Η είδηση δεν πρέπει να ‘ναι σοβαρή. Ούτε αυτός που την υποστήριξε, θριαμβολογώντας μέσα στη Βουλή την περασμένη Παρασκευή.
Οι δανειστές – εταίροι αποδέχτηκαν δύο από τα αντίμετρά μας. Συσσίτιο για τριακόσιες χιλιάδες παιδιά! Και ίδρυση νέων παιδικών σταθμών!
Προηγουμένως μας είχαν επιβάλει, και εμείς είχαμε αποδεχτεί: το «κούρεμα» (κι άλλο!) των συντάξεων! Και μείωση του ανώτατου ορίου για το αφορολόγητο! Ίσως και κάτω από τις έξι χιλιάδες (6.000) ευρώ το χρόνο.
Δεν πρέπει να ‘ναι σοβαροί και εκείνοι που τον χειροκρότησαν. Οπωσδήποτε, όμως, χωρίς ξεχωριστό ενθουσιασμό αυτή τη φορά. Αυτό, πάντως, δεν τους απαλλάσσει.
Τις μνήμες μας ξύπνησαν τα συσσίτια του Αλέξη….
Τα σχολικά μας χρόνια στη δεκαετία του ’50 και ’60… Το κίτρινο βούτυρο και τυρί που σε πολλούς από μας προκαλούσε αηδία.
Κι αν δεν το τρώγαμε, τότε ορισμένοι δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν και την «παιδαγωγική» βέργα, γιατί τις όποιες αντιρρήσεις μας και αντιδράσεις μας τις θεωρούσαν πειθαρχικά ελεγκτέες πράξεις. Αν όχι και υποκινούμενες!
Όλα αυτά ο Αλέξης δεν τα γνώρισε. Γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στην ευμάρεια της Μεταπολίτευσης. Ούτε αναγκάστηκε να του τα θυμίσει να του τα θυμίσει η οικογένειά του.
Ούτε θέλησε να τα καταστήσει μέτρο σύγκρισης ο κυρ-Αλέκος της Αίγινας. Ο μαρξισμός και των δύο δεν έχει βάθος.
Εκεί καταντήσαμε. Έτσι καταντήσαμε. Και που είσαι ακόμα! Δεν κατανοώ με τίποτα τη σπατάλη τόσων ημερών και τόσων μηνών. Όλα όσα διαπραγματευόμαστε τα έχουμε υπογράψει από τον Ιούλιο του 2015.
Προς τι όλο αυτό το θέατρο; Και όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερα μέτρα μας επιβάλλονται.
Οι πάντες το λέγουν ή το συνομολογούν: Δεν μας εμπιστεύονται. Δεν εμπιστεύονται τον Αλέξη. Δεν σέβονται την υπογραφή του, αφού ούτε ο ίδιος την τιμά.
Τον βλέπουν εξαιρετικά πρόθυμο να παίξει γεωπολιτικά παιχνίδια χωρίς κανόνες. Μολονότι τον στηρίζουν. Χωρίς τους δανειστές – εταίρους, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα υπήρχε σήμερα.
Θα είχε εγκαταλείψει ταπεινωτικά την εξουσία μαζί με τον Γιάννη Βαρουφάκη!
Δημοσίευση Σχολίου