Θέλω να επανέλθω στο θέμα του Αρτέμη Σώρρα. Δεν θεωρώ αρκετά όσα έγραψα το περασμένο Σάββατο. Δεν νιώθω ότι έκανα το καθήκον μου ως προς τη διατύπωση μιας καθαρής γνώμης. Σήμερα είναι ο Αρτέμης Σώρρας. Αύριο ποιος; Και αν μεν ο Αρτέμης Σώρρας προκαλεί και γέλιο και πλάκα με το δωδεκαθεϊσμό του, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποκλείσεις ένα ευφυέστατο άνθρωπο με απίθανες δοξασίες πιο επικίνδυνες για το κοινό καλό, που θα μπορεί να γοητεύσει.
Δυστυχώς δεν είναι μόνο ο Αρτέμης Σώρρας. Είχαμε το νερό του Καματερού για τη θεραπεία του καρκίνου. Είχαμε τις διάφορες αγίες του Αιγάλεω, που η Παναγία επικοινωνούσε με αυτές γράφοντας ανορθόγραφα μηνύματα στο στήθος τους. Είχαμε το διαβόητο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, με το οποίο θα πλημμύριζε όλη η φτωχολογιά από λεφτά, πολλά λεφτά. Είχαμε (και έχουμε ακόμα) αρκετούς που υποσχέθηκαν να διαγράψουν ολόκληρο το δημόσιο χρέος και ολόκληρο το ιδιωτικό χρέος. Τα ψέματα, τα πελώρια ψέματα, δεν έχουν τέλος.
Δεν πρέπει να
μείνουμε μόνο στο γέλιο και στις αφόρητα καθυστερημένα αντιδράσεις της
ελληνικής Δικαιοσύνης. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Ακόμη πιο σοβαρά.
Και δεν περιορίζονται μόνο στους δυστυχισμένους συμπολίτες μας, που
πίστεψαν τον Αρτέμη Σώρρα. Και τον όποιο Σώρρα.
Μήπως υπάρχει πρόβλημα παιδείας; Μήπως κάτι περίεργο συμβαίνει στην ψυχή μας και μας ωθεί στους πιο ακραίους παραλογισμούς, που μας εκθέτουν σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πραγματικά πιστεύω ότι ανήκουμε στους πιο έξυπνους λαούς. Μας «κόβει». Πιάνουμε, κυριολεκτικά, πουλιά στον αέρα. Και είμαστε τολμηροί στις αναζητήσεις μας. Γι’ αυτό και φτιάξαμε θαύματα. Όπου εποικήσαμε, αλλάξαμε όλα τα δεδομένα. Και οικονομικά και πολιτικά και ιδεολογικά. Τελικά τι φταίει; Γιατί αυτή πελώρια αντίφαση στη συμπεριφορά και στις αντιδράσεις μας. Κάποιος φίλος μου πρότεινε μια απάντηση. Είμαστε αφελείς! Προσωπικά απέρριψα την πρόταση για απάντηση. Είμαστε από τους πιο υποψιασμένους λαούς. Τότε, τι συμβαίνει; Νομίζω ότι δύο είναι οι κυρίαρχοι παράγοντες. Ο πρώτος συνδέεται με τις ιστορικές εκείνες φάσεις, που η απελπισία ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα και κατάσταση. Ο δεύτερος λόγος είναι πιο ουσιαστικός και έχει στρατηγική σημασία. Όταν κυριαρχούν οι λαϊκιστές και οι δημαγωγοί, όταν οι λαϊκιστές και οι δημαγωγοί οδηγούν τα πράγματα, τότε στο δημόσιο λόγο οι λέξεις δεν έχουν καμιά αξία. Ούτε περιεχόμενο. Ούτε οι λέξεις συνδέονται με την πραγματικότητα.
Νέα Κρήτη, Άποψη,
Δευτέρα, 9.1.2017
Μήπως υπάρχει πρόβλημα παιδείας; Μήπως κάτι περίεργο συμβαίνει στην ψυχή μας και μας ωθεί στους πιο ακραίους παραλογισμούς, που μας εκθέτουν σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πραγματικά πιστεύω ότι ανήκουμε στους πιο έξυπνους λαούς. Μας «κόβει». Πιάνουμε, κυριολεκτικά, πουλιά στον αέρα. Και είμαστε τολμηροί στις αναζητήσεις μας. Γι’ αυτό και φτιάξαμε θαύματα. Όπου εποικήσαμε, αλλάξαμε όλα τα δεδομένα. Και οικονομικά και πολιτικά και ιδεολογικά. Τελικά τι φταίει; Γιατί αυτή πελώρια αντίφαση στη συμπεριφορά και στις αντιδράσεις μας. Κάποιος φίλος μου πρότεινε μια απάντηση. Είμαστε αφελείς! Προσωπικά απέρριψα την πρόταση για απάντηση. Είμαστε από τους πιο υποψιασμένους λαούς. Τότε, τι συμβαίνει; Νομίζω ότι δύο είναι οι κυρίαρχοι παράγοντες. Ο πρώτος συνδέεται με τις ιστορικές εκείνες φάσεις, που η απελπισία ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα και κατάσταση. Ο δεύτερος λόγος είναι πιο ουσιαστικός και έχει στρατηγική σημασία. Όταν κυριαρχούν οι λαϊκιστές και οι δημαγωγοί, όταν οι λαϊκιστές και οι δημαγωγοί οδηγούν τα πράγματα, τότε στο δημόσιο λόγο οι λέξεις δεν έχουν καμιά αξία. Ούτε περιεχόμενο. Ούτε οι λέξεις συνδέονται με την πραγματικότητα.
Νέα Κρήτη, Άποψη,
Δευτέρα, 9.1.2017
Δημοσίευση Σχολίου