Τι συμβαίνει στη ζωή σου όταν ένα μέρος του κόσμου που μεγάλωσες χάνεται για πάντα?
Τι συμβαίνει όταν συνειδητοποιείς ότι ποτέ ξανά δεν θα ξαναζήσεις μια
ωραία ανθρώπινη εμπειρία? Τι συμβαίνει όταν η αμείλικτη τεχνολογική
''πανδημία'' εισβάλει βίαια στη ζωή σου και αρπάζει ένα γλυκό κομμάτι
χαράς?
Εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα του 1972 - ήμουν οκτώ ετών και το
θυμάμαι ακόμη πενήντα χρόνια μετά - που με πήρε από το χέρι η αείμνηστη
αδελφή μου και με πήγε για πρώτη φορά στη ζωή μου σινεμά, στη ''Ζίνα''
στη λεωφόρο Αλεξάνδρας άλλαξαν όλα μέσα μου! Λάτρεψα τον κινηματογράφο,
τη σκοτεινή αίθουσα, τη μεγάλη οθόνη, την 7η Τέχνη. Από την πρώτη ταινία
που είδα στη ''Ζίνα'' τα κινούμενα σχέδια ''Αριστόγατες'' μέχρι προχθές
την τελευταία του Τζέιμς Μποντ, πρέπει να έχω πάει περίπου 3000 φορές
σινεμά στη ζωή μου! Αν βάλω και τις περίπου 1000 βιντεοκασέτες και dvd
τότε αντιλαμβάνεστε ότι δικαιούμαι την ιδιότητα του σινεφίλ. Οι
αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες ξέρουν την τρέλα μου με τον
κινηματογράφο...
Το σινεμά ήταν, είναι και δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα είναι η
μεγαλύτερη ψυχαγωγία της ζωής μου. Αυτό το συναρπαστικό ταξίδι τους
χειμώνες στις σκοτεινές αίθουσες και τα καλοκαίρια κάτω από τον ουρανό,
στο αγιόκλημα και το χαλίκι. Φοβάμαι πως σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν
κινηματογράφοι. Ήδη έχουν μείνει οι μισοί σε σχέση με 10 - 15 χρόνια
πριν. Πόσοι έχουν κλείσει και στο κέντρο και στις γειτονιές? Πονάω
κυριολεκτικά όταν το σκέφτομαι. Φέτος τον χειμώνα με την πανδημία
δεκάδες αίθουσες δεν θα ανοίξουν δυστυχώς.
Λίγο παραπάνω στο πέρασμα του χρόνου θα αντέξουν τα θερινά και αυτή είναι μια μεγάλη ελπίδα.
Αυτό το κείμενο όμως δεν το γράφω για το σινεμά. Αλλά για τα
βιντεοκλάμπ που έσβησαν. Ελάχιστα έμειναν σε όλη την Ελλάδα. Το σοκ που
έπαθα όταν έκλεισε προ ημερών το ιστορικό βίντεο κλαμπ του Χρήστου
Μανούση στη Ραφήνα είναι απερίγραπτο. Είχα ως την τελευταία στιγμή την
ελπίδα ότι δεν θα έρθει το τέλος. Ποτέ μα ποτέ όσο ζω δεν θα ξαναμπώ σε
βίντεο κλαμπ να ψάξω για την ταινία που δεν πρόλαβα στο σινεμά ή θέλω να
ξαναδώ. Δεν θα ξανακούσω τον χαρακτηριστικό ήχο του ''τακ τακ'' όταν
ψάχνεις στα ράφια μία μία ''ντόμινο'' τις πλαστικές ''κάρτες''. Δεν θα
ξαναρωτήσω ''ήρθε η τάδε ταινία?", ''θα μου την κρατήσεις?", ''τι λέει
αυτή η ταινία?", ''πότε θα έρθει αυτή ταινία?", ''σε ποιό ράφι είναι
αυτή η ταινία?"...
Δεν θα ξαναγίνει ''μαραθώνιος'' προβολής στο σπίτι. Δεν θα
ξαναπιάσω το κοντρόλ του dvd. Μόνο δέκα κλασικές ταινίες που πρόλαβα να
αγοράσω για ενθύμιο λίγο πριν κλείσει το βιντεοκλάμπ του Χρήστου, θα
αποτελούν ένα κειμήλιο αγάπης σε μια εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί.
''Μα δεν χόρτασες?'' θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα? ''Όχι βέβαια''
είναι η απάντηση. Χορταίνεις τη θάλασσα? Το καλό φαγητό? Την ανθρώπινη
ερωτική χαρά? Τα χάδια στο σκυλί σου? Τον καλό ύπνο? Το διάβασμα
βιβλίων? Τη δημιουργική εργασία? Την ωραία μουσική? Γιατί να χορτάσεις
τον κινηματογράφο και τις ταινίες στο σπίτι?
Υπάρχει η τηλεόραση θα μου πείτε. Σύμφωνοι κάτι είναι κι αυτό. Αλλά
πότε θα βάλει την ταινία που θέλεις? Πόσες φορές θα διακόψει για
διαφημίσεις? Και πόσα άλλα...
Νιώθω σαν το ψάρι έξω απ' το νερό. Γιατί δεν μπορώ να σταματήσω, να
αλλάξω αυτή την εξέλιξη. Όμως πρέπει να τη δεχτώ. Δεν μπορώ να κάνω
αλλιώς. Θα ζω σαν ''ζητιάνος'' των αναμνήσεων από έναν κόσμο που χάθηκε.
Τουλάχιστον δεν θα ελπίζω. Γιατί ''η ελπίδα είναι κακό πράγμα όπως είπε
στην αριστουργηματική ταινία ''τελευταία έξοδος'' ο Μόργκαν Φρίμαν στον
ισοβίτη Τιμ Ρόμπινς...
Οκτωβρίου 05, 2021
https://iselida.gr/
Δημοσίευση Σχολίου