Κάποιοι επιμένουν στα παιχνίδια της βίας. Και της βαναυσότητας. Στα όρια της χυδαιότητας.
Χθες, κάποιοι, πέταξαν φέιγ-βολάν εναντίον του κατάκοιτου Λουκά Παπαδήμου έξω από το νοσοκομείο, στο οποίο νοσηλεύεται. Οι ίδιοι νόμισαν, και πιθανά νομίζουν, ότι έχουν προβεί σε μια πράξη πολιτική και τολμηρή.
Δε χρειάζεται κανένας
εισαγγελέας για να αντιδράσει σε μια τόσο άνανδρη πράξη. Δε χρειάζεται
καν οποιαδήποτε προσπάθεια ηρωοποίησης της συγκεκριμένης οργάνωσης. Όλοι
αυτοί χρειάζονται άλλου είδους αντιδράσεις. Πολιτικές και κυβερνητικές.
Και, μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, κατασταλτικές με τη σφραγίδα της
Αριστεράς. Δεν ισχυρίζομαι ότι συνιστά πράξη με τη σφραγίδα της
Αριστεράς. Δεν πρέπει να καταλογιστεί στην Αριστερά οποιοσδήποτε την
επικαλείται.
Όμως… Η Αριστερά δεν μπορεί να σιωπά. Δεν επιτρέπεται να αγνοεί ότι οι δράστες την επικαλούνται. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η οποιαδήποτε σιωπή της καταλήγει σε συνενοχή. Η Αριστερά πρέπει να βγει μπροστά. Δεν αρκεί μια γενική αποδοκιμασία των πράξεων της ατομικής τρομοκρατίας. Είναι ιστορικά αναγκαία κάθε πρωτοβουλία, κάθε πράξη και ενέργεια που να σηματοδοτεί ότι η Αριστερά δεν έχει καμιά σχέση με τη βία και τον τρόμο.
Θυμόμαστε όλοι την ουσιαστική της σιωπή και την έμμεση επιδοκιμασία των δολοφονικών επιθέσεων της «17 Νοέμβρη», που τόσο μας ταλαιπώρησαν τις πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης.
Θυμόμαστε όλοι τα κούφια λόγια ηγετίσκων της ανανεωτικής Αριστεράς, που επιδοκίμαζαν και συχνά ενθάρρυναν όλες τις πράξεις τυφλής βίας, που κυριάρχησαν το Δεκέμβριο του 2008 μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου.
Θυμόμαστε όλοι τις πράξεις βίας και χυδαιότητας στην πλατεία Συντάγματος στις αρχές του καλοκαιριού του 2011 από τους «αγανακτισμένους». Ένα κράμα ακροδεξιών και ακτιβιστών της Αριστεράς.
Ο καλόπιστος αναγνώστης θα διερωτηθεί. Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Δεν βλέπουμε τη συλλογική απάθεια, που κυριαρχεί στις ημέρες μας, παρά τον καταιγισμό των δυσμενών και οδυνηρών μέτρων; Μήπως η βία πολλών από εκείνων που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση πέτυχε το στόχο της; Δεν βλέπουμε μια διάχυτη συναισθηματική και πνευματική αδράνεια; Μήπως η βία είναι τελικά ωφέλιμη; Σε ολίγους;
Η δική μου πεντακάθαρη απάντηση:
Όλοι αυτοί δεν έχουν κατανοήσει ένα απλό δίδαγμα της Ιστορίας. Η βία γεννά βία. Και αν επιμείνει, εισερχόμαστε στους φαύλους κύκλους της βίας, που ανακυκλώνεται συνεχώς.
Νέα Κρήτη, Άποψη, Τετάρτη, 31.05.2017
Όμως… Η Αριστερά δεν μπορεί να σιωπά. Δεν επιτρέπεται να αγνοεί ότι οι δράστες την επικαλούνται. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η οποιαδήποτε σιωπή της καταλήγει σε συνενοχή. Η Αριστερά πρέπει να βγει μπροστά. Δεν αρκεί μια γενική αποδοκιμασία των πράξεων της ατομικής τρομοκρατίας. Είναι ιστορικά αναγκαία κάθε πρωτοβουλία, κάθε πράξη και ενέργεια που να σηματοδοτεί ότι η Αριστερά δεν έχει καμιά σχέση με τη βία και τον τρόμο.
Θυμόμαστε όλοι την ουσιαστική της σιωπή και την έμμεση επιδοκιμασία των δολοφονικών επιθέσεων της «17 Νοέμβρη», που τόσο μας ταλαιπώρησαν τις πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης.
Θυμόμαστε όλοι τα κούφια λόγια ηγετίσκων της ανανεωτικής Αριστεράς, που επιδοκίμαζαν και συχνά ενθάρρυναν όλες τις πράξεις τυφλής βίας, που κυριάρχησαν το Δεκέμβριο του 2008 μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου.
Θυμόμαστε όλοι τις πράξεις βίας και χυδαιότητας στην πλατεία Συντάγματος στις αρχές του καλοκαιριού του 2011 από τους «αγανακτισμένους». Ένα κράμα ακροδεξιών και ακτιβιστών της Αριστεράς.
Ο καλόπιστος αναγνώστης θα διερωτηθεί. Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Δεν βλέπουμε τη συλλογική απάθεια, που κυριαρχεί στις ημέρες μας, παρά τον καταιγισμό των δυσμενών και οδυνηρών μέτρων; Μήπως η βία πολλών από εκείνων που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση πέτυχε το στόχο της; Δεν βλέπουμε μια διάχυτη συναισθηματική και πνευματική αδράνεια; Μήπως η βία είναι τελικά ωφέλιμη; Σε ολίγους;
Η δική μου πεντακάθαρη απάντηση:
Όλοι αυτοί δεν έχουν κατανοήσει ένα απλό δίδαγμα της Ιστορίας. Η βία γεννά βία. Και αν επιμείνει, εισερχόμαστε στους φαύλους κύκλους της βίας, που ανακυκλώνεται συνεχώς.
Νέα Κρήτη, Άποψη, Τετάρτη, 31.05.2017
Δημοσίευση Σχολίου