Εξαιρετικά καλός ο τίτλος της πρώτης σελίδας. «Έγκλημα και τιμωρία». Και με αυτόν στέλνουμε ένα μήνυμα σε όλες τις Αρχές και εξουσίες.
Η κοινή γνώμη έχει σοκαριστεί από δύο απεχθή εγκλήματα. Την απαγωγή και ανατριχιαστική κράτηση
για έξι μήνες του Μιχάλη Λεμπιδάκη. Και τη δολοφονία καταμεσής του δρόμου ενός γνωστού καρδιολόγου της Σητείας. Με κίνητρα εξίσου απεχθή, όπως εκείνα της απαγωγής του Μιχάλη Λεμπιδάκη. Πρέπει οι δράστες να τιμωρηθούν. Όχι μόνο οι φυσικοί αυτουργοί. Και οι παντός είδους συμμέτοχοι. Από τα στοιχεία, που έχουνε βγει μέχρι σήμερα στη δημοσιότητα, δεν υπάρχουν περιθώρια επίδειξη επιείκειας. Ο Νόμος είναι αυστηρός. Και στη μια περίπτωση και στην άλλη.
Δεν μπορούμε βέβαια να προκαταλάβουμε τη Δικαιοσύνη. Ούτε πρέπει να επιβάλλουμε τις απόψεις μας στους δικαστές, που θα δικάσουν τις δύο αυτές υποθέσεις. Και, φυσικά, δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις ενδεχόμενες πρωτοβουλίες του νομοθέτη στην προσπάθειά του να ξαλαφρώσει τις φυλακές από τον πληθυσμό τους.
Όμως, μπάστα:
Πρέπει να πούμε και ορισμένες αλήθειες. Είναι αναγκαίες θεσμικά. Το έγκλημα δεν είναι υπόθεση μόνο των ανθρώπων που άλλοι μεν είναι δράστες, άλλοι δε θύματα. Μας αφορά όλους. Και κυρίως αφορά την Πολιτεία. Αυτή είναι που παρέχει στους πολίτες όλες τις εγγυήσεις για ειρηνική διαβίωση και σεβασμό των δικαιωμάτων όλων των πολιτών.
Η πρώτη και βασική αλήθεια. Το έγκλημα στη χώρα μας δεν τιμωρείται. Πολλοί είναι οι παράγοντες που δημιουργούν αυτήν την αντίληψη στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ο πρώτος και μεγάλος φταίχτης είναι ο νομοθέτης. Κατά καιρούς βγάζει από τις φυλακές επικίνδυνους εγκληματίες στο όνομα της αποσυμφόρησης των φυλακών. Σήμερα κανένας από τους δράστες της βαριάς και βίαιης εγκληματικότητας δεν πληρώνει ισοδύναμα με την έκτιση της ποινής του το όφελος που προσδοκά από το έγκλημά του. Λίγα χρόνια κράτησης ή φυλάκισής του δεν επαρκούν για να εξαλείψουν από τα εγκληματικά τους σχέδια το όφελος που αποκόμισε από το έγκλημα του.
Η δεύτερη αλήθεια. Η Δικαιοσύνη στον τόπο μας απονέμεται με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Όταν η υπόθεση του συγκεκριμένου εγκλήματος φτάσει ενώπιον των δικαστικών για οριστική κρίση, είναι αργά, πολύ αργά για να εκπέμψει η Δικαιοσύνη το μήνυμα της αναγκαίας τιμωρίας. Όλοι έχουμε ξεχάσει το έγκλημα και έχει και έχει απαλειφθεί η οδυνηρή εντύπωση από τη διάπραξή του, έτσι ώστε το μήνυμα της καταδικαστικής απόφασης δεν έχει την αναγκαία καθαρότητα και ένταση.
Νέα Κρήτη, Άποψη, 9.10.2017
Δημοσίευση Σχολίου