Εξοργίζομαι όταν βλέπω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτή που κόπτεται για την τήρηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, δέχεται να υπάρχει σε χώρα μέλος της στρατός τρίτης ξένης δύναμης! Ούτε καν η στοιχειώδης ευθιξία να ζητήσουν αν πράγματι πιστεύουν ότι υπάρχει κίνδυνος μελλοντικών συμπλοκών των κοινοτήτων την εγκατάσταση Νορβηγών στρατιωτών αντί Τούρκων.
Εξοργίζομαι όταν μαθαίνω ότι Καναδέζοι, Κογκολέζοι κ.α. μπορούν να αγοράζουν περιουσίες στη Βόρεια Κύπρο και οι μόνοι που δεν μπορούν είναι οι....Ελληνοκύπριοι (άσχετο αν μπορούν δια της πλαγίας οδού)!
Εξοργίζομαι όταν ξέρω ότι Ελληνοκύπριος που κατοικεί στη Βόρεια Κύπρο δεν έχει δικαίωμα να γίνει, ας πούμε, δημοτικός σύμβουλος στην περιφέρειά του.
Εξοργίζομαι όταν μου ζητείται να νομιμοποιήσω μια εισβολή, και να δώσω νόμιμους τίτλους ιδιοκτησίας σε κλεμμένες με τη βία περιουσίες.
Είναι όμως η παραπάνω οργή που πιστεύω ότι δικαιολογημένα αισθάνονται όλοι οι Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο αρκετή ώστε να οδηγήσει σε μια πρόταση που αποκλείει τον διάλογο των κοινοτήτων ;
Ας δούμε πρώτα συνοπτικά τι έχει συμβεί τα τελευταία 50 χρόνια, σε ένα θέμα που τόσο ακριβά έχει στοιχίσει στον Ελληνισμό, ώστε να δούμε τα σημερινά γεγονότα στο σωστό τους πλαίσιο.
Ήταν από το 1955 που οι Βρετανοί ενέπαιξαν την αδύναμη Ελληνική Διπλωματία, και οδήγησαν τον Στέφανο Στεφανόπουλο στο Λονδίνο (γιατί ο Παπάγος ήταν άρρωστος) να νομιμοποιεί στο τραπέζι των συζητήσεων την Τουρκία που είχε παραιτηθεί κάθε δικαιώματος στην Κύπρο 126 χρόνια πριν. Και οδηγηθήκαμε στη Ζυρίχη το 1959 όπου υπεγράφη η γνωστή συνθήκη (ο π. Υπουργός Εξωτερικών κος Μολυβιάτης ήταν τότε ο σύνδεσμος Κωνσταντίνου Καραμανλή-Μακαρίου που εξασκούσε πιέσεις στο Μακάριο μαζί με τους Βρετανούς να τη δεχτεί). Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωσε τότε ότι ήταν η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής του (!) ενώ στη συζήτηση της Βουλής ο Η.Τσιριμώκος πρόβλεψε σωστά ότι «αυτή η συνθήκη θα μας ταλαιπωρήσει για πολλά χρόνια» και ο Μαρκεζίνης παρατήρησε ότι «αντικαταστάθηκαν οι Βρετανοί από τους Τούρκους και εγώ προσωπικά προτιμώ τους Βρετανούς».
Ο εμπαιγμός των Βρετανών συνεχίστηκε και με τις οδηγίες του Αρμοστή στην Κύπρο Κλαρκ ο Μακάριος ζητά το 1963 τροποποίηση 13 σημείων στη Συνθήκη. Αποτέλεσμα, σφαγές και άνευ προηγουμένου αθλιότητες από τους Τούρκους. Και έρχεται το μαύρο 1974 όπου η Χούντα αρχίζει το έγκλημα κατά του κυπριακού λαού που ολοκληρώνει επιτυχώς η Τουρκική εισβολή. Έκτοτε η λήθη. Ένα σχέδιο Μακαρίου-Ντεκτάς το 1977 για ομοσπονδιακό κράτος δεν ευτυχεί, και αντίστοιχο του Κυπριακού Εθνικού Συμβουλίου το 1989 έχει την ίδια τύχη.
Το θέμα ξεχνιέται, ενώ ισχύει επί της ουσίας η de facto διχοτόμηση. Πάγιο αίτημα της Ελλάδος υπήρξε η διεθνοποίηση του θέματος της Κύπρου και η εμπλοκή του ΟΗΕ.
Εκ μέρους της Επιτροπής Συντονισμού και Προγραμματισμού της Πρωτοβουλίας «Έτος Κύπρου 2014» καλωσορίζω τον κυβερνητικό εκπρόσωπο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκο Χριστοδουλίδη, του οποίου η ομιλία εντάσσεται σε σειρά δράσεων που έχουμε προγραμματίσει στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στον διεθνή χώρο με κεντρικό στόχο την δημιουργία ενός νέου κινήματος διεθνούς αλληλεγγύης με τον Κυπριακό λαό στο σύνολό του, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.
Οι πρόσφατες εξελίξεις, με επίκεντρο την προκλητική είσοδο του «Μπαρμπαρός» στην Κυπριακή ΑΟΖ, ανέδειξαν τη σημασία της πρωτοβουλίας μας και την ανάγκη ενεργοποίησης της «Διεθνούς Διπλωματίας των Πολιτών» για το Κυπριακό και την δίκαιη επίλυσή του, το ταχύτερο δυνατό. Όσο καθυστερεί η επίλυση του προβλήματος, τόσο μεγαλώνουν οι κίνδυνοι οριστικής διχοτόμησης του νησιού.
Η Πρωτοβουλία μας ιδρύθηκε τον περασμένο Ιούλιο, με αφορμή την συμπλήρωση 40 χρόνων από το διπλό έγκλημα σε βάρος της ανεξάρτητης και αδέσμευτης Κυπριακής Δημοκρατίας, το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στο νησί τον Ιούλιο του 1974.
Στην πρωτοβουλία μας, η οποία θέλουμε να είναι ένα κίνημα ενεργών πολιτών, συμμετέχουν εκατοντάδες Ελλαδίτες και Κύπριοι, μεταξύ των οποίων και Τουρκοκύπριοι. Είμαστε ευτυχείς, κυρίες και κύριοι, για το γεγονός ότι στην Ελλάδα βρήκαμε θερμή ανταπόκριση από ευρύ φάσμα πολιτικών παραγόντων όλου του δημοκρατικού πολιτικού φάσματος, κορυφαίων πανεπιστημιακών και άλλων πνευματικών ανθρώπων, στελεχών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του συνδικαλιστικού κινήματος και άλλων κοινωνικών κινημάτων. Συμμετέχουν στην πρωτοβουλία μας, ως ιδρυτικά μέλη, και Πρέσβεις επί τιμή, καθώς και εκκλησιαστικοί παράγοντες. Πρόσφατα, μας έκανε την τιμή να μας δεχθεί και ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδας, ο σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος.
Είναι η ώρα του τερματισμού των προκλήσεων της Άγκυρας, της απόσυρσης του «Μπαρμπαρός», ώστε να καταστεί δυνατή η επανάληψη των διακοινοτικών συνομιλιών, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, που πρέπει να οδηγήσει σε ένα συμφωνημένο σχέδιο λύσης από τους ηγέτες των δύο Κοινοτήτων και ως τέτοιο να τεθεί στην κρίση του Κυπριακού λαού.
Ένα σχέδιο λύσης, δίκαιο και λειτουργικό, που να οδηγεί στον τερματισμό της Τουρκικής κατοχής, του εποικισμού και στην επανένωση του νησιού, στο πλαίσιο μιας Διζωνικής-Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Που θα κατοχυρώνει μια διεθνή προσωπικότητα, μία αδιαίρετη κυριαρχία, μία ιθαγένεια, και θα απορρίπτει κάθε ανεδαφική σκέψη για χωριστά κράτη και συνομοσπονδία ή ένωση μέρους ή του όλου της Κύπρου με άλλη χώρα. Μια επανενωμένη ομόσπονδη Κύπρος, πιστεύουμε ότι μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα συνύπαρξης ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, προς όφελος της κοινής τους ανάπτυξης και της κοινής ασφάλειας. Να καταστεί η ανεξάρτητη, επανενωμένη Κύπρος, γέφυρα ειρήνης της Ευρώπης με την πολύπαθη Μέση Ανατολή, σε μια Μεσόγειο Θάλασσα ειρήνης.
H λύση αυτή είναι ένας οριακά καλύτερος συμβιβασμός από οποιονδήποτε άλλον, δεδομένης της σωρείας διπλωματικών ηττών και της στρατιωτικής ήττας του ΄74, που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Ένα «όχι» στην αποδοχή της σημαίνει απομόνωση της Κύπρου (και της Ελλάδας σε δεύτερη μοίρα), αναγνώριση του «ψευτοκράτους» έστω από κάποιους, σίγουρη δηλαδή de facto ή de jura διχοτόμηση, δηλαδή νέες «χαμένες πατρίδες» και ξανά λήθη για πολλά χρόνια, όπως συνέβη και στο παρελθόν . Σημαίνει απώλεια της Αμμοχώστου, της Μόρφου, 35% του νησιού, και τοίχος στη Λευκωσία. Σημαίνει διαρκή τουρκικό κίνδυνο και δυσκολία της Κυπριακής Δημοκρατίας να διεκδικήσει τα ανήκοντά της στην ΕΕ. «Ναί» στην αποδοχή της σημαίνει ενιαία Ομόσπονδη Δημοκρατία της Κύπρου, μηδενισμό του τουρκικού κινδύνου, επιστροφή χιλιάδων στα σπίτια τους, απόκτηση εδαφών και υποδομών για περαιτέρω ανάπτυξη, δικαίωμα διεκδικήσεων στην ΕΕ, ανοικτό βήμα στην Ελλάδα (ως μέλους της ΕΕ, ενώ η Τουρκία δεν είναι βέβαιο ότι θα γίνει) για παρέμβαση προς άρση δυσλειτουργιών. Εάν προσθέσω και το ότι πιστεύω ότι οι δύο κοινότητες και μπορούν και θέλουν να ζήσουν μαζί και ότι όλοι (ιδιαίτερα οι Τουρκοκύπριοι νέοι) θέλουν μια καλύτερη ζωή, αυτά με κάνουν να ελπίζω ότι ο λαός ο ίδιος θα κάνει αυτή τη λύση λειτουργική στη καθημερινή πρακτική του. Δεδομένης δε της οικονομικής και μορφωτικής σημερινής ανωτερότητας των Ελληνοκυπρίων είναι βέβαιο ότι η συμβίωση θα ανοίξει ένα τεράστιο νέο πεδίο δραστηριοτήτων γι’αυτούς, που αξίζει να το δοκιμάσουν.
Μ’αυτό το σκεπτικό υποστηρίζω αυτή τη λύση ,έστω και αν με πόνο. Μόνο που ο πόνος αυτός δεν άρχισε τώρα. Είναι ο ίδιος πόνος που άρχισε το 1955 και συνεχίζεται.
Αγαπητέ Κυβερνητικέ Εκπρόσωπε της Κύπρου,
Θα ακούσουμε με τη δέουσα προσοχή την ενημερωτική σας ομιλία και θα αξιοποιήσουμε αυτήν την ενημέρωση. Διότι όπως γνωρίζουν και οι παριστάμενοι εκπρόσωποι του Τύπου, η έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση γίνεται δράση. Με την ευκαιρία, ενημερώνουμε όλους τους παριστάμενους ότι η Πρωτοβουλία «Έτος Κύπρου 2014», η οποία θα παρατείνει τη δράση της και στο 2015, προγραμματίζει επίσκεψη στην Κύπρο το ταχύτερο δυνατόν, όπως έχουμε ενημερώσει τόσο τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη όσο και τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στην Κύπρο, Γεν Γραμματέα του ΑΚΕΛ, Άντρο Κυπριανού.
Εις το επανειδείν λοιπόν, στην Κύπρο, αγαπητέ Νίκο Χριστοδουλίδη
Δημοσίευση Σχολίου