- Θαρώ δεν πάει πολύς καιρός από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μυο ήταν τα πρώτα μου νηπιακά χρόνια που με θυμάμαι να ζωγραφίζω. Δεν ξέρω αν είχα γεννηθεί για αυτό ή αν σταδιακά με κέρδισε. Μου άρεσε από μικρή να ζωγραφίζω. Έτσι θυμάμαι τον εαυτό μου. Έπειτα ένα αγόρι , ένα παιδί μου έμαθε πώς να ζωγραφίζω από καρδιάς. Τον έχασα σύντομα και έτσι υποσχέθηκα σε κάποια γενέθλια του Δημοτικού να μην ξανακλάψω τόσο για κάτι που αγαπάω τόσο πολύ , και η ζωγραφική έγινε ο μικρός κουβάς δακρύων μου και κάθε προβλημάτων μου που κάθε φορά που έσταζε ένα δάκρυ αυτός γέμιζε χρώματα και πανέμορφες ιδέες… Στην πορεία ανακάλυψα πως δεν ζωγράφιζα μόνο στο χαρτί… Μου άρεσε να «ζωγραφίζω» χαρακτήρες , σενάρια και μικρούς ήρωες. Ρόλους και καρικατούρες.Και ακόμα ξέρω ότι αυτά είναι σκαρφίσματα και μικρά μουτζουρώματα. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να κάνω αυτήν την «μεγάλη ζωγραφιά»… Δεν ξέρω πια είναι όμως ξέρω ότι είναι εκεί έξω, υπάρχει και με περιμένει….Ποτέ μου δεν το ονόμασα Τέχνη ή δεν την αναζήτησα. Μου άνοιξε απλόχερα το χέρι της και έτσι σιγά σιγά με αγκάλιασε μέσα στην θλίψη μου.Σπουδάζω θέατρο στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Πήγαινα για γραφιστική ,μα ευχαριστώ τον Θεό που μου άνοιξε αυτόν τον δρόμο και μου έδειξε που πραγματικά όφειλα να πάω… όσο για την γραφιστική ποτέ δεν την παράτησα. Μου είναι έμφυτο αυτοδίδαχτο… Άλλωστε κατά την διαρκεια των σπουδών μου από το πρώτο μόλις έτος κέρδισα μία υποτροφία σε ένα Ιεκ και έτσι είχα 2 σε ένα πακέτο. Ποτέ δεν τα κυνήγησα. Απλά πίστευα πολύ μέσα μου πως αυτά είναι τα δύο πράγματα που θα με παρηγορούσαν μαζί με το κουβαδάκι που μάζευα τους κήπους των δακρύων μου…. -Λιγα λογια για τη δουλεια σας;;; Και εκεί δεν μπορώ να απαντήσω επακριβώς. Μου έγινε η πρόταση να εικονογραφήσω ένα έργο… Δεν μου πολύ άρεσε γιατί μου θύμιζε μία έντονη περιβαλλοντολογιή καταστροφή της περιοχής μου από μία συγγραφέα. Ξαφνικά ο υπεύθυνος της εκδοτικής μου δίνει σήμα για να ξεκινήσω να εικονογραφώ ένα άλλο έργο της ίδιας συγγραφέως. Ούτε και που είχα μιλήσει μαζί της… Την στέλνω δειλά δειλά τα πρώτα μου σχέδια… Και εγώ η ίδια ήξερα ότι έλειπε αυτό το κάτι ενώ είχα ήδη από πίσω το μπακ-ράουντ. Μετά πήρα φόρα… Και σε 1 με 1μιση εβδομάδα εικονογράφησα! Στο τέλος μάλιστα ήταν απογοητευμένη για το εξώφυλλο και της έκανα , νευριασμένα ένα άλλο με την τσίμπλα στο μάτι , θυμάμαι 7 ώρα το πρωί που σηκώθηκα… 7μισι το νέο εξώφυλλο ήταν έτοιμο και σε λίγες μέρες το έργο εκδόθηκε –διαδικτυακά βέβαια- αλλά ήταν μια καλή αρχή. Ήταν το ντεμπούτο μου και έτσι δεν ήθελα ουδέποτε να μοιρολογήσω ή να κολησιεργώ. Ήθελα να δημιουργήσω. Και αυτό ακριβώς έκανα. Ξέρετε η δημιουργία υπάρχει έμφυτη σε κάθε άνθρωπο. Είμαστε κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση του δημιουργού μας άρα κι εμείς μικροί δημιουργοί. Άλλοι με την μουσική, άλλοι με τον χορό , άλλοι με την Τέχνη γενικότερα… Μια όποια μορφή Τέχνης-τεχνικής. Το μπάουχάους ήταν ένα κίνημα που δεν ήθελε να τα διαχωρίσει αυτά τα δύο αλλά να δείξει και να σχολιάσει την διαδραστική τους δημιουργία. Μακάρι να ξαναυπάρξει κάτι τέτοιο στον κόσμο. Όπου όλοι θα είμαστε και θα αισθανόμαστε χρήσιμοι , προσφέροντας ακόμα και αυτό το ελάχιστο, γιατί από αυτό το ελάχιστο κρίνεται η Τέχνη μας. Κρίνεται η Τέχνη του αιώνα..
- Η ευχή σας για τη νέα χρονιά;;;
Η ευχή μου για το νέο έτος είναι δημιουργία , υγεία και ακόμα και αν υπάρχουν δάκρυα -γιατί και αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα- να είναι δάκρυα χαράς , ή όταν τα παρατηρήσουμε από μακρυά να μας βγαίνουν χαμόγελα στο είδωλο των αναμνήσεών τους.
- Η σημασία του μύθου στην καθημερινότητά σας ;;;;
Το συγκεκριμένο έργο μου άρεσε τόσο πολύ. Γιατί με έναν απλό τρόπο θίγει και σχολιάζει ταυτοχρόνως καυτηριάζοντας το ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων σε κάθε μορφή του και βαθμίδα του , από την κοινωνική , από την βαθμίδα εκείνη την «κυβερνητική» -της εξουσίας- και δείχνει πως όταν παλεύουν δύο ελέφαντες αυτός που την πληρώνει στο τέλος δεν είναι άλλος από το χορτάρι. Και ενώ όλοι έχουμε ανάγκη αυτά τα βασικά αγαθά εδώ το νερό και το χώμα παλεύουμε να τα κάνουμε λάσπη … Και τα κάνουμε πολλές φορές. Και μας χτυπάει στα μούτρα. Μα ξανασηκωνόμαστε γιατί η βία και ο πόλεμος πιστεύω δεν είναι επίκτητα χαρακτηριστικά αλλά βαθιά ριζωμένα με το αίμα μας. Όπως και σε όλα τα όντα , υπάρχει αυτό το «βίαιο» κομμάτι που δείχνει και ζωτικότητα. Η διαφορά του ανθρώπου εισάγοντας τον «ανθρωπισμό» εξανθρωπίζοντας και καθαγιάζοντας αυτήν την βία , θέλει να την εξωτερικεύσει σε άλλες μορφές αυτοβελτίωσης του είδους , είτε με την παραγόμενη τεχνολογική ανάπτυξη διάφορων επιτευγμάτων είτε επιστημών είτε μέσων και φορέων ανάπτυξης. Ένα απτό παράδειγμα που μου ήρθε μόλις στο μυαλό είναι οι πολεμικές τέχνες που σε μαθαίνουν πώς να αμύνεσαι σε διάφορους κινδύνους που μπορεί να σου παρουσιασθούν, πως βελτιώνουν την σωματική και ψυχική υγεία και πως μέσω της «βίας» μπορείς να ζήσεις χωρίς να την παράγεις «αρνητικά»… Μέσα ακόμα και από ένα έργο όπως αυτό «παιδικό» υπάρχει βία. Υπάρχει η λεκτική , υπάρχει η βία που ασκείται τόσα χρόνια στον λαό που πασχίζει και ακούει τους «κτήτορές του» μα μέσω αυτής της θιγόμενης βίας τελικά οδηγούμαστε στην μη βία ή στην ειρήνη. Δεν ξέρω ίσως η Τέχνη θα έπρεπε να είναι η μόνη οδός όπου –και εδώ βάζω ένα μεγάλο ερωτηματικό αμφιβολιών- να επιτρέπει την παρουσίαση βίας για διδαχή και νουθεσία του ανθρώπινου είδους. Και όχι με τα ζωντανά παραδείγματα των αποτεφρωμένων νεκροταφείων μίας Χιροσίμα ή ενός Ναγκασάκι…
Η ιστορία μέσα απο τα δικά της μάτια:
Ένα παραμύθι περισσότερο γραμμένο για μεγάλους παρά για μικρούς ,όπου οι ανθρώπινες σχέσεις μέσα στο χάσμα της "κυβερνητικής παραζάλης" εναλλάσσονται μάχονται μέχρι που ενώ όλα ανακατεύονται ανάμεσα σε γη και νερό.... Η λύση δεν αργεί να φανεί... Δύο βασιλιάδες ,δύο κόσμοι, ένα ποτάμι , πολύ νερό και πολύ χώμα.... Τι γίνεται στο τέλος της ιστορίας? Μην διστάσετε να ξεφυλλίσετε αυτό το μικρό εγκόπλιο με την έξυπνη εικονογράφηση της ελληνίδας εικονογράφου Βιβής Μαρκάτος σε κείμενο Σοφίας Πολίτου Βερβέρη από τις διαδικτυακές εκδόσεις Σαϊτα
...
Μαρία Σχίζα
Δημοσίευση Σχολίου