• Η διανομή επιδόματος στους χαμηλοσυνταξιούχους με χρήματα που δεν έχουμε. Μάλλον δεν έχουν κατανοήσει οι κυβερνητικοί την έννοια και το περιεχόμενο του «πρωτογενούς πλεονάσματος». ΄Η τουλάχιστον ξέχασαν τι έλεγαν στην αντίστοιχη χρήση αυτού του πλεονάσματος στα χρόνια της μακράς αντιπολίτευσης.
• Η παράβαση του ρητού μνημονιακού (με τη δική τους συνυπογραφή!) κανόνα για προηγούμενη συνεννόησή τους με τους «θεσμούς». Για κάθε σχετικό ζήτημα.
• Οι ψευτοπαλικαρισμοί και ψευτομαγκιές σε βάρος των νόμιμων ηγετών της Ευρώπης, λίγο πριν και λίγο μετά το χειροφίλημα κυβερνητικής επαιτείας.
• Το πρώτο συγγνώμη του Ευκλείδη Τσακαλώτου στο επόμενο Eurogroup. Και η ευτελιστική αποδοχή από τον ίδιο και τον Τσίπρα να υπογράψουν γράμμα μετάνοιας, σε συνδυασμό με πρόσθετες εγγυήσεις τήρησης των ήδη συμφωνηθέντων και με την προσθήκη νέων βαρών.
Λάθος ή και έγκλημα η απόκρυψη της επιστολής Τσακαλώτου, αφότου απεστάλη. Λάθος η μη διαβίβαση της επιστολής, τουλάχιστον στο Κοινοβούλιο. Η ανάληψη από την Κυβέρνηση νέων υποχρεώσεων και βαρών της χώρας, ακόμα και η επιβεβαίωση ή η διευκρίνισή τους, δημιουργεί κανόνες διεθνούς δικαίου. Η εθνική αντιπροσωπεία οφείλει να τους γνωρίζει. Και πιθανότατα να τους εγκρίνει.
Λάθος ή και έγκλημα οι ανοίκειες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, χυδαίες επιθέσεις εναντίον όλων όσοι άσκησαν κριτική στις συγκεκριμένες κυβερνητικές πρωτοβουλίες και συμπεριφορές. Επικαλούνται ως κριτήριο διαχωρισμού των Ελλήνων τις υποτιθέμενες σχέσεις τους, υποτέλειας ή αντιπαλότητας, με τον Wolfgang Schäuble. Με τις πράξεις του ή τα λόγια του. Πρέπει να το συνομολογήσουμε όλοι μας. Για να προσδώσουμε στο κριτήριο αυτό στοιχεία αντικειμενικότητας: με το τι έχει συνυπογράψει ο καθένας μας με τον Schäuble!
Είναι λάθος, αλλά όχι έγκλημα αυτή τη φορά, η αποστολή των Υπουργών στις επαρχίες τους στην προσπάθεια επεξήγησης της κυβερνητικής πολιτικής. Υπάρχουν Υπουργοί και ανώτατα κυβερνητικά στελέχη, που διατηρούν την αξιοπρέπεια και το κύρος τους, παρά τη γενική κατάρρευση της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ο κίνδυνος όμως γελοιοποίησης τους είναι σφόδρα πιθανός. Και, πιθανότατα, παρεμποδίζονται στην έντιμη προσπάθειά τους να αφοσιωθούν στο κυβερνητικό έργο, στο οποίο έχουν ταχθεί.
Αν η επιστολή συντριπτικής μετάνοιας και ταπεινωτικής παράδοσης του Ευκλείδη Τσακαλώτου συνιστά την αιτία πολλών στοχαστικών αναζητήσεων, μπορεί η ίδια η επιστολή να αποτελέσει και την αφετηρία πολλών σκέψεών μας για το 2017!
Αλήθεια! Το 2017 δεν ξεκινά καλά.
Χιλιάδες ή και εκατομμύρια συμπολίτες μας αντιμετωπίζουν πρωτόγνωρα και άδικα φορολογικά βάρη. Και προσχηματικές ασφαλιστικές εισφορές, που μόλις συγκαλύπτουν την αληθινή φορολογική φύση τους.
Οι κυβερνητικές ιδεοληψίες διατηρούν διαστάσεις Γκαργκαντούα. Όχι μόνο στο πεδίο εφαρμογής κανόνων διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου. Τους ξεπερνούν. Αφορούν και στις διεθνείς και ευρωπαϊκές σχέσεις της χώρας. Πορευόμαστε με ατσαλοσύνες και αδεξιότητες. Μόνοι! Περίπου ως τυχοδιώκτες και πειρατές.
Ιδεοληψίες διατηρούνται και στο εσωτερικό της χώρας. Στην Παιδεία! Στην Υγεία! Ένοχες, μάλιστα, ιδεοληψίες και στην ενημέρωση και επικοινωνία. Δεν έχουν παραιτηθεί οριστικά απ’ τα συνωμοτικά σχέδιά τους. Να τις καταστήσουν όμηρους των καθεστωτικών ορέξεών τους. ‘Η τουλάχιστον να τις χειραγωγήσουν.
Παρά τις αντίθετες υπεραισιόδοξες προβλέψεις επισήμων οργανισμών και παραγόντων, η οικονομία μας δεν θα καθίσει σε ανεμπόδιστη τροχιά ανάπτυξης. Οι όποιες θετικές ενδείξεις είναι και θα είναι οριακού χαρακτήρα. Γιατί η κατανάλωση και η αντίστοιχη ζήτηση δεν πρόκειται να αυξηθούν ουσιωδώς. Ούτε και οι εξαγωγές. Οι σχετικές παραγωγικές δυνατότητές μας είναι περιορισμένες. Ούτε οι επενδύσεις. Αν το κράτος μειώνει δραστικά τη δική του επενδυτική δραστηριότητα, γιατί να σπεύσει ο ιδιώτης; Ούτε οι υπηρεσίες θα υπαχθούν σε φάση ανόδου. Ειδικά ο τουρισμός. Ελάχιστη σημασία έχει ο αριθμός των επισκεπτών μας. Οι δαπάνες τους στη χώρα μας έχουν σημασία. Και αυτές βρίσκονται σε καθοδική πορεία.
Ο έντιμα προοδευτικός άνθρωπος αγωνιά. ‘Η και πρέπει. Έχει μέσα του όλες τις αποδείξεις ότι ο κρατισμός είναι μία ακραία μορφή οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας. Έχει όρια απόδοσης. Που χαμηλώνουν ολοένα και περισσότερο. Ο προοδευτικός άνθρωπος δεν εμπιστεύεται και το νεοφιλελευθερισμό. Συνδέεται με συχνές κρίσεις που θεραπεύονται με την ακύρωσή του. Ο προοδευτικός άνθρωπος είναι συνειδητοποιημένα βαθύτατα ευρωπαίος πολίτης. Γι’ αυτό και ψάχνεται.
Πρώτο Θέμα, Σάββατο, 31.12.2016
Δημοσίευση Σχολίου