Όταν είχε κατασκευαστεί το πρώτο κλειστό γυμναστήριο της Άμφισσας, το φημισμένο ‘μπαλόνι’ ήταν ένα πραγματικό επίτευγμα για την Άμφισσα και την ευρύτερη περιοχή μας, μιας και όλοι θέλαμε να μπούμε μέσα και να αθληθούμε, πόσο μάλλον όταν είσαι παιδί και ξαφνικά αντικρίζεις μια τέτοια κατασκευή μέσα στην οποία μπορείς να αθληθείς υπό οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες και είτε είναι υπό το φως της ημέρας είτε υπό το φως των προβολέων του. Μαζί με το διπλανό χωμάτινο γήπεδο ποδοσφαίρου (το φημισμένο γήπεδο της Προοδευτικής) αποτελούσαν ένα φοβερό αθλητικό δίπολο παραγωγής αθλητικού πολιτισμού, υγείας και σίγουρα ανάπτυξης χαρακτήρων και ταλέντων!
Περνώντας τα χρόνια, εκείνη η δυναμική συνεχίστηκε και φτάσαμε να θυσιάζουμε το ξερό γήπεδο ποδοσφαίρου για χάρη της κατασκευής κλειστού κολυμβητηρίου, να έχουμε κατασκευάσει και να χρησιμοποιούμε το πιο σύγχρονο και αρτιότερο κλειστό γυμναστήριο ‘Χριστολιάς Καμπεράκης’, ενώ ταυτόχρονα να έχουμε και δυο νέα γήπεδα ποδοσφαίρου (ένα εκ των οποίων για χρήση 5x5).
Επιγραμματικά και με βάση τον προγραμματισμό και την τότε αναπτυχθείσα δυναμική, σήμερα θα έπρεπε στο (κατά όραμα) σύμπλεγμα αθλητικών εγκαταστάσεων της Άμφισσας να είχαμε:
1. Δυο κλειστά γυμναστήρια πολλαπλών χρήσεων (το ‘μπαλόνι’ και το ‘Χριστολιάς Καμπεράκης’), εκ των οποίων το ένα θεωρώ ότι θα λειτουργούσε κυρίως σαν προπονητήριο και συχνότερη χρήση γενικότερα, ενώ το άλλο, το σαλόνι μας, το στολίδι μας, θα το είχαμε κυρίως για διεξαγωγή αθλητικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων / συναντήσεων.
2. Δυο λειτουργικά γήπεδα ποδοσφαίρου, πάλι της ίδιας φιλοσοφίας ως προς την χρήση των.
3. Ένα κλειστό κολυμβητήριο.
Δεν θα περιγράψω την σημερινή κατάσταση παρά μόνο θέλω να σας παρακαλέσω να σκεφτούμε πόσα αθλητικά ταλέντα της Άμφισσας και της ευρύτερης περιοχής χάθηκαν από την έλλειψη υποδομών…;
Πόσες αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις δεν μπορέσαμε και εξακολουθούμε να μην μπορούμε να διοργανώσουμε λόγω και πάλι έλλειψης των υποδομών…;
Όσο για το σήμερα, το παρακάτω ολιγόλεπτο οπτικοακουστικό υλικό τα λέει όλα δίχως καμιά υπερβολή και τον όποιο πιθανό λαϊκισμό.
Οι όποιοι έχοντες την εξουσία του Τόπου θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι και αυτόματος πιλότος. Πιστεύω σθεναρά ότι ΝΑΙ, ακόμη και σήμερα η κατάσταση είναι αναστρέψιμη και το όραμα μπορεί να αναγεννηθεί από τα αποκαΐδια του…Αρκεί να το πιστέψετε (πιστέψουμε) πραγματικά, να σηκώσετε (σηκώσουμε) τα μανίκια, να λερώσετε (λερώσουμε) τα χέρια, να σπάσετε (σπάσουμε) αυγά, να ξενυχτήσετε (ξενυχτήσουμε) πάνω από σχέδια, να διεκδικήσετε χρηματοδοτήσεις, να πιστέψετε (πιστέψουμε) στο όραμα στο να βρουν οι επόμενοί μας (ναι, δεν θα είμαστε εμείς εδώ για πάντα…) κάτι το όμορφο, το δημιουργικό, το κύτταρο διαμόρφωσης αθλητικού πολιτισμού, χαρακτήρων και ταλέντων που είναι και η διέξοδος της τοπικής μιζέριας και εσωστρέφειας!
Ειδάλλως, σκέφτομαι τους αρχαιολόγους του μέλλοντος που θα απορούν οι φουκαριάρηδες με την χρήση των τοιχίων και των θεμελίων του κολυμβητηρίου που θάψαμε…μαζί με το όραμα ( ; ).
Δημοσίευση Σχολίου