Το ‘χω προσέξει. Εδώ και καιρό. Από τότε που ορκίστηκε Υπουργός Εργασίας. Δεν την ήξερα πιο πριν. Δεν χαμογελά. Δεν έχει χαμογελάσει. Μ’ εκείνο το ανοιχτό χαμόγελο, που χαρακτηρίζει τις κοπελιές της ηλικίας της. Δεν ξέρουμε, καν, το μηχανισμό και το σκεπτικό ανάδειξής της σ’ αυτό το σημαντικό αξίωμα! Πάντως, δεν πρέπει να έχει συναντήσει τα σκαμμένα πρόσωπα των ανθρώπων του μόχθου.
Με την ανάληψη των καθηκόντων της μάθαμε και το βιογραφικό της. Πολύ καλό. Όχι, όμως, σπουδαίο. Παρόμοια πορεία ζωής έχουν και δεκάδες άλλοι νέοι επιστήμονες. Για να μην πω εκατοντάδες.
Μετά, αρχίζουν τα αρνητικά. Αποτελεί υποτακτικό όργανο – εργαλείο και σκληρό, άψυχο μηχανισμό για να περάσουν οι δανειστές – εταίροι όλα εκείνα τα μέτρα, που οδηγούν στην κατεδάφιση του εργατικού δικαίου. Και του ασφαλιστικού συστήματος. Πρωταγωνίστρια στο «κούρεμα» των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.
Και το ξέραμε από παλιά. Οι δανειστές, από την αρχή της κρίσης, ήθελαν να επιβάλουν ένα καθεστώς, που να καταργεί το δικαίωμα της απεργίας. Με αυτούς που μπλέξαμε και με το Τρίτο και Τέταρτο Μνημόνιο, που αυτοί υπέγραψαν, τα βρήκαν εύκολα. Σε όλα τα ζητήματα που μας απασχολούν.
Να ‘ρθούμε στα χθεσινά. Το ΠΑΜΕ ήθελε να διαμαρτυρηθεί και να εκφράσει την αγωνία των Αριστερών εργαζομένων μετά την επαπειλούμενη ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας. Για φανταστείτε! Τους εργαζόμενους στα εμπορικά καταστήματα μιας πόλης. Να θέλουν να διεκδικήσουν ή να υπερασπιστούν κάποιο δικαίωμά τους. Πώς να αποφασίσουν τις κινητοποιήσεις τους; Πώς θα εντάξουν σ’ αυτές και την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας; Ο νόμος από εδώ και στο εξής θα απαιτεί το 50 +1% των μελών του σωματείου, ως αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση για τη λήψη της σχετικής απόφασης!
Η Αχτσιόγλου, ως αρμόδια Υπουργός Εργασίας, «κατέβασε» και τα ρολά του Υπουργείου. Και τα… «μούτρα» της. Πολύ απλά. Έστειλε μήνυμα ότι δεν θέλει διάλογο με αυτούς.
Είδα τις φωτογραφίες. Και τα σχετικά βίντεο. Η Αχτσιόγλου δεν χαμογελούσε. Και πάλι. Πρόσεξα, όμως, τη στάση του σώματος. Και την απαξίωση στο βλέμμα της έναντι των εργαζομένων και αγωνιζομένων. Και θυμήθηκα τα λόγια ενός από τα πιο υπέροχα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη το 1963. Για «Το γελαστό παιδί». Για έναν ήρωα, που έπεσε με ένα απέραντο και αυθόρμητο χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Αυτοί, παιδί μου, δεν είναι αριστεροί. Δεν ξέρουν ούτε να χαμογελούν.
Δημοσίευση Σχολίου