Δ. Μαντές
Στη δεκαετία του ΄60 ο πολιτισμός μίας κοινωνίας κρίνονταν από την κατανάλωση του σαπουνιού.
Σήμερα κρίνεται από τη στάση μας απέναντι σε κάθε αδύναμο κι ανυπεράσπιστο πλάσμα, στα αδέσποτα ζώα.
Οι εκάστοτε πολιτικές σε επίπεδο κυβέρνησης και τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν δύο αναφορές:Παντελής ανυπαρξία και παταγώδης αποτυχία, ενώ θα προσθέσω και την εγκληματική συμπεριφορά ορισμένων Δήμων, με "ανάθεση" φόλας, ανεπίσημα πάντα, προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα.
Τραγική κατάσταση!
Για να πάρουμε το θέμα από την αρχή του, θα πούμε πως εδώ εμπλέκονται όλοι.
Πολιτεία, Εκκλησία, Αυτοδιοίκηση, Σύλλογοι, άτομα και πολίτες.
Η Πολιτεία ,ανίκανη όπως πάντα, δεν έλυσε το πρόβλημα των άστεγων ανθρώπων, εγκλημάτησε με τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές της στο θέμα των λαθρομεταναστών και το μεταναστευτικό γενικότερα, με αποτέλεσμα να έχουμε κάποια εκατομμύρια ανθρώπους "φιλοξενούμενους" από το πουθενά με απρόβλεπτες και καταστρεπτικές συνέπειες για τη Χώρα. Το θέμα των αδέσποτων το περνάει στο "ψιλά" και δεν την ενδιαφέρει καν. Η Εκκλησία έχει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης, διότι στα βασικότερα θέματα, αυτά που "καίνε", ποτέ δεν πήρε θέση βγάζοντας την ουρά της απέξω ως συνήθως,αφού το ενδιαφέρον της επικεντρώνονταν πάντα στο μάντρωμα των γαλακτοφόρων θηλαστικών και ουχί των στείρων και μη προσοδοφόρων.
Η ευθύνη της συνίσταται στην μη παραδοχή της ύπαρξης ΨΥΧΗΣ στα ζώα. Ενώ τα κείμενά της είναι ΣΑΦΗ και καθοριστικά περί ύπαρξης ΨΥΧΗΣ σε κάθε ζώο και πλάσμα της Δημιουργίας (ΓΕΝΕΣΗ Α΄24 " Ας γεννήσει η Γη ζώα έμψυχα κατά το είδος αυτών...").Η παραδοχή της ψυχής στα ζώα κατά τους "σοφούς" πατέρες θα σήμαινε κανιβαλισμό, αφού η σφαγή και η βρώση τους αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της εθιμοτυπικής λατρείας (γουρούνι τα Χριστούγεννα, αρνί το Πάσχα κλπ). Δεν υπολόγισαν βέβαια την απρόοπτη εξέλιξη των "ανθρωποειδών" ότι εκτός από τη συμβατή και λελογισμένη χρήση, θα υπήρχαν "άνθρωποι" που θα τα πυροβολούν για πλάκα ως χόμπυ και σπορ κι ακόμη χειρότερα, να τα εκτελούν εν ψυχρώ χάριν διασκέδασης.
Οι Δήμοι το προχώρησαν λίγο παρακάτω. Ενώ υπήρχαν και υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια από την ΕΟΚ με ειδικά προγράμματα, πήραν και έφαγαν ότι μπόρεσαν και με τα ψιλά που περίσσεψαν κατασκεύασαν τρισάθλιους χώρους - κλουβιά (φυλακές ζώων), όπου τα μάζεψαν συντομεύοντας το θάνατό τους, σ΄ένα περιβάλλον μακριά από την αισθητική τους που καταστρέφονταν, μειώνοντας τη δημόσια εικόνα και τους ψήφους τους. Νεκροταφεία ζώων έφτιαξαν, τα λεγόμενα κυνοκομεία ή κρεματόρια.
Οι φιλοζωικές Οργανώσεις βασισμένες και στελεχούμενες από ευαισθητοποιημένους ιδιώτες, ίσως είναι η μόνη υγιής παρουσία αλλά, αφήνοντάς τους στο έρμαιο της αυτοχρηματοδότησης και της επαιτείας η Πολιτεία, έφτασαν στο σημείο να φυτοζωούν και να εκλιπαρούν για το αυτονόητο.Οι εταιρίες τροφών δεν σήκωσαν το βάρος των δωρεών, αφού αντικειμενικός τους στόχος είναι το κέρδος, σε μια επιχείρηση πώλησης τροφών από θυσιασμένα ζώα, για άλλο ζώα, σ΄ένα αέναο και εντελώς μάταιο και αιματώδη κύκλο δια(σ)τροφής.
Έτσι έμειναν τα μεμονωμένα, σιωπηλά, εργατικά, δακρυσμένα μάτια των φυσικών προσώπων, των ιδιωτών, που εδώ είναι το περίεργο, στην πλειοψηφία τους, στερούνται τα βασικά, ακόμη και τη δική τους τροφή, προκειμένου να θρέψουν μια αδέσποτη έγκυο που κυοφορεί, ή μόλις έχει γεννήσει και με αίμα θηλάζει από τους σκελετωμένους της μαστούς, τα νεογέννητα παιδιά της.(κουταβάκια της-το ίδιο είναι).
Αυτούς θα τους ονομάσω ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Όχι με το άλφα κεφαλαίο, με όλα κεφαλαία.Δεν τους το χρωστώ μόνο εγώ, το χρωστάτε κι εσείς, το χρωστά η Πολιτεία, η Εκκλησία, το χρωστάμε ΟΛΟΙ. Όχι πως περιμένουν το δικό μας "μπράβο",τη δική μας επιβράβευση.Πεντάρα δε δίνουν, αν θα καταξιωθούν στα μάτια μας ή όχι. Η "καταξίωση' για τους ανθρώπους αυτούς ξεκίνησε από το ότι σήκωσαν στους αδύναμους ώμους τους μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ ολόκληρη και το χρέος της. Μια εντελώς χρεωμένη και παραπαίουσα κοινωνία που αναζητά αξίες, ενώ είναι παντελώς ανίκανη να τις διαχειριστεί και να τις διοχετεύσει.
Προσωπικά, προσδοκώ ένα μοντέλο (εν όψει και Δημοτικών Εκλογών) που θα θέσει στις ΑΜΕΣΕΣ προτεραιότητές της το θέμα της περίθαλψης, σίτισης και φροντίδας των αδέσποτων ζώων. Γιατί; Διότι αγαπητοί μου, ένα τέτοιο σκεπτικό, προϋποθέτει τη Φροντίδα για τους ανθρώπους ως αυτονόητη, όπως και την ευαισθησία στον πόνο και την εγκατάλειψη και δεν θέλει φιλοσοφία να εννοήσει κανείς, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με Ανθρώπους και συνειδητοποιημένους πολίτες και όχι με "ανθρωποειδή". Γι΄αυτό! Και ναι, ένα τέτοιο είδος ανθρώπων, θα θεωρούσα ΑΞΙΟΥΣ να αναλάβουν τη μοίρα του τόπου και να κυβερνήσουν τις τοπικές κοινότητες.
Αυτό που είναι εμφανές ως κορυφή του παγόβουνου σήμερα είναι τα αδέσποτα σκυλάκια. Οι γάτες διατηρούν σε άριστο βαθμό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και "μετατρέπονται" σε ελάχιστο χρόνο, από ζωάκια συντροφιάς, σε άριστους κυνηγούς, ειδικά τις νυχτερινές ώρες, εξολοθρεύοντας ποντικούς και προσφέροντας πάλι έργο στον άνθρωπο. Ο σκύλος αποτελεί μια μοναδική περίπτωση και αξίζει να τη δούμε από κοντά.
Από τη χαραυγή της ανθρώπινης παρουσίας στον Πλανήτη, τότε που ακόμη ο άνθρωπος ήταν κυνηγός με ίσες πιθανότητες, να φονεύσει το θήραμα ή να φονευθεί (αυτός είναι και ο ορθός ορισμός του ΚΥΝΗΓΙΟΥ άσχετα αν τα ανθρωποειδή ανέτρεψαν τις ισορροπίες υπέρ τους), το πρώτο ζώο που τέθηκε οικειοθελώς στην υπηρεσία του ανθρώπου ήταν ο σκύλος! Όχι γιατί ήταν τεμπέλης και περίμενε από τον άνθρωπο την τροφή του, ήταν άριστος κυνηγός από μόνος του. Διερωτήθηκε κανείς ποτέ, γιατί το έκανε;
Μάλιστα αγαπητοί μου, από την ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ, τη μοναδική, την πιο πιστή και άδολη ΑΓΑΠΗ του για τον άνθρωπο. Γι΄αυτό "σκλαβώθηκε" κι ένωσε τη μοίρα του με τη δική μας. Αυτός βοήθησε τον άνθρωπο να εξελίξει το κυνήγι και την συλλογή τροφής, όταν τα μέλη πλήθαιναν. Ο σκύλος έκανε τον κουβαλητή στο θήραμα, να το φοβίσει, να το πληγώσει, να το φέρει έτοιμο στον άνθρωπο μέσα από ποτάμια, από λίμνες, από απόκριμνα βράχια. Ο σκύλος ειδοποιούσε αργότερα τον άνθρωπο που κοιμόταν αποκαμωμένος στη σπηλιά, για το πεινασμένο αιλουροειδές που πλησίαζε.Ο σκύλος επιτίθονταν αψηφώντας τη ζωή του σε κάθε κίνδυνο και πολλές φορές την έχανε, όταν πεινασμένα θηρία ξεκλήριζαν μια ολόκληρη κοινότητα στο ύπαιθρο. Όλα αυτά με αντάλλαγμα ένα χάδι στο κεφαλάκι του, μια μόνο ματιά μας, ένα "μπράβο αγόρι μου"!!!
Ξάπλωνε τότε αποκαμωμένος κι ευτυχισμένος κοιμόταν στα πόδια του προστάτη και αφέντη του, που από μόνος του τον έβαλε, κορώνα στο κεφάλι του και τον αγάπησε μία και μοναδική φορά, μέχρι το θάνατό του (αυτός είναι και ο ορισμός της ΑΓΑΠΗΣ άσχετα αν και πάλι εμείς αλλάξαμε τους ορισμούς, να αγαπούμε δηλαδή με διαλείμματα και ..πολλές φορές, ενώ στην πρώτη στραβή "ξεαγαπάμε").
Ποιος θα αναγνωρίσει την αναμφισβήτητη συνεισφορά του σκύλου στην ΕΠΙΒΙΩΣΗ και τη διαιώνιση του ανθρώπου ως βιώσιμο είδος; Έχει κανείς το θάρρος και την ευαισθησία να το πράξει; Όλα τα βιβλία που ξέρω το ..ξέχασαν! Αμφιβάλλει κανείς;
Το μόνο που προσφέρουμε εμείς σήμερα στον προστάτη και αληθινό μας φίλο είναι ΕΝΑΣ ΑΡΓΟΣ, ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ.
Έρχομαι στο σήμερα. Σχολάει η εκκλησία των καθώς πρέπει Χριστιανών. Απέξω ένας αδέσποτος σκύλος μονολογεί:
" Έχω την όψη ανθρώπου
και την καρδιά ενός σκύλου..
Είμαι ένα ξεχασμένο σκυλί και πεινασμένο..
Η γειτονιά το ξέρει και με κλωτσά με βία
Γι΄αυτό τους ανθρώπους τους κοιτώ στα χέρια.
Μέρα και νύχτα ο καιρός μέσα μου αλλάζει
Η ψυχή μου ντύνεται, γδύνεται, βρέχεται, υποφέρει..
Αν προσέξεις το βλέμμα μου είναι σκυλίσιο..
Κατεβαίνει ένα υγρό παράπονο από τα μάτια μου
γιατί έχασα τον κύριό μου.
Έξω από την εκκλησία περιμένω να βγει.
κόσμος πολύς με τα καλά του ντυμένος
με διώχνουν όλοι, με γιουχάρουν..
Ο κύριός μου δεν βγαίνει..
Έτσι κυλάει η ζωή μου περιμένοντας
από γωνιά σε γωνιά, από όνειρο σε όνειρο.
Δεν έχω άλλη δύναμη απ΄το να περιμένω..
Μια μέρα τα παιδιά της γειτονιάς
έδεσαν στην ουρά μου τον τενεκέ των σκουπιδιών..
Έτρεχα αγκομαχώντας κι όλοι γελούσαν...
Όλα αυτά τα γέλια μου τρυπούσαν την καρδιά.
Τέλος κρύφτηκα στον τσίγκο της παράγκας.
Άκουγα τη βροχή που περπατούσε στο κορμί μου..
Σαν να κοιμώμουν, σαν να ονειρευόμουν
εγώ το πεταμένο σκυλί με το ανθρώπινο δάκρυ..
Κι ο κύριός μου ακόμη να φανεί.
Από δω κι εμπρός, ας προσπαθήσουμε ΟΛΟΙ, οι άφαντοι "κύριοί" του, ν΄ακούσουμε τη φωνή του.
Εμείς είμαστε οι αποδέκτες αν και πολύ φοβούμαι πως ούτε "κύριοι" και "κυρίες" υπήρξαμε ποτέ, ενώ ο ορισμός του "ανθρώπου" και του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ έχει ξεμακρύνει ανεπιστρεπτί από τη μίζερη και καθημερινή πρακτική μας..
Υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν από ασιτία! Τα σκυλιά θα κοιτάξουμε τώρα;
Ναι, πολύ σωστά! Να, γιατί φτάσαμε ως εδώ:
Γιατί προδώσαμε εμείς, τον εαυτό μας μας πρώτοι!
Υ.Γ: Δεν ήθελα να στεναχωρήσω κανένα. Ζητώ συγνώμη γι΄αυτό, αν κάποιος ένιωσε έτσι.Πιο πολύ θα ήθελα ζητήσω ΣΥΓΝΩΜΗ εκ μέρους όλων, στις αδικοχαμένες ψυχές κάθε ανυπεράσπιστου πλάσματος, που γνώρισε και έζησε μέχρι την τελευταία του στιγμή, τι σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ και κλασικός ελληνικός "ΩΧ-ΑΔΕΡΦΙΣΜΟΣ".
Την Αγάπη μου σε όλους!
Δημήτριος Μαντές
Πέμπτη, 6 Ιουλίου 2017
Δημοσίευση Σχολίου