Με λένε Τζένη, Μαρία, Ειρήνη δεν έχει σημασία πως. Μια ιστορία σας, για μια κοπέλα που ερωτεύτηκε τον ξάδερφό της, με έκανε να θελήσω να γράψω και εγώ τη δική μου ιστορία που μοιάζει εξωπραγματική αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι. Εγώ δυστυχώς δεν τον ερωτεύτηκα, τον υπέμεινα.
Ήμουν 9 χρονών όταν με άγγιξε πρώτη φορά. Ήταν Πρωτοχρονιά όπως τώρα και οι γονείς μας είχαν τραπέζι. Μετά την αλλαγή του χρόνου μας κοίμισαν στο ίδιο δωμάτιο εμένα, τον ξάδερφό μου και τη μικρή του αδερφή, τη ξαδέρφη μου. Η ξαδέρφη μου κοιμήθηκε αμέσως και εμείς μιλάγαμε. Με ρώτησε αν ήθελα να με αγγίξει εκεί για να δω πως είναι. Ήταν 15. Αρνήθηκα και έβαλε το χέρι του εκεί με τη βία. Και ύστερα ξανά και ξανά. Ένιωθα άβολα, ένιωθα ταχυπαλμία, φόβο, πανικό, μια ζέστη με έκαιγε στο πρόσωπο, πνιγόμουν. Αυτό το συναίσθημα έμελλε να το ζήσω πολλές φορές.
Όποτε ερχόταν σπίτι ή πηγαίναμε εμείς στο δικό τους, γινόταν το ίδιο. Το βρήκε “παιχνίδι» και το έκανε συνέχεια. Έλεγα πολλές φορές στους γονείς μου ότι δεν ηθελα να πάω ότι δεν μου άρεσε αλλά δεν με άκουγαν, μου έλεγαν “Έλα μωρέ τί σου έκανε ο Νίκος και δεν τον θες; Αφού σε παίζει ποιό είναι το πρόβλημά σου;». Ναι με έπαιζε αλλά δεν ήξεραν πώς. Και δεν τολμούσα να πω γιατί μου είπε πως αν μιλούσα θα με έκανε ρεζίλι στο σχολείο και στους γονείς μου και θα τους έλεγε πως εγώ τον είχα αγγίξει. Άλλες φορές με απειλούσε πως αν μιλούσα, θα το έκανε και στην αδερφή του. Προτιμούσα να πεθάνω παρά να κάνει κάτι τέτοιο.
Μεγαλώνοντας δεν έμεινε στα αγγίγματα. Μου έκανε και άλλα, ένιωθα έρμαιο δεν αντιδρούσα. Ήξερα όποτε πλησίαζε τί ήθελε και δεν αντιδρούσα, σαν να κέρωνα κάθε φορά, δεν μπορώ να σας το εξηγήσω. Ώσπου ήρθε το μοιραίο λίγο πρίν φύγει φαντάρος. Ήμουν 14 και ήταν 20. Είχα καθυστέρηση, δεν καταλάβαινα γιατί και με πήγε η μάνα μου στον γιατρό ο οποίος μας είπε πως ήμουν έγκυος. Φωνές, χαστούκια, κλαυθμός και οδυρμός και ποιός ήταν ο πατέρας να πάνε να τον βρουν. Που να τους έλεγα ποιός ήταν θα γινόταν μεγαλύτερος χαμός. Λυπόμουν τη θεία μου, που μεγάλωνε μόνη της δύο παιδιά από όταν πέθανε ο θείος μου και δεν μίλησα, δεν είπα ποτέ ποιός είναι ο πατέρας. Ούτε σήμερα ξέρουν.
Η οικογένεια έκανε συμβούλιο να δει τί θα κάνει με το παιδί της “πόρνης που ξεστράτισε.» Τα σενάρια δύο, ή θα το έριχνα ή θα με έστελναν στο χωριό της μαμάς μου μαζί με τη μαμά μου να γεννήσω εκεί κρυφά. Μόλις άκουσα για ρίξιμο, δεν ξέρω πως και γιατί, ποτέ δεν μπόρεσα να το εξηγήσω, πες το ένστικτο, τινάχτηκα ως εκεί πάνω. “ΕΓΩ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΡΙΧΝΩ» ούρλιαξα μέσα στο πρόσωπο του πατέρα μου και τρόμαξε. Νόμιζε πως τρελλάθηκα. Τελικά τίποτα από τα δύο δεν έγινε, μπήκε η νονά μου , η καλή μου η νονά στη μέση και είπε ότι θα με έπαιρνε εκείνη στο σπίτι της που ζούσε λίγο πιο μακριά από την Αθήνα. Και έτσι και έγινε. Πήγα και έμεινα στο σπίτι της και 2 φορές την εβδομάδα ερχόταν η μαμά μου και με έβλεπε. Ήταν κάπως ανακουφιστικό γιατί έστω και έτσι γλίτωσα από τον ξάδερφο και δεν μπορούσε άλλο να με πειράξει. Μετά από 8 μήνες, γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι.
Πέρασα τρελή κατάθλιψη, στην αρχή δεν ήθελα να βλέπω το παιδί γιατί μου θύμιζε αυτόν ή γιατί άλλες φορές ένιωθα ανίκανη να το μεγαλώσω ή να το ταίσω και να το φροντίσω σωστά. Άλλες στιγμές μου έλειπαν το σχολείο και οι φίλες μου που άφησα απότομα μέσα σε μια εβδομάδα χωρίς καμία εξήγηση. Η νονά μου στάθηκε νεράιδα στο πλάι μου, με βοήθησε πολύ και όταν ήμουν λεχώνα με πήγε σε ψυχολόγο. Εκεί μίλησα και ξέσπασα και τα είπα όλα. Μίλησα και στη νονά μου η οποία με παρότρυνε να τον καταγγείλω αλλά δεν ήθελα με μωρό παιδί να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Μεγάλωσα απότομα και στα μόλις 15 μου χρόνια, ένιωθα υπεύθυνη γι αυτό το παιδί. Δεν ήθελα άλλους μπελάδες στο κεφάλι μου, δεν ήθελα να ξαναζήσω τον εφιάλτη, ήθελα να προχωρήσω.
Είμαι 32 χρονών σήμερα και πολύ περήφανη για τον 17χρονο γιο μου, που φέτος ετοιμάζεται για Πανελλήνιες. Νιώθω ευλογημένη που παρ’ όλο που το παιδί μου είναι παιδί αιμομιξίας και κακοποίησης ταυτόχρονα, δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα με την υγεία του. Οι γονείς μου δεν έμαθαν ποτέ ποιός είναι ο πατέρας, έμαθαν όμως να αγαπούν εμένα και τον εγγονό τους που μπήκε στη ζωή τους με πολύ παράδοξο τρόπο αλλά τους την άλλαξε γιατί τον υπεραγαπούν και δεν μπορούν χωρίς αυτόν. Ο ξάδερφός μου παραδόξως, παντρεύτηκε αλλά δεν κατάφερε ποτέ να κάνει παιδί, έμαθα χρόνια μετά πως είχε πρόβλημα γονιμότητας. Βλέπετε έστω και άτυπα, Ο Θεός τιμωρεί.
Δεν μετανιώνω για την απόφασή μου να κρατήσω τον γιο μου, μετανιώνω μόνο που δεν πήρα απόφαση να τελειώσω το σχολείο και να προχωρήσω τη προσωπική μου ζωή. Είμαι μόνη μου από επιλογή και από φόβο γιατί μέχρι και σήμερα, υπάρχουν βράδια που βλέπω σε εφιάλτες, το πρόσωπο του ξάδερφου να σκύβει και να με απειλεί.
Καλή χρονιά σε όλους τους μόνους γονείς, καλή δύναμη και καλή δικαιοσύνη.
Όλα μπαίνουν στη θέση τους κάποτε και όλοι τα βρίσκουν όλα μπροστά τους. Να το θυμάστε!
Τζένη, Μαρία, Ειρήνη, δεν έχει σημασία πώς…
http://singleparent.gr/
Δημοσίευση Σχολίου