Η σιωπή και η προσευχή θα πρέπει να είναι τα μόνα που ταιριάζουν όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος...
Αυτό κάνω από παιδί. Αλλά καμιά φορά, νιώθω και την ανάγκη - δεν ξέρω αν είναι σωστό - να γράφω και λίγες λέξεις.
Το Γιώργο Τράγκα τον συνάντησα πρώτη φορά τον χειμώνα του 1986 στα γραφεία της ιστορικής εφημερίδας ''Βραδυνή'' στην οδό Πειραιώς. Με σύστησε η αγαπημένη φίλη μου εξαιρετική αστυνομική συντάκτης Μαρία Μαρκοπούλου. Ο άνθρωπος από χιλιόμετρα μύριζε δημοσιογραφίλα... ''Νομίζω μικρέ θα τα πούμε κάποτε μαζί, βλέπω τα ρεπορτάζ σου στην ''Ακρόπολη κι είσαι μαγκάκι''. Έτσι κι έγινε μετά από λίγα χρόνια.
Ήταν το 1988 όταν εργάστηκα πρώτη φορά σε ομάδα με τον Γιώργο. Στο πρωτότυπο εγχείρημα της ''Αθήνα Ελεύθερη Τηλεόραση'' μια εκπομπή με ρεπορτάζ που γινόταν βιντεοκασέτα, ναι βιντεοκασέτα και θα την πωλούσαν τα βιντεοκλάμπ! Ποιός να θυμάται τέτοιες λεπτομέρειες? Εκτός από όσους εργάστηκαν σε εκείνο το πρωτοποριακό για την εποχή σχέδιο. Η ΑΕΤ ήταν μια ιδέα του αείμνηστου δημάρχου Αθηναίων Μιλτιάδη Έβερτ που όρισε διευθυντή τον Γιώργο, ο οποίος μάζεψε στα γραφεία της οδού Μαυρομιχάλη την ''πιτσιρικαρία'' του ελεύθερου ρεπορτάζ των εφημερίδων. ''Μικρέ βρες μου κάποιον που να έχει κάνει την ίδια εγχείρηση καρδιάς με τον Παπανδρέου αλλά να εργάζεται σκληρά''. Η αλήθεια είναι πως ''τα έχασα''. Έψαξα, ρώτησα και τελικά βρήκα έναν μηχανικό αυτοκινήτων στον Κολωνό, 64 ετών. Πήγαμε με τον καμεραμάν, κάναμε τη συνέντευξη και τα πλάνα. Αυτό ήταν! Ο Τράγκας ενθουσιάστηκε κι εγώ ''φούσκωσα σαν παγώνι''. Σε λίγες ημέρες με έστειλε να πάρω συνέντευξη από έναν βουλευτή. ''Τον λένε Αντώνη Σαμαρά, πήγαινε εκ μέρους μου, αλλά ρώτα τον ανθρώπινα πράγματα, όχι πολιτικά'' μου λέει. Έτσι κι έγινε. Εκείνο το πρωινό αγόρασα και το πρώτο μου σακάκι, γιατί δεν μπορούσα να πάω σαν ''φρικιό'' με εκείνα τα μακριά μαλλιά που είχα. Το γραφείο του ήταν κάπου πίσω από την Ηρώδου Αττικού. Όταν γύρισα στο γραφείο, είδε την κασέτα και γελώντας είπε ''μα τον ρώτησες ποιός χορός του αρέσει? Από σήμερα είσαι δικός μου''...
Λίγα χρόνια αργότερα το 1995 ο Γιώργος Τράγκας ήρθε στον ραδιοφωνικό σταθμό Flash να κάνει την πρωινή εκπομπή. Είχε ένα ''βίτσιο''. Ήθελε το δελτίο ειδήσεων στις 7 να είναι μόλις τρία λεπτά και να το παρουσιάζω εγώ, όπως είπε στον τότε διευθυντή Πάνο Κολιοπάνο. ''Με τα χίλια ζόρια'' κάτι τα πολύ μικρά κείμενα, κάτι η ικανότητα που είχα αποκτήσει να προσαρμόζω την ταχύτητα εκφώνησης τα κατάφερα. Και οι ακροατές καταλάβαιναν τι άκουγαν και ο Τράγκας ήταν ικανοποιημένος για να κάνει όπως θέλει το σόου του.
Επόμενη στάση στο δημοσιογραφικό ''λεωφορείο'' με τον Γιώργο Τράγκα ήταν το 1997 στο υπέροχο μηνιαίο περιοδικό Crash. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνον τον χρόνο που εργάστηκα μαζί του. Με έστειλε να κάνω ''μαγικές'' συνεντεύξεις, μου έδωσε το ελεύθερο να ''κυνηγάω'' όποιον θέλω. Από τον μυθικό Κώστα Γκουσγούνη μέχρι τον κορυφαίο δύτη του πλανήτη Κώστα Θωκταρίδη. Από τον διεθνή ποδοσφαιριστή Τάσο Μητρόπουλο μέχρι τον παγκοσμίου βεληνεκούς καθηγητή Χρήστο Ζερεφό. Από τη Ρίτα Σακελλαρίου μέχρι τον Ζάχο Χατζηφωτίου. Ο Γιώργος είχε εντυπωσιαστεί τόσο που σε κάθε εξώφυλλο είχε σε περίοπτη θέση τις συνεντεύξεις αυτές. Μάλιστα στην περίπτωση του Γκουσγούνη (ο οποίος δεν είχε μιλήσει ποτέ σε δημοσιογράφο μέχρι τότε) μας έκλεισε για μία ημέρα τη σουίτα του Ledra Marriot και νοίκιασε δέκα μοντέλα για τη φωτογράφηση.
Στη συνέχεια εργάστηκα ξανά με τον Γιώργο Τράγκα ως ελεύθερος ρεπόρτερ όταν εκδόθηκε η εφημερίδα ''Νέα Βραδυνή'' και αυτή ήταν και η τελευταία δημοσιογραφική επαφή μας.
Συνεπώς από αυτές τις μικρές δημοσιογραφικές ιστορίες που περιέγραψα από το ''σεντούκι'' των αναμνησεών μου, θα κρίνω τον Γιώργο μόνο ως ρεπόρτερ. Ήταν εξαιρετικός. Άλλωστε για να εργάζεται κάποιος 55 ολόκληρα χρόνια στον χώρο των ΜΜΕ κάτι λέει. Δεν με ενδιαφέρει ούτε που κατέληξε ως πολιτικός, ούτε η πλευρά του εκδότη επιχειρηματία. Προσωπικά τον ευχαριστώ ως δημοσιογραφικό διευθυντή για όλες τις ευκαιρίες που μου έδωσε στην καριέρα μου. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του εκεί στο γραφείο του στην Αθήνα Ελεύθερη Τηλεόραση στην οδό Μαυρομιχάλη το 1988. Ήμουν 24 ετών και ο πατέρας μου είχε ξεκινήσει να βαδίζει στο δύσκολο μονοπάτι με τον καρκίνο. Ο Γιώργος ήξερε το προβλημά μου και του άρεσε που δεν το έβαζα κάτω. ''Μικρέ, δεν υπάρχει καμία τύχη. Στη ζωή υπάρχουν μόνο επιλογές και συνέπειες. Κι εσύ κάνεις δύσκολες αλλά σωστές επιλογές στη δουλειά σου''.
Έχω μια και μοναδική φωτογραφία μαζί του από ένα βράδυ στο μπαρ ''Επίκουρος'' στη Νέα Μάκρη που είχε έρθει για ποτό. Αλλά τι νόημα έχει να την ''ανεβάσω''?
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει τον Γιώργο...
Αργύρης Κωστάκης
Δημοσίευση Σχολίου