6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013 , ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ....
22:10
Σερνικάκι Φωκίδας Με την λιγοστή μπαταρία του λάπτοπ
καταγράφω ότι μπορώ μιας και το ρεύμα
στην περιοχή μας , κόπηκε λόγω των καταστροφών σε πυλώνες που έπεσαν εξαιτίας
των τοπικών καταστροφών της φωτιάς …
Βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να εναποθέσω για μία
ακόμα φορά τις ελπίδες μου στα καιρικά φαινόμενα και τον άνεμο , και να ξεσπάσω
κι εγώ με μια κραυγή σπαραγμού για αυτόν τον τόπο που μεγάλωσα βλέποντάς τον να
καίγεται και να καταστρέφεται μέσα σε μία μέρα.
Ο Γαλαξίας fm ήταν και
είναι συνέχεια σε επικοινωνία με τους αρμόδιους φορείς , με συναδέλφους , με
συντοπίτες , με όλους τους πυρόπληκτους του Νομού Φωκίδας και εκπέμπει S.O.S για τον
μεγάλο πύρινο όλεθρο που ξέσπασε από «άγνωστα» αίτια όπως γράφει ο πανελλήνιος
τύπος και που ακόμα δεν έχει ερευνηθεί
για εμπρηστική ενέργεια.
Μία μεγάλη
προσπάθεια καταρχάς καταβάλουν οι δημότες κοντά στις φλεγόμενες περιοχές ,εκεί
που βρίσκεται η φωτιά προ των πυλών τους , με κέντρο το Σερνικάκι (από όπου και η φωτιά ξέσπασε) Φωκίδας , που
διεξήγαγε μία συγκέντρωση εχθές στις 19:00 κάνοντας έκκληση για εθελοντικές
ομάδες περιφρούρησης, έτσι ώστε να γίνει η επιτήρηση και η επίβλεψη της γύρω
περιοχής για τις δύσκολες ώρες της νύχτας από τον κίνδυνο αναζωπύρωσης της φωτιάς, καθώς τα πυροσβεστικά αεροπλάνα πλέον δεν θα μπορούν να επιχειρούν .
Οι ομάδες
,εχθές το βράδυ ήσαν πολλές , παρόλο που δεν υπήρξε μεγάλη συγκέντρωση στο
κάλεσμα των δημοτών, παρά τις συνεχόμενες αναφορές του πανελλήνιου τύπου , αλλά
η υποστήριξή τους καταλυτική καθώς τα καταπονημένα οχήματα της
Πυροσβεστικής χρειαζόντουσαν στήριξη στο
δύσκολο έργο τους.
Οι εμπειρίες
από την φύλαξη της Γης ήταν πολλές. Από την μία χάρηκα που μπορούσα έστω και με
την παρουσία μου να συνεισφέρω στον τόπο , από την άλλη οι συνθήκες κάτω από
τις οποίες κλήθηκα να παρουσιαστώ ήταν εκείνες που με απογοήτευσαν. Να πω την
αλήθεια εγώ δεν έχω κάποιο χωράφι με ελιές , ούτε κάποιο κτήμα για το οποίο να
αγωνιώ μην καεί και χάσω περιουσιακή αξία. Όμως κάτι άλλο ένοιωθα πως με
τραβούσε να προβώ σε αυτές τις ενέργειες. Η περιουσία μου είναι ο τόπος μου ,
είναι οι αναμνήσεις και τα συναισθήματά
μου σε αυτόν , είναι το σπίτι μου. Το σπίτι μου που είναι και σπίτι των
υπόλοιπων ανθρώπων, είναι η μικρή κοινότητα μέσα σε αυτήν την μεγάλη κοινωνία
που καλούμαστε καθημερινά να συνυπάρχουμε.
Δεν είναι
μόνο τα κτήματα , είναι ο φυσικός πλούτος , είναι ο πολιτιστικός πλούτος.
Χιλιάδες αιωνόβιες ελιές μαζί με την στάχτη τους πήραν ένα μεγάλο κομμάτι
πολιτισμικής κληρονομιάς μαζί τους… Περιουσίες παππούδων , και γενεών χάθηκαν ,
το πολυτιμότερο αγαθό το λαδάκι , για το οποίο κάποιοι στην Αθήνα εν μέσω
οικονομικής κρίσεως θα σκότωναν για να αποκτήσουν και εμείς που το είχαμε σε
πλεόνασμα , τώρα θα το αναζητάμε.
Ο τόπος
φτωχαίνει , φυσικά , πνευματικά ,πολιτισμικά ,ηθικά. Το ηθικό ιδιαίτερα πεσμένο
, περιμένει να αναστηλωθεί. Τα μηνύματα των ακροατών γηγενών ,ντόπιων ,
μαστιζόμενων και μη, πολλά !!! , φάρμακο στα αυτιά μας , όλων εμάς που
βρισκόμαστε «μέσα» σε αυτήν την ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ καταστροφή.
Οι
ανεξέλεγκτες διαστάσεις που πήρε την χθεσινή μέρα , με έκαναν να φοβηθώ πάρα
πολύ.
Ενώ είχε
πέσει η νύχτα , και ο άνεμος άρχιζε να κοπάζει αντίκρισα ένα από τα πιο σκληρά
γεγονότα που θα με στιγματίσουν για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Ζωντανά
δέντρα , να καίγονται . Να καίγονται από την ρίζα , από τον κορμό , να
σιγοκαίονται και να σπαράζουν . όμως δεν έφταιξαν σε τίποτα. Και όμως είναι τα
πρώτα που υποφέρουν εξαιτίας της ανθρώπινης παρέμβασης στην φύση και
ανευθυνότητας.
Αν μου
ζητάγανε να δείξω το πιο τραγικό ων στον κόσμο αυτό θα ήταν το δέντρο. Το
δέντρο που βρίσκεται μια ζωή ριζωμένο στην ίδια θέση , δεν μπορεί να
μετακινηθεί , δεν μπορεί να μιλήσει , δεν μπορεί να τραφεί ετερότροφα ,
και όμως μέσα στην αιώνια κατάρα του
απομόνωσης μιας και δεν μπορεί να πλησιάσει τα υπόλοιπα δέντρα ή πλάσματα γύρω
του , χαρίζει την δροσιά του , την σκιά του τον καρπό του και το οξυγόνο , το
μεγαλύτερο δώρο ζωής για κάθε υπαρκτή οντότητα. Η σύμβασή του με την φύση είναι
η καταστροφή του και η δημιουργία του μέσω της ανιδιοτελής προσφοράς του.
Αυτά ήταν
όλα όσα μου γεννήθηκαν στην σκέψη βλέποντας κτήματα μέσα από το χωριό μου να
σιγοκαίονται , όπως τα σκληρά λόγια κάποιων ανθρώπων που έχουν λεχθεί την ημέρα
αλλά το βράδυ σαν πέσουμε στο κρεβάτι μας , επανέρχονται αδυσώπητα χτυπώντας
τις συνειδήσεις μας.
Τα λόγια που
μπορεί να γράψει κανείς και τα επίθετα πολλά , η σιωπή εκκωφαντική , ο πόνος
δεν δέχεται αναλγητικό , η υπομονή ανελέητη , η πίστη και η δύναμη αναζητήσιμες
και αναρωτιέμαι: καθόμαστε καθημερινά και τσακωνόμαστε για μικροπράγματα ,
σκοτωνόμαστε σε μια κουταλιά νερό , θυμώνουμε με το παραμικρό και βρίσκουμε
εύκολη την κατηγόρια στον άλλον.
Χαίρομαι που
επιτέλους βάλαμε πίσω τις μικροπρέπειες
και δράσαμε ομαδικά , αλλά είναι κρίμα που θυμόμαστε το «εμείς» μόνο σε
περιόδους κρίσης.
Εύχομαι αυτά
όλα που συμβαίνουν να μας ενδυναμώσουν και να μας γίνουν ένα γερό μάθημα
συνειδήσεως για το υπόλοιπο των αιώνων.
Μέχρι την
επόμενη φορά που θα ξανά ανταμώσουμε
Εύχομαι καλή
συνέχεια στο μεγάλο έργο που προσφέρουν όλοι σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, και
ζητώ συγνώμη που καταχράστηκα λίγο από τον χρόνο σας ως προς την ανάγνωση του
κειμένου.
Αυτές ήταν
κάποιες μαρτυρίες και προσωπικά συναισθήματα από την Βιβή Μαρκάτου
Για τον
Γαλαξία fm 92,1
Υγ: Θα
πρέπει να μην ξεχνάμε και την συμβολή του τοπικού ηλεκτρονικού τύπου που
στήριξε τις προσπάθειες μετάδοσης μηνυμάτων έκκλησης βοήθειας αλλά και
ενημέρωσης.
Vivi Markatos Heinemann
Δημοσίευση Σχολίου