Όπως είναι ευρέως γνωστό, στην Άμφισσα βρίσκονται σε εξέλιξη δύο ιδιαιτέρως σημαντικά οδικά έργα. Το πρώτο, εθνικής σημασίας, αφορά τη σύνδεση Μπράλου – Άμφισσας, ενώ το δεύτερο αφορά την κατασκευή της Περιφερειακής Οδού Άμφισσας.
Ως ιδιοκτήτης αγροτεμαχίου με ελαιόδεντρα, το οποίο γειτνιάζει με το εργοτάξιο της νέας Περιφερειακής Οδού, αποφάσισα να επισκεφθώ την περιοχή για να διαπιστώσω την πρόοδο των εργασιών. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου, με προσέγγισε ένας συμπολίτης μας, εμφανώς ταραγμένος, ο οποίος μοιράστηκε μαζί μου ορισμένα σοβαρά και ανησυχητικά περιστατικά.
Συγκεκριμένα, μου ανέφερε ότι, ενώ ο ίδιος πρόκειται να αποζημιωθεί — όπως ορίζει η απόφαση του Εφετείου — για περίπου 70 ελαιόδεντρα που εκχερσώνονται λόγω του έργου, του έχει απαγορευτεί η παραλαβή των ξύλων από τα δικά του δέντρα, ενώ παράλληλα καταγγέλλει ότι δέχεται πιέσεις και εκφοβισμό. Παράλληλα, μου επισήμανε ότι φορτηγά φορτώνουν μεγάλες ποσότητες ξύλου από την περιοχή και τις μεταφέρουν προς άγνωστη κατεύθυνση, χωρίς να έχει υπάρξει καμία ενημέρωση για το πού καταλήγουν ή σε ποιον ανήκουν.
Το περιστατικό αυτό μού θύμισε εικόνες από την περιοχή του Ελαιώνα (Τοπόλια), όπου, πριν λίγες ημέρες, κάτοικοι έκοβαν οι ίδιοι τα ελαιόδεντρα τους — τα οποία είχαν απαλλοτριωθεί — και αξιοποιούσαν τα ξύλα, χωρίς κανείς να τους παρεμποδίζει.
Παρόμοια κατάσταση παρατηρήθηκε και πριν από έναν χρόνο στη Γραβιά, όπου κάτοικοι μετέφεραν στα σπίτια τους τα κομμένα πλατάνια που βρίσκονταν κατά μήκος του δρόμου χωρίς να αποτελούν ιδιοκτησία τους.
Με βάση όλα τα παραπάνω, προχώρησα σε έναν πρόχειρο υπολογισμό: Εκτίμησα λοιπόν ότι για την κατασκευή της Περιφερειακής Οδού Άμφισσας, πρόκειται να εκριζωθούν περίπου 1.000 έως 1.500 ελαιόδεντρα. Εάν κάθε ελαιόδέντρο, μαζί με το ριζικό του σύστημα, ζυγίζει κατά μέσο όρο έναν τόνο, τότε πρόκειται για μια συνολική ποσότητα 1.000 έως 1.500 τόνων ξυλείας.
Δεδομένου ότι η εμπορική τιμή του ξύλου ελιάς κυμαίνεται γύρω στα 150 ευρώ ανά τόνο, η συνολική αξία της ξυλείας που προκύπτει από το έργο ανέρχεται στις 150.000 – 225.000 ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι ένας ιδιοκτήτης με 50 ελαιόδεντρα χάνει δυνητικά εισόδημα της τάξεως των 7.500 ευρώ. Μια τέτοια απώλεια δεν μπορεί να αγνοηθεί, ιδίως όταν αφορά δημότες ενός δήμου όπως ο Δήμος Δελφών, οι οποίοι εν μέσω δύσκολων οικονομικών συνθηκών πλήττονται από την αφαίρεση ενός σημαντικού πόρου. Η μη απόδοση των ξύλων στους νόμιμους ιδιοκτήτες συνιστά στην ουσία πράξη οικονομικής αφαίμαξης και φτωχοποίησης.
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, απευθύνω δημόσια τα ακόλουθα ερωτήματα προς τον Δήμο Δελφών, το Δημοτικό Συμβούλιο, καθώς και το Τοπικό Συμβούλιο Άμφισσας:
1. Ποιος είναι ο τελικός δικαιούχος της ξυλείας που προκύπτει από τα κομμένα ελαιόδεντρα;
Ο Δήμος Δελφών; Ο εργολάβος του έργου; Το Ελληνικό Δημόσιο; Ή οι ιδιοκτήτες των απαλλοτριωμένων δέντρων;
2. Μπορεί ο Δήμος Δελφών να προσκομίσει επίσημο έγγραφο που να πιστοποιεί τον δικαιούχο της ξυλείας;
Υπάρχει σχετική συμφωνία, πλειοδοτική διαδικασία ή απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου που να ρυθμίζει το ζήτημα;
3. Γιατί υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση ανάμεσα στα δύο έργα;
Στο έργο Μπράλος–Άμφισσα, όπου φορέας υλοποίησης είναι το Υπουργείο Υποδομών, επιτρέπεται στους ιδιοκτήτες να παραλάβουν τη ξυλεία από τα δέντρα τους.
Αντίθετα, στο έργο της Περιφερειακής Οδού Άμφισσας, με φορέα
υλοποίησης τον Δήμο Δελφών, αυτό απαγορεύεται. Γιατί;
4. Εάν ένας ιδιοκτήτης κόψει και μεταφέρει τα δικά του δέντρα, ποιος θα του απαγγείλει κατηγορίες και για ποιο λόγο;
Ποια είναι η νομική βάση αυτής της απαγόρευσης;
5. Κλήθηκαν με ατομικά ειδοποιητήρια οι περίπου εκατό ιδιοκτήτες που εμπλέκονται στο έργο να παραστούν στο Εφετείο Λαμίας στις 9 Απριλίου 2024;
Ή η απόφαση εκδόθηκε ερήμην;
6. Πού βρίσκονται σήμερα τα ξύλα από τα περίπου εκατό ελαιόδεντρα που έχουν ήδη κοπεί;
Υπάρχει επίσημη καταγραφή, αποθήκευση ή διανομή;
Η διαφάνεια και η ισονομία αποτελούν θεμέλια της χρηστής διοίκησης. Σε αυτό το πλαίσιο, ζητώ άμεσες και επίσημες απαντήσεις, διότι η σιωπή ή η ασάφεια μόνο καχυποψία και κοινωνική αναταραχή μπορεί να προκαλέσουν.
ΔΕΔΟΥΣΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ
Δημοσίευση Σχολίου