- Γυναίκα είναι κάτι που μ’έφερε αλλά και με κρατάει στη ζωή.
- Στο χαμόγελό τους βλέπουμε τη δικαίωσή μας, στο σκυθρώπιασμά τους την ανεπάρκειά μας, στους αγώνες τους τον ίσο μας σύντροφο.
- Πιο πολύ από το χρήμα, πιο πολύ από τη δόξα, πιο πολύ από τον εαυτό μας αναζητούμε τα ωάριά τους.
΄Οχι ασφαλώς για τη χαρά του σεξ και μόνο, αλλά για την μόνη ελπίδα μας να ολοκληρωθούμε και να περάσουμε το μήνυμά μας, όποιο έχει ο καθένας μας, στους αιώνες.
- Ξέρουν από ένστικτο ότι είναι καλλίτερα να είναι για μας το μισό που λείπει, παρά το ολόκληρο που δεν εκτιμάται.
- Οι γυναίκες παλεύουν για την εξίσωσή τους. Συμπορευόμαστε ολόψυχα και έμπρακτα άν και πρόκειται για εξίσωση με πολλούς αγνώστους, που δεν επιδέχεται μοναδική λύση.
-΄Εχουν το δύσκολο ρόλο να είναι στην Τραγωδία των αντρών Χορός και Κορυφαίες ταυτόχρονα.
- Η κοινωνική αδικία πλήττει πρώτα αυτές γιατί ανά τους αιώνες δεν είχαμε το θάρρος να τις υψώσουμε στο ίσο σκαλί. Παρά τα υποκριτικά μοιρολόγια μας ο φόβος, αναρωτιέμαι τίνος, παραμένει.
- Απομένει σ’αυτές να κάνουν τον αγώνα γιατί εμείς, όσο κι’ άν το θέλουμε, λίγο θα βοηθήσουμε, θύματα, τί ειρωνεία, των μανάδων μας και των κοινωνικών δομών που εμείς φτιάξαμε.
- Στους πολέμους και στις αναταραχές αγωνίζονται μόνο και μόνο για νάναι η δόξα γένους θηλυκού.
- Η ευτυχία είναι γένους θηλυκού.
Η ανανέωση και η δημιουργία είναι επίσης γένους θηλυκού. Αυτό είναι γνωστό και αποτελεί συμβολική αντιστοιχία από τα αρχαία χρόνια. Είναι όμως το σουρρεαλιστικό κίνημα στο μεσοπόλεμο, που εξέφρασε δια στόματος Αντρέ Μπρετόν με τον πιο σύγχρονο και γλαφυρό τρόπο, ότι η ανθρώπινη , κοινωνική και πολιτική ανανέωση της μεταβιομηχανικής κοινωνίας θα έχει γυναικείο πρόσωπο.
Αν ισχύει ότι η εσωτερική απελευθέρωση, δηλαδή η έκφραση του υποσυνείδητου που στην ψυχαναλυτική λογοτεχνία έχει τα χαρακτηριστικά της γυναίκας, είναι συνιστώσα απαραίτητη για να ολοκληρωθεί και ανανεωθεί το ορθολογικό μοντέλλο των προσωπικών, κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων, το οποίο στην ψυχαναλυτική λογοτεχνία έχει τα χαρακτηριστικά του άντρα, έ, τότε ναι... η εποχή μας και το μέλλον μας έχουν ανάγκη τη γυναίκα.
Τη γυναίκα σύμβολο μιας γενικότερης προοπτικής και ελπίδας.
Τη γυναίκα με τα χαρακτηριστικά της απελευθέρωσης όλων των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας μας.
Ηχεί παράδοξο αυτό; ΄Οχι, σίγουρα παράδοξη είναι η ταύτιση της γυναίκας με την καταπίεση και τη δέσμευση. Με το ρόλο που της έταξε η φεουδαρχική και η βιομηχανική κοινωνία. Με το πρόσωπό της μουτζουρωμένο απ’το φουτουρισμό και το φασισμό. Με τα μάτια της σβησμένα απ’το βάρος των μικροαστικών ονείρων της «αποκατάστασης» της μεταπολεμικής περιόδου και της «τακτοποίησης» της εποχής της αντικομμουνιστικής υστερίας.
Ε!, λοιπόν όχι! Στην εποχή μας, που είναι μια εποχή τέλους, τέλους πρώτων υλών, περιβαλλοντικής ποιότητας και κρίσης αξιών και συστημάτων, η ελπίδα θάρθει από μια νέα θεώρηση που θάχει το πρόσωπο της γυναίκας, το σώμα και τη λογική της. Την αντίστροφη λογική του κόσμου μας. Αυτή λοιπόν που θα λέει σε ποιόν κόσμο αισθανόμαστε καλά για να τον οργανώσουμε, σε ποιόν κόσμο δημιουργούμε, σε ποιόν κόσμο είμαστε ελεύθεροι, όχι σε ποιό σύστημα ζούμε για να προσαρμόσουμε τα αισθήματα και τα οράματά μας. Σ’αυτό το αύριο τα μάτια όλων θα είναι λαμπερά.
Nicolas Markatos
8 Μαρτίου 2016 ·
Δημοσίευση Σχολίου