Ο Αντώνης Βγόντζας αναλύει τους οκτώ λόγους για τους οποίους θα πάει στο συλλαλητήριο για της Αθήνας
Έχω καταλήξει. Έχω ζυγίσει όλα τα πράγματα.Αυτά που έχω διδαχθεί και έχω μάθει. Αυτά που γνωρίζω και έχω μελετήσει. Ολα όσα έχω ανταλλάξει με φίλους και ανθρώπους που εκτιμώ τη γνώμη τους. Την ερχόμενη Κυριακή, λοιπόν, θα πάω στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα για το Μακεδονικό.
Θα πάω…
Γιατί το θέμα του συλλαλητηρίου, τα κίνητρα, ο πυρήνας του ομολογημένου στόχου του και ο ειρηνικός χαρακτήρας του με γοητεύουν και με βρίσκουν σύμφωνο. Το Μακεδονικό είναι ένα πολύ σοβαρό εθνικό ζήτημα. Αυτό το κρατικό μόρφωμα, που το αναγνωρίζω και δεν το επιβουλεύομαι ως Ελληνας, έχει βαθύτατο αλυτρωτικό χαρακτήρα και φύση. Αυτό αποδεικνύεται από τη σύντομη ιστορική του μέχρι σήμερα πορεία, την επιλογή του ονόματος, τις συνθήκες επιλογής, το Σύνταγμά του, αυτά που διδάσκουν στα σχολεία τους και τις εμβληματικές πολιτιστικές επιλογές τους.
Θα πάω…
Απ’ όλα όσα με προβληματίζουν και ανησυχώ, το πιο βασικό είναι ο θεμελιώδης νόμος του κράτους αυτού. Με βασανίζει ο διακηρυκτικός και διεκδικητικός σε βάρος των γειτονικών κρατών (και προφανώς εναντίον της Ελλάδας) χαρακτήρας του προοιμίου του. Μια ατέλειωτη σειρά άρθρων, όπως το 3, το 7, η τροπολογία 4, η τροπολογία 5 και η τροπολογία 7 υποστηρίζουν σθεναρά την αλυτρωτική φύση αυτού του μικρού κράτους. Κορυφαία παραμένει η διάταξη του άρθρου 49, με την οποία το κράτος των Σκοπίων ενδιαφέρεται «για το status και τα δικαιώματα των ανθρώπων που ανήκουν στον μακεδονικό λαό των γειτονικών χωρών… Και ενδιαφέρεται για τα πολιτισμικά, οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών της δημοκρατίας στο εξωτερικό».
Θα πάω…
Γιατί δύσκολα εμπιστεύομαι το πολιτικό προσωπικό αυτού του κράτους. Το Σεπτέμβριο 1995 η Ελλάδα και η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατίας της Μακεδονίας συνομολόγησαν μια Ενδιάμεση Συμφωνία, η οποία επέβαλε ένα δεσμευτικό Κώδικα Συμπεριφοράς. Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας, η Ελλάδα και το κράτος των Σκοπίων άρχισαν διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Αυτές οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας παραβιάζει, καθ’ όλη τη διάρκεια μέχρι σήμερα συστηματικά το γράμμα και το πνεύμα της συμφωνίας. Και, φυσικά, τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από αυτή.
Προβάλλει μεγαλοϊδεατικές εδαφικές βλέψεις κατά της Ελλάδας. Σε χάρτες. Σε σχολικά εγχειρίδια. Σε βιβλία Ιστορίας. Ενισχύει αλυτρωτικές διεκδικήσεις και υποδαυλίζει εθνικιστικά αισθήματα μέσα στα σύνορά μας. Μέσα στα εδάφη μας! Χρησιμοποιεί την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» στους διεθνείς οργανισμούς. Ακόμα και στα Ηνωμένα Εθνη.
Παρά το γεγονός ότι έχει προσχωρήσει σε αυτά με την προϋπόθεση να χρησιμοποιεί την προσωρινή ονομασία Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Χρησιμοποιεί σύμβολα, όπως ο Ηλιος της Βεργίνας. Και άλλα σύμβολα που ανήκουν στην ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Προβαίνει ή ανέχεται προκλητικές ενέργειες που υποδαυλίζουν εχθρότητα και φανατισμό. Οπως η παραποίηση της ελληνικής σημαίας και η αντικατάσταση του χριστιανικού σταυρού με τη ναζιστική σβάστικα.
Θα πάω…
Γιατί θέλω να βρεθεί λύση. Και η λύση αυτή να λάβει τις διαστάσεις ενός κεφαλαίου του διεθνούς δικαίου. Δεσμευτική έναντι όλων. Αποκρούω, ρητά, τις σκέψεις να τ’ αφήσουμε όλα για αργότερα. Κάτι τέτοιες αντιλήψεις είναι, περίπου, τυχοδιωκτικές. Χωρίς, όμως, να είμαι ενδοτικός. Αν κάποιοι πρέπει να βιάζονται είναι άλλοι. Και αυτοί και άλλοι βιάζονται για να μπει αυτό το κράτος στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θα πάω…
Οχι για να βοηθήσω κάποιους να κάνουν καριέρα. Ούτε για να ανεχτώ τέτοιες «μωρές» φιλοδοξίες, αλλά φιλοδοξώ, μαζί με τους πολλούς άλλους, να δώσουμε στα χέρια αυτών που εκπροσωπούν τη χώρα μας ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί. Πρέπει να είσαι ιστορικά και πολιτικά τυφλός για να μη διαγνώσεις τις συνέπειες από τη μεγαλειώδη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης. Με παραδειγμάτισε.
Θα πάω…
Μόνος μου… Εστω, με την παρέα μου. Δεν θα με βρείτε σε μπλοκ. Δεν ανέχομαι σε τέτοιες συγκεντρώσεις άλλες σημαίες. Και το μήνυμα από όλους μας θα είναι πεντακάθαρο. Μια σημαία μας εκπροσωπεί. Την κρατήσαμε. Την κρατάμε. Και θα την κρατάμε! Την εθνική μας συνείδηση δεν την καθοδηγεί κανένα κόμμα και καμιά παράταξη. Δεν την έχουμε εκχωρήσει σε κανέναν. Είτε σε πρόσωπα. Είτε σε συλλογικότητες.
Θα πάω…
Δεν ξέρω τι θα πουν γνωστοί και άγνωστοι. Δεν ξέρω πώς θα σχολιάσουν εκείνοι που διεκδικούν αποκλειστικότητες στον εθνικό και ιδεολογικό στοχασμό. Θέλω να πείσω και άλλους να έρθουν σε αυτή τη συγκέντρωση. Να δώσω κι εγώ το μικρό παράδειγμά μου. Ξέρω πολύ καλά ότι ο όγκος του συλλαλητηρίου στέλνει το βασικό και αδιαπραγμάτευτο μήνυμα προς όλους. Και, κυρίως, προς το εσωτερικό της χώρας. Δεν είμαστε ηττοπαθείς. Ακόμα και μέσα στην καυτή λάβα της πολυπαραγοντικής κρίσης που βιώνουμε. Το ’χουμε αποδείξει από παλιά. Στα καίρια προβλήματα της πατρίδας γινόμαστε ξανά μεγάλοι.
Θα πάω…
Δεν είμαι ακροδεξιός. Δεν είμαι εθνικιστής. Δεν είμαι αρχαιολάγνος. Δεν είμαι λαϊκιστής. Ούτε και οι φίλοι και οι παρέες μου. Και, απ’ όσα θυμόμαστε, στις κρίσιμες ώρες των τελευταίων δεκαετιών σταθήκαμε ενεργά στη σωστή μεριά.
http://www.protothema.gr/
Το Στοιχειό της
Χάρμαινας. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας ενός νεαρού που στοίχειωσε μετά τον
θάνατο της αγαπημένης του. Οι κάτοικοι στην Άμφισσα μεταμφιέζονται σε
ξωτικά και χορεύουν
25/02/2017
Κατηγορίες: FEATURED, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ετικέτες: Αμφισσα, απόκριες, βυρσοδεψεία, βυρσοδέψης, έθιμα, θρύλος,
στοιχειό, Χάρμαινα
Το τελευταίο Σαββατοκύριακο των Αποκριών στη συνοικία της Χάρμαινας,
στην Άμφισσα, αναβιώνει ο τρομακτικός θρύλος του στοιχειού της περιοχής.
Σύμφωνα με την παράδοση, τα στοιχειά είναι ανθρώπινες ψυχές που
παγιδεύτηκαν στον κόσμο των ζωντανών και τριγυρίζουν στους δρόμους της
πόλης.
Το πιο γνωστό στοιχειό της Άμφισσας είναι το στοιχειό της Χάρμαινας που
βασίζεται σε ιστορία αγάπης η οποία δεν είχε καλό τέλος.
Η Χάρμαινα για πολλούς αιώνες ήταν ξακουστή για τα βυρσοδεψεία της που
ονομάζονταν και Ταμπάκικα ή Ταμπακάρια.
Σε ένα από αυτά δούλευε ο Κωνσταντής. Εργαζόταν σκληρά, με ελάχιστα
χρήματα, αλλά δεν τον ένοιαζε. Ήταν ερωτευμένος με την όμορφη Λενιώ, η
οποία βοηθούσε τον πατέρα της στα αμπέλια και στα ελαιόδεντρα.
Μια μέρα ο Κωνσταντής έφυγε από την Χάρμαινα, να πάει να πουλήσει όσα
περισσότερα δέρματα μπορούσε για να βγάλει χρήματα.
Πέρασαν αρκετές εβδομάδες μέχρι να καταφέρει να μαζέψει ένα
ικανοποιητικό ποσό προκειμένου να αγοράσει δαχτυλίδι για την αγαπημένη
του Λενιώ.
Όταν γύρισε είδε το σπίτι της εγκαταλελειμμένο. Η Λενιώ είχε πάει στη
πηγή της Χάρμαινας να πάρει νερό και την χτύπησε κεραυνός, με αποτέλεσμα
να σκοτωθεί επιτόπου.
Ο Κωνσταντής δεν άντεξε το χαμό της αγαπημένης του και αυτοκτόνησε με
την ελπίδα ότι θα πήγαινε κοντά της.
Η εκκλησία όμως δεν δέχθηκε να τον θάψει, επειδή είχε διαπράξει το
αμάρτημα της αυτοκτονίας.
Το Στοιχείο της Χάρμαινας, ήταν ένα ανθρωπόμορφο τέρας, πανύψηλο, με
μακρουλά χέρια. Είχε άγριο και φριχτό παρουσιαστικό. Φύλαγε την Πηγή της
Χάρμαινας, που δούλευαν οι ταμπάκηδες της πόλης και τους προστάτευε από
κάθε κακό και από τ’ άλλα στοιχειά της περιοχής. Φωτο: Μανιάννα
Τσερκέζου
Έτσι, ο Κωνσταντής έμεινε να περιπλανιέται στους δρόμους της Χάρμαινας,
στοίχειωσε την πηγή όπου πέθανε η Λενιώ και θρηνούσε για τα νιάτα του
και το χαμένο του έρωτα.
Ο Κωνσταντής μεταμορφώθηκε σε ανθρωπόμορφο τέρας. Προστάτευε τους
ταμπάκηδες από κάθε κακό και τα άλλα στοιχειά της πόλης. Τους ένιωθε
δικούς του ανθρώπους αφού ήταν και αυτός κάποτε βυρσοδέψης. Δεν έμενε
όμως μόνο στην πηγή.
Περιπλανιόταν στους δρόμους, ουρλιάζοντας και όταν κάποιος βυρσοδέψης
ήταν ετοιμοθάνατος πήγαινε έξω από το σπίτι του και θρηνούσε. Λέγεται
ότι εκτός από τις άγριες φωνές ακουγόταν και το σύρσιμο των αλυσίδων που
τον κρατούσαν δέσμιο στο κόσμο των ζωντανών.
Το στοιχειό της Χάρμαινας έκανε πάντα την ίδια διαδρομή. Περνούσε από το
σπίτι της Λενιώς, το πατρικό του και τα σπίτια των φίλων του. Οι
κάτοικοι από τον τρόμο τους κλείνονταν στα σπίτια τους μέχρι να φύγει το
στοιχειό, το οποίο ήταν το πιο δυνατό και κέρδιζε πάντα στις μάχες του
με τα άλλα στοιχειά της Άμφισσας.
Λέγεται ότι ύστερα από πάρα πολλά χρόνια το στοιχειό σταμάτησε να
τρομάζει τους κατοίκους. Ο Θεός τον είχε συγχωρέσει.
Παρ’ όλα αυτά πολλοί συνέχιζαν να λένε πως τα βράδια άκουγαν το σύρσιμο
της αλυσίδας του.
Τα βυρσοδεψεία μπορεί να έκλεισαν και οι νέοι να μην πιστεύουν πια σε
θρύλους και τέρατα, αλλά από το 1995 κάθε τελευταίο Σαββατοκύριακο της
Αποκριάς, οι κάτοικοι ξαναζωντανεύουν την ιστορία του τόπου τους.
Από τα σκαλιά του Αϊ Νικόλα ξεκινάει η πορεία του «Στοιχειού της
Χάρμαινας» και πίσω ακολουθούν δεκάδες μεταμφιεσμένοι σε ξωτικά,
νεράιδες και άλλα υπερφυσικά και τρομακτικά πλάσματα. Στο τέλος, η
πορεία συναντιέται με τα ξωτικά της Τέχολης και του Γκιριζιού που
φύλαγαν τα νερά για τα αμπέλια και τα ελαιόδεντρα.
Οι κάτοικοι της Άμφισσας γιορτάζουν τις Απόκριες φωνάζοντας και
χορεύοντας με το ρυθμό των τυμπάνων. Διασκεδάζουν, αλλά κυρίως,
διατηρούν την παράδοση και τα έθιμα της Άμφισσας ζωντανά.
Οι φωτογραφίες αντλήθηκαν από το αρχείο του Μιχάλη Παππά, FOSPHOTOS...
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-anekplirotos-erotas-enos-nearou-pou-stichiose-meta-to-thanato-tis-agapimenis-tou-egine-giorti-ke-choros-stin-amfissa-metamfiezonte-se-xotika-ke-tiroun-to-ethimo-tou-stichiou-tis-charmenas/
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-anekplirotos-erotas-enos-nearou-pou-stichiose-meta-to-thanato-tis-agapimenis-tou-egine-giorti-ke-choros-stin-amfissa-metamfiezonte-se-xotika-ke-tiroun-to-ethimo-tou-stichiou-tis-charmenas/
Το Στοιχειό της
Χάρμαινας. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας ενός νεαρού που στοίχειωσε μετά τον
θάνατο της αγαπημένης του. Οι κάτοικοι στην Άμφισσα μεταμφιέζονται σε
ξωτικά και χορεύουν
25/02/2017
Κατηγορίες: FEATURED, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ετικέτες: Αμφισσα, απόκριες, βυρσοδεψεία, βυρσοδέψης, έθιμα, θρύλος,
στοιχειό, Χάρμαινα
Το τελευταίο Σαββατοκύριακο των Αποκριών στη συνοικία της Χάρμαινας,
στην Άμφισσα, αναβιώνει ο τρομακτικός θρύλος του στοιχειού της περιοχής.
Σύμφωνα με την παράδοση, τα στοιχειά είναι ανθρώπινες ψυχές που
παγιδεύτηκαν στον κόσμο των ζωντανών και τριγυρίζουν στους δρόμους της
πόλης.
Το πιο γνωστό στοιχειό της Άμφισσας είναι το στοιχειό της Χάρμαινας που
βασίζεται σε ιστορία αγάπης η οποία δεν είχε καλό τέλος.
Η Χάρμαινα για πολλούς αιώνες ήταν ξακουστή για τα βυρσοδεψεία της που
ονομάζονταν και Ταμπάκικα ή Ταμπακάρια.
Σε ένα από αυτά δούλευε ο Κωνσταντής. Εργαζόταν σκληρά, με ελάχιστα
χρήματα, αλλά δεν τον ένοιαζε. Ήταν ερωτευμένος με την όμορφη Λενιώ, η
οποία βοηθούσε τον πατέρα της στα αμπέλια και στα ελαιόδεντρα.
Μια μέρα ο Κωνσταντής έφυγε από την Χάρμαινα, να πάει να πουλήσει όσα
περισσότερα δέρματα μπορούσε για να βγάλει χρήματα.
Πέρασαν αρκετές εβδομάδες μέχρι να καταφέρει να μαζέψει ένα
ικανοποιητικό ποσό προκειμένου να αγοράσει δαχτυλίδι για την αγαπημένη
του Λενιώ.
Όταν γύρισε είδε το σπίτι της εγκαταλελειμμένο. Η Λενιώ είχε πάει στη
πηγή της Χάρμαινας να πάρει νερό και την χτύπησε κεραυνός, με αποτέλεσμα
να σκοτωθεί επιτόπου.
Ο Κωνσταντής δεν άντεξε το χαμό της αγαπημένης του και αυτοκτόνησε με
την ελπίδα ότι θα πήγαινε κοντά της.
Η εκκλησία όμως δεν δέχθηκε να τον θάψει, επειδή είχε διαπράξει το
αμάρτημα της αυτοκτονίας.
Το Στοιχείο της Χάρμαινας, ήταν ένα ανθρωπόμορφο τέρας, πανύψηλο, με
μακρουλά χέρια. Είχε άγριο και φριχτό παρουσιαστικό. Φύλαγε την Πηγή της
Χάρμαινας, που δούλευαν οι ταμπάκηδες της πόλης και τους προστάτευε από
κάθε κακό και από τ’ άλλα στοιχειά της περιοχής. Φωτο: Μανιάννα
Τσερκέζου
Έτσι, ο Κωνσταντής έμεινε να περιπλανιέται στους δρόμους της Χάρμαινας,
στοίχειωσε την πηγή όπου πέθανε η Λενιώ και θρηνούσε για τα νιάτα του
και το χαμένο του έρωτα.
Ο Κωνσταντής μεταμορφώθηκε σε ανθρωπόμορφο τέρας. Προστάτευε τους
ταμπάκηδες από κάθε κακό και τα άλλα στοιχειά της πόλης. Τους ένιωθε
δικούς του ανθρώπους αφού ήταν και αυτός κάποτε βυρσοδέψης. Δεν έμενε
όμως μόνο στην πηγή.
Περιπλανιόταν στους δρόμους, ουρλιάζοντας και όταν κάποιος βυρσοδέψης
ήταν ετοιμοθάνατος πήγαινε έξω από το σπίτι του και θρηνούσε. Λέγεται
ότι εκτός από τις άγριες φωνές ακουγόταν και το σύρσιμο των αλυσίδων που
τον κρατούσαν δέσμιο στο κόσμο των ζωντανών.
Το στοιχειό της Χάρμαινας έκανε πάντα την ίδια διαδρομή. Περνούσε από το
σπίτι της Λενιώς, το πατρικό του και τα σπίτια των φίλων του. Οι
κάτοικοι από τον τρόμο τους κλείνονταν στα σπίτια τους μέχρι να φύγει το
στοιχειό, το οποίο ήταν το πιο δυνατό και κέρδιζε πάντα στις μάχες του
με τα άλλα στοιχειά της Άμφισσας.
Λέγεται ότι ύστερα από πάρα πολλά χρόνια το στοιχειό σταμάτησε να
τρομάζει τους κατοίκους. Ο Θεός τον είχε συγχωρέσει.
Παρ’ όλα αυτά πολλοί συνέχιζαν να λένε πως τα βράδια άκουγαν το σύρσιμο
της αλυσίδας του.
Τα βυρσοδεψεία μπορεί να έκλεισαν και οι νέοι να μην πιστεύουν πια σε
θρύλους και τέρατα, αλλά από το 1995 κάθε τελευταίο Σαββατοκύριακο της
Αποκριάς, οι κάτοικοι ξαναζωντανεύουν την ιστορία του τόπου τους.
Από τα σκαλιά του Αϊ Νικόλα ξεκινάει η πορεία του «Στοιχειού της
Χάρμαινας» και πίσω ακολουθούν δεκάδες μεταμφιεσμένοι σε ξωτικά,
νεράιδες και άλλα υπερφυσικά και τρομακτικά πλάσματα. Στο τέλος, η
πορεία συναντιέται με τα ξωτικά της Τέχολης και του Γκιριζιού που
φύλαγαν τα νερά για τα αμπέλια και τα ελαιόδεντρα.
Οι κάτοικοι της Άμφισσας γιορτάζουν τις Απόκριες φωνάζοντας και
χορεύοντας με το ρυθμό των τυμπάνων. Διασκεδάζουν, αλλά κυρίως,
διατηρούν την παράδοση και τα έθιμα της Άμφισσας ζωντανά.
Οι φωτογραφίες αντλήθηκαν από το αρχείο του Μιχάλη Παππά, FOSPHOTOS...
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-anekplirotos-erotas-enos-nearou-pou-stichiose-meta-to-thanato-tis-agapimenis-tou-egine-giorti-ke-choros-stin-amfissa-metamfiezonte-se-xotika-ke-tiroun-to-ethimo-tou-stichiou-tis-charmenas/
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-anekplirotos-erotas-enos-nearou-pou-stichiose-meta-to-thanato-tis-agapimenis-tou-egine-giorti-ke-choros-stin-amfissa-metamfiezonte-se-xotika-ke-tiroun-to-ethimo-tou-stichiou-tis-charmenas/
Δημοσίευση Σχολίου