Εδώ και κάποιες μέρες οι μεταφορείς βωξίτη της εταιρείας του Μυτιληναίου, οι οποίοι μετέφεραν και μεταφέρουν το βωξίτη από τα βουνά της Φωκίδας στο εργοστάσιο αλουμινίου, της METLEN, στην Αντίκυρα, κάνουν απεργία.
Ο λόγος, αν έχω καταλάβει καλά, είναι ότι, μετά την εξαγορά και της εταιρείας πρώην ΒΩΞΙΤΑΙ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ, από τη METLEN, το μεταφορικό έργο των εργολάβων που απεργούν θα γίνεται πλέον μέχρι τη σκάλα φόρτωσης στην Ιτέα, όπως γίνεται και με τους εργολάβους της παλιάς εταιρείας ΒΩΞΙΤΑΙ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ και από εκεί, ο βωξίτης, πάει στο εργοστάσιο με πλοίο.
Λογικό ακούγεται, υπάρχουν, όμως και τα "αλλά".
Κατ' αρχήν όταν μιλάμε για τα δύο μεταφορικά εργολαβικά σωματεία μιλάμε για περίπου 120 οικογένειες.
Μιλάμε για έναν τεράστιο τζίρο από τον οποίο κινείται και ζει η τοπική αγορά. Άρα, η όποια διαμαρτυρία τους μας αφορά όλους και δεν είναι θέμα συντεχνιακό.
Έχω την άποψη ότι η όλη ιστορία, θα συμπαρασύρει και το άλλο σωματείο, αφού πλέον το ίδιο έργο θα το κάνουν περισσότερα φορτηγά.
Άποψη μου είναι ότι στην περιοχή μας έχει πλέον δημιουργηθεί μια μονοπωλιακή εξόρυξη και επεξεργασία βωξίτη, από την ίδια, πλέον εταιρεία, η οποία, σε συνδυασμό και με τον κλάδο παραγωγής ενέργειας μέσω αιολικών πάρκων, καθίσταται κυρίαρχος, κάτι το οποίο μακροπρόθεσμα βλάπτει τα συμφέροντα του κράτους, άρα της κοινωνίας.
Η περιοχή μας παρέχει τον βωξίτη με τεράστιο περιβαλλοντολογικό κόστος, το νερό με το οποίο υδροδοτείται όλο το λεκανοπέδιο και κάποια νησιά και πολύ μεγάλο αριθμό ανεμογεννητριών, επίσης με τεράστιο περιβαλλοντολογικό κόστος.
Έναντι όλων αυτών εκείνο που μας μένει, είναι η απασχόληση.
Μια απασχόληση, όμως, που τείνει να φτάσει στα επίπεδα της "απασχόλησης" της αποικιοκρατίας, δε μπορεί να ικανοποιεί κανέναν και πρωτίστως την Κυβέρνηση η οποία βάζει τους όρους.
Οι μεταφορείς που απεργούν δεν είναι απλοί εργαζόμενοι.
Είναι επιχειρηματίες, όπως είναι και ο κάθε Μυτιληναίος.
Έχουν κάνει τους προγραμματισμούς τους, έχουν αγοράσει καινούργια, πανάκριβα, αυτοκίνητα, έχουν δημιουργήσει οικογένειες, κινούν με την εργασία τους την αγορά.
Δεν είμαι κατά του κέρδους των επιχειρήσεων, αλλά δε μπορεί, για να επιτευχθεί αυτό το κέρδος, να στραγγαλίζεται η κοινωνία.
Οι τοπικοί παράγοντες, κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι, πρέπει να κάνουν τα δέοντα αποφασίζοντας συνολικά αυτό που απαιτεί ν τοπική κοινωνία από την εν γένει δραστηριότητα αυτής της επιχείρησης, εκμεταλλευόμενη δημόσιους φυσικούς πόρους.
Αν η Κυβέρνηση θέλει να είναι στην πράξη Φιλελεύθερη, οφείλει να δει το θέμα της γιγάντωσης κάποιων οικονομικών ομίλων, που δημιούργησαν ήδη μονοπωλιακές συνθήκες σε πολλούς τομείς, από τη σκοπιά των συμφερόντων της κοινωνίας.
Από τους τρεις παράγοντες που κινούν μια οικονομία, έδαφος εργασία, κεφάλαιο, το έδαφος έχει δοθεί δωρεάν και η εργασία έχει εφτελιστεί, στο όνομα μιας δήθεν ανταγωνιστικότητας, η οποίο δεν υφίσταται καν σε μονοπωλιακές καταστάσεις.
Τώρα που τελείωσαν τα πανηγύρια στις πλατείες των χωριών, είναι καιρός να δουλέψουν σοβαρά κάποιοι, σκύβοντας στα τοπικά προβλήματα μιας περιοχής με μεγάλη προσφορά στην οικονομία της χώρας, αλλά με έντονα πλέον τα στοιχεία της εγκατάλειψης.
Δημοσίευση Σχολίου