Δεν έρχονται οι «Θεσμοί» και η γνωστή μας Ρουμάνα. Η Ντέλια! Δηλαδή, δεν υπάρχουν τεχνικές λεπτομέρειες που πρέπει να διευκρινιστούν και να αποτυπωθούν για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Προηγούνται συμφωνίες επί της αρχής. Και σε θεμελιώδη ζητήματα. Περίπου τα ‘χουμε μάθει όλοι. Απέξω! Κάπως έτσι αποφασίζονται τα πράγματα. Στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Πρώτα
καταλήγουν σε αποφάσεις – πλαίσιο. Όπως το τρίτο μνημόνιο και η απόφαση του Eurogroup του περασμένου Μαΐου. Ακολουθεί η δεύτερη φάση. Οι τεχνικές λεπτομέρειες και οι εξειδικεύσεις των γενικών αποφάσεων πλαίσιο. Όπως όλες αυτές οι διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση.
Αυτή η δεύτερη φάση δεν έχει ολοκληρωθεί. Μας λένε οι ξένοι δανειστές – εταίροι: «Μα τα έχετε αποδεχθεί όλα από πριν. Και με το τρίτο μνημόνιο. Και με το Eurogroup του περασμένου Μαΐου».
Μετά ακολουθεί η τρίτη φάση. Η απόφαση των πολιτικών οργάνων με την οποία επισημοποιείται η δουλειά των τεχνικών κλιμακίων. Και ίσως – ίσως καμιά φορά, όχι κατά κανόνα, μπαλώνουν τις όποιες διαφωνίες σε τεχνικό επίπεδο.
Που βρισκόμαστε σήμερα; Πολύ μακριά από την τρίτη φάση. Ακόμα συζητάμε τις τεχνικές λεπτομέρειες και διευκρινήσεις των συμφωνιών/αποφάσεων – πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής της 12ης Ιουλίου 2015 και του Eurogroup του Μαΐου του 2016. Τι ελπίζει πραγματικά η κυβέρνηση; Να αναμείξει, να «πλέξει» τη δεύτερη με την τρίτη φάση. Μα έτσι δεν γίνονται και δεν ολοκληρώνονται οι συμφωνίες. Αυτή η κυβέρνηση να μην έχει κατανοήσει τα δεδομένα και τις διαδικασίες;
Τα δεδομένα στατιστικά και μη δε μπορούν να αλλοιωθούν ούτε να μεταφραστούν χωρίς κανόνες, αρχές και γνώσεις. Και οι ξένοι δανειστές ξέρουν που βρισκόμαστε και εμείς οφείλουμε να αναγνώσουμε την πραγματικότητα, όχι καταπώς μας συμφέρει για λόγους επικαιρότητας και μικροπολιτικής, αλλά με έναν ορίζοντα πολλών δεκαετιών και σταθερών συμμαχιών.
Και … πρέπει να κατανοήσουμε και μια άλλη αλήθεια. Η διαβόητη πολιτική διαπραγμάτευση του Αλέξη δεν μπορεί να ασχοληθεί με τους αριθμούς. Με αυτά που ασχολούνται τα τεχνικά κλιμάκια.
Ο Αλέξης τους είδε, όλους τους μεγάλους, πολλές φορές. Τους τα ‘πε με τις λέξεις του μικρόκοσμού του. Και εκείνοι, τώρα πια, δεν θέλουν να του δώσουν άλλο περιθώριο. Γιατί; Δεν τον εμπιστεύονται. Επανέρχομαι στο ερώτημα. Παιδική αρρώστια ή εφηβική αλαζονεία;
Δημοσίευση Σχολίου