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική της κρίση. Απογοήτευση και στις δύο περιπτώσεις. Η Ρωσία δεν μπορούσε να βοηθήσει. Η Ρωσία δεν θέλησε να βοηθήσει.
Ας επιστρέψουμε στον Ερντογάν. Κάθε μέρα και νέες δηλώσεις. Και νέες απειλές. Σε όλα τα μέτωπα. Τώρα απειλεί να καταλάβει την Μέση Ανατολή. Να μην μείνει μόνο στην πόλη Αφρίν. Να επελάσει και ανατολικά. Να κατευθυνθεί στην Μανμπίτζ. Σε βάθος εκατό περίπου χιλιομέτρων.
Πολλοί προβλέπουν πόλεμό του ακόμα και με τις ΗΠΑ. Άλλο ένα δώρο στον Πούτιν. Του αρέσει πολύ αυτό το ανακάτεμα στη Μέση Ανατολή. Του αρέσει πολύ το γεγονός ότι υπάρχει κενό εξουσίας στις ΗΠΑ. Οι τελευταίες δεν έχουν καν υπουργό εξωτερικών. Και ο Αραβικός κόσμος είναι διχασμένος.
Ο Ερντογάν απειλεί και την Ελλάδα και την Κύπρο. Την τελευταία λόγω της διεθνοπολιτικής ρευστότητας στην οποία έχει περιπέσει αυτό το μαρτυρικό νησί. Στην Ελλάδα; Γιατί; Για τον ίδιο περίπου λόγο. Υπάρχει αληθινό κενό εξουσίας. Στο ίδιο υπουργείο, αυτό της Εθνικής Άμυνας, δυο πρόσωπα που δεν κοιτιόνται στα μάτια. Στην ίδια κυβέρνηση δυο ξένοι στην κορυφή της Ελληνικής διπλωματίας.
Η παρατεταμένη σιωπή τους πως να ερμηνευθεί; Άγνοια κινδύνου ή πανικός;
Νέα Κρήτη, Άποψη, Τρίτη, 20.03.2018
Δημοσίευση Σχολίου