Σήμερα, του είπε πως θέλει να χωρίσουν.
Του είπε πως δε νιώθει τίποτα πια να τους ενώνει, πως νιώθει ότι δεν την υπολογίζει.
Του είπε πως ζει μαζί του δέκα χρόνια κι αισθάνεται πιο μόνη από ποτέ, πως το χαμόγελό της έχει χαθεί και πως δεν αντέχει άλλο τις συγκρούσεις και τους απανωτούς καβγάδες.
Του είπε πως είναι συνεχώς απών, πως θα ήταν καλύτερο και για τους δυο να ζήσουν χωριστά από δω και μπρος.
Του είπε πως δεν είναι ευτυχισμένη, πως δεν την ακούει και δεν την καταλαβαίνει.
Του είπε πως κουράστηκε να σηκώνει μόνη της το βάρος των παιδιών, να είναι και μάνα και πατέρας.
Του
είπε πως νιώθει σαν να ζει σε μια φυλακή, που το μόνο που λείπει είναι
το κλειδί πίσω από την πόρτα, πως πνίγεται, πως ασφυκτιά!
Μα τσάμπα τα έλεγε, αυτός δεν άκουγε, δεν ήξερε να ακούει, μόνο να κάνει ότι γουστάρει είχε μάθει..
Της είπε πως του στερεί τα όνειρά του, γιατί από μόνος του και δίχως να την ρωτήσει, ονειρευόταν ακόμα ένα παιδί.
Της
είπε πως αυτός είναι ο ρόλος της, να είναι μόνο μάνα και για ακόμη μια
φορά, της στερούσε το δικαίωμα του να είναι κι άνθρωπος, πέρα από μάνα.
Της
είπε πως κάτι πρέπει να θυσιάσει και δεν μπορεί να τά‘χει όλα, μα δεν
της είπε ποτέ του τι είχε θυσιάσει εκείνος τόσα χρόνια.
Την κατηγόρησε ότι είναι σπάταλη, ότι δεν τον στήριξε στη δουλειά
του, για να την γεμίσει για άλλη μια φορά με κατασκευασμένες ενοχές και
να την ελέγξει.
Της είπε πως αν θέλει να φύγει, “η πόρτα είναι
ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα”. Και χρησιμοποιώντας το πιο ύπουλο όπλο
του, της είπε πως θα της πάρει τα παιδιά.
Της είπε ουρλιάζοντας, «μάζεψέ τα σήμερα και φύγε» κι άρχισε με μανία να της αρπάζει τα ρούχα της και γεμάτος θυμό, να τα πετάει κάτω. Κι ήτανε τόσο βέβαιος, ότι δεν θα έβρισκε ποτέ της την δύναμη για να το κάνει, γιατί τελικά, ούτε την ήξερε καλά, ούτε ποτέ του φρόντισε να την μάθει.
Και κάπως έτσι, σε δυο μέρες είχαν όλα τελειώσει!
Εκείνη μάζεψε δέκα χρόνια από τα ζωή της, τα κλείσε σε δυο βαλίτσες μαζί με τα παιδιά της.
Βρήκε ξανά τη χαμένη αξιοπρέπειά της και έφυγε.
Αυτός έμεινε μονάχος και προσπάθησε να τη γυρίσει πίσω, με τον ένα και μοναδικό τρόπο που ήξερε: Με απειλές, ψυχολογικούς εκβιασμούς και τρόμο.
Εκείνη, επιτέλους, βρήκε τον εαυτό της και την ηρεμία της, άνοιξε τα φτερά της και πέταξε ξανά!
Εκείνος συνέχισε μόνος του. Του έφυγε το τιμόνι από τα χέρια. Βλέπεις είχε υπερεκτιμήσει τις οδηγικές του ικανότητες! Ήρθε η ώρα να χάσει τη θέση του αρχηγού και του οδηγού που όλοι οι άλλοι πρέπει να ακολουθούν.
Τώρα πια εκείνη, όταν τον βλέπει, τον νιώθει σαν έναν σύντροφο από το παρελθόν της, που ήρθε και παρήλθε. Αδιάφορα και με απάθεια.
Εκείνος δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να την κοιτάξει στα μάτια, την αποστρέφεται και δεν τη συγχωρεί για την οριστική φυγή της.
Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη.
About the author
Βίκυ Πλευρίτη
Όταν οι σκέψεις χαράσσουν το χαρτί, βρίσκουν διέξοδο και λύτρωση όσα κρατάω μέσα μου βαθιά κρυμμένα, όλα εκείνα που θα θελα με κάποιον να μοιράζομαι. Όλη η αλήθεια μου φανερώνεται μπροστά μου και έρχομαι σε σφοδρή μετωπική μαζί της. Συνήθως στην αρχή με πονά και ύστερα με λυτρώνει. Η ζωή μου για αγωνιώδης προσπάθεια για περισσότερη χαρά. Το γέλιο μου όποιος μου το στερεί, αργά η γρήγορα, με χάνει. Είμαι η Βίκη Πλευρίτη, Σπαρτιάτισσα στην καταγωγή, που «Ότι λέω είμαι και ότι θέλω τελικά το κάνω!»
Δημοσίευση Σχολίου