Φάντασμα της παλιάς καλής του εικόνας και ντροπή για την πόλη της Άμφισσας αποτελεί το εγκαταλειμμένο στη μοίρα του γηροκομείο με τους αρμόδιους φορείς να σφυρίζουν αδιάφορα και την πολιτεία να μην της καίγεται καρφάκι αν και θα μπορούσε να το μετατρέψει σε φοιτητική εστία , σε στέκι πολιτισμού ή ακόμη και να το ενοικιάσει για να δημιουργηθεί και δεύτερη ξενοδοχειακή μονάδα στην πόλη συμβάλλοντας στην τουριστική ανάπτυξη
Το ίδρυμα
Το ίδρυμα συστάθηκε το 2007 ως αποτέλεσμα πολλών τοπικών
κληροδοτημάτων και δωρεών με στόχο να στεγάσει ηλικιωμένους και χρόνια
ασθενείς.
Ωστόσο τα παλαιοκομματικού τύπου παιχνίδια με τις
ρουσφετολογικού τύπου προσλήψεις αρχικά το έκαναν να μπατάρει (σσ
φανταστείτε ότι για 48 τροφίμους είχε 26 εργαζόμενους) και στη συνέχεια,
το 2014, να βουλιάξει οριστικά υπό το βάρος των χρεών του. Πλέον, η
περιουσία του πουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί και μέχρι στιγμής κανείς,
προς αποθέωση του ελληνικού κράτους και της δικαιοσύνης, δεν έχει
κατηγορηθεί επίσημα , αν και για την υπόθεση έχει επιληφθεί ο
οικονομικός εισαγγελέας
Πως είναι σήμερα
Η κατάσταση στο εσωτερικό του κτιρίου είναι δραματική . Το κτίριο, με σπασμένη την πόρτα εισόδου, παραμένει έρμαιο στους γνωστούς αγνώστους οι οποίοι το έχουν λεηλατήσει ενώ όπως φαίνεται και στις Φώτο το έχουν κατακρεουργήσει . Την ίδια στιγμή αφοδεύουν εντός του , για να μην πούμε ότι κάνουν και χρήση ναρκωτικών αν υποθέσουμε ότι οι σύριγγες που βρίσκαμε πεταμένες στο ισόγειο του κτιρίου δεν είναι από το 2014 που τις χρησιμοποιούσαν οι τρόφιμοι
Αρμόδιο το Υπουργείο
Η γενικότερη αρμοδιότητα για το γηροκομείο ανήκει στο υπουργείο Οικονομικών και το ίδρυμα τελεί υπό εκκαθάριση .
Όσο
για το κτίριο η Δημοτική Αρχή Δελφών , ακόμη και μέσα σε δημοτικά
συμβούλια, έχει επισημάνει τον κίνδυνο πλήρους κατάρρευσης του και ζητά
συγκεκριμένα μέτρα ασφάλειας και ανάσχεσης επισημαίνοντας ότι δεν έχει
δικαίωμα ούτε να μπει να το καθαρίσει.
Με άλλα λόγια αντί επιλόγου λέω να σας αφιερώσω τη “σκατολογία” του Γ. Σουρη που νομίζω αποτυπώνει πλήρως την κατάσταση
ΜΥΡΩΜΕΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ
Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.
Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.
Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.
Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ’ τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.
Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε.
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ’ τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν’ αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.
Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ’ το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!
Δημοσίευση Σχολίου