Κανονικά θα έπρεπε να αναλύσω και να σχολιάσω τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών. Ακούω κραυγές για θρίαμβο του Εμμαουέλ Μακρόν και ήττα της Μαρίν Λεπέν. Φυσικά και υπάρχει ανακούφιση σε όλη την Ευρώπη. Δεν θα ήθελα όμως να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό και τους διθυράμβους. Δε μου δίδει πολλά περιθώρια το 40% των Γάλλων που στήριξε τη Μαρίν Λεπέν και
ουσιαστικά θέλησε να κατεδαφίσει όλα όσα οικοδομήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Άλλωστε, η Μαρίν Λεπέν είναι αρκετά νέα για να επιχειρήσει μια δεύτερη ευκαιρία κατάληψης του προεδρικού θώκου της Γαλλικής Δημοκρατίας. Και στην αφετηρία της θα έχει μαζί της τέσσερις στους δέκα Γάλλους.
Όμως, προσωπικά, εγώ, θέλω να σας μιλήσω για κάτι άλλο. Ουσιαστικό, όσο
και τα μεγάλα πολιτικά γεγονότα. Θέλω να σας μιλήσω για το φίλο μου τον
Γιώργο. Ένα απλό εκπαιδευτικό. Χθες ήθελα να τον τιμήσω. Έπρεπε να πάω
κι εγώ. Παρ’ όλα τα εμπόδια μιας προσωρινής περιπέτειας με την υγεία
μου. Ο φίλος μου ο Γιώργος είχε ορίσει το μνημόσυνο για τα «σαράντα» από
το οριστικό ταξίδι της γυναίκας του του. Στην κεντρική εκκλησία του
χωριού του. Από τα πιο όμορφα στον κάμπο της Μεσσαράς.
Φυσικά, όλο το χωριό ήταν εκεί. Είχε μαζευτεί μέσα και έξω από μια όμορφη δίκλιτη εκκλησιά. Είδα τους φίλους του Γιώργου και της μακαρίτισσας της γυναίκας του μέσα και έξω στην αυλή της εκκλησιάς. Είδα συναδέλφους του και άλλους.
Θα με ρωτήσετε λίγο φλεγματικά: Γιατί να μας ενδιαφέρει ένα προσωπικό γεγονός με όλα τα στοιχεία της καθημερινότητας;
Ήταν πολλά τα χρόνια που η κακιά αρρώστια βασάνιζε την άτυχη γυναίκα του. Και αυτός παρέμενε δίπλα της. Νοσοκόμος με 24ωρη βάρδια.
Την έτρεχε παντού. Και στα μεγάλα εξειδικευμένα νοσοκομεία της Αθήνας. Και στα δικά μας, στο νησί, στα πιο καλά. Μάζευε και εναπόθετε στο κρεβάτι του πόνου κάθε ελπίδα. Ποτέ δεν σκέφτηκε να τη στείλει σε ίδρυμα.
Και, παράλληλα, φρόντιζε τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους. Έπαιζε μαζί τους. Τα διάβαζε. Σε όλες τις δυσκολίες. Μεγάλες και μικρές. Να! Φρόντιζε να βρει θέση στάθμευσης στη γιατρό κόρη τους στην πλατεία των Μοιρών. Και ξύπναγε πολύ πρωί για να είναι έτοιμος. Και όταν εκείνη ερχόταν, να δει τους δικούς της ασθενείς, ο Γιώργος της παραχωρούσε τη θέση του.
Μια απλή ιστορία καθημερινού ηρωισμού. Που τόσο έχουμε ανάγκη.
Νέα Κρήτη, Άποψη, Δευτέρα, 08.05.2017
Φυσικά, όλο το χωριό ήταν εκεί. Είχε μαζευτεί μέσα και έξω από μια όμορφη δίκλιτη εκκλησιά. Είδα τους φίλους του Γιώργου και της μακαρίτισσας της γυναίκας του μέσα και έξω στην αυλή της εκκλησιάς. Είδα συναδέλφους του και άλλους.
Θα με ρωτήσετε λίγο φλεγματικά: Γιατί να μας ενδιαφέρει ένα προσωπικό γεγονός με όλα τα στοιχεία της καθημερινότητας;
Ήταν πολλά τα χρόνια που η κακιά αρρώστια βασάνιζε την άτυχη γυναίκα του. Και αυτός παρέμενε δίπλα της. Νοσοκόμος με 24ωρη βάρδια.
Την έτρεχε παντού. Και στα μεγάλα εξειδικευμένα νοσοκομεία της Αθήνας. Και στα δικά μας, στο νησί, στα πιο καλά. Μάζευε και εναπόθετε στο κρεβάτι του πόνου κάθε ελπίδα. Ποτέ δεν σκέφτηκε να τη στείλει σε ίδρυμα.
Και, παράλληλα, φρόντιζε τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους. Έπαιζε μαζί τους. Τα διάβαζε. Σε όλες τις δυσκολίες. Μεγάλες και μικρές. Να! Φρόντιζε να βρει θέση στάθμευσης στη γιατρό κόρη τους στην πλατεία των Μοιρών. Και ξύπναγε πολύ πρωί για να είναι έτοιμος. Και όταν εκείνη ερχόταν, να δει τους δικούς της ασθενείς, ο Γιώργος της παραχωρούσε τη θέση του.
Μια απλή ιστορία καθημερινού ηρωισμού. Που τόσο έχουμε ανάγκη.
Νέα Κρήτη, Άποψη, Δευτέρα, 08.05.2017
Δημοσίευση Σχολίου