Τα επεισόδια στο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας συνεχίζονται… Συμπλοκές και χυδαιότητες. Μεταξύ αντεξουσιαστών και μονάδων αστυνόμευσης. Μεταξύ φοιτητών διαφορετικών πολιτικών χώρων.
Αυτή είναι η καθημερινότητα στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Χώρας. Οι αντεξουσιαστές κυριαρχούν. Και επιβάλλουν τους όρους τους και τους κανόνες τους. Πράγματι, το Πανεπιστήμιο
είναι άσυλο. Ξεκάθαρα. Το ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι άσυλο για εκείνους που δεν το πιστεύουνε. Άσυλο βίας. Άσυλο χυδαιότητας. Και εστία μόλυνσης. Ιδεολογικής και πολιτικής.
Εδώ τα μπερδέψαμε. Και είμαστε πολλοί εκείνοι που έχουμε ευθύνη. Μπερδέψαμε το άσυλο των ιδεών, του ελεύθερου και ανοιχτού επιστημονικού διαλόγου, με την βαναυσότητα όλων των ειδών. Προπηλακίζουμε διδάσκοντες και διδασκομένους. Διακόπτουμε τα μαθήματα και τα σεμινάρια, για να παίξουμε το ρόλο του Γκαίμπελς με ψευδο-αριστερή φρασεολογία. Εντοιχίζουμε και τους διδάσκοντες άμα δεν μας αρέσουν. Βρωμίζουμε τους χώρους στο όνομα της ελεύθερης ανάπτυξης των ιδεών. Κάτι, που μετά βίας ανεχόμαστε. Και, γενικώς, πράττουμε ό,τι μπορεί να ακυρώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Ανήκω στη γενιά, που έδρασε στα χρόνια πριν απ’ τη Δικτατορία. Και τότε παλεύαμε για το άσυλο. Για το δικαίωμά μας να συναθροιζόμαστε στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και αυτό το δικαίωμα μας το αρνήθηκαν! Για εμάς, το αίτημα για άσυλο, ήταν συνυφασμένο με την άσκηση θεμελιωδών πολιτικών δικαιωμάτων μας.
Αυτό που βιώσαμε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δεν έχει καμιά σχέση με το άσυλο, που προβάλαμε, απαιτήσαμε και κατακτήσαμε.
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι νεολαίες τις εποχής. Οι διάφοροι συνδικαλιστές του φοιτητικού κινήματος. Ευθύνη έχουν και τα πολιτικά κόμματα. Για την έλλειψη διαπαιδαγώγησης και ιδεολογικής προετοιμασίας των νέων ανθρώπων. Τους «φλερτάρανε» χωρίς να τους αγαπήσουν ποτέ. Τους χρησιμοποιήσαν χωρίς να υπολογίσουν τα επόμενα βήματά τους. Και, τελικά, κλείσανε τα μάτια τους για αρκετό καιρό, για να μην έχουν, ούτε καν, οπτική επαφή με την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα της εμπορίας ναρκωτικών, της χρήσης ναρκωτικών και γενικού παραεμπορίου.
Αν αυτό, που ζούμε σήμερα, δεν είναι άσυλο. Τότε βαριά είναι η ευθύνη των πολιτικών κομμάτων. Το αυτοδιοίκητο των πολιτικών νεολαιών δεν μπορεί να είναι αφορμή και αφετηρία για την εισβολή της ανομίας στα εκπαιδευτικά πράγματα.
Η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ ας περιμένει. Έχει πολλά πράγματα ακόμα για να τα μάθει.
Δημοσίευση Σχολίου