(Και μια προσωπική εξομολόγηση)
Δεν μπορώ να μην συμφωνήσω απόλυτα με τον Κώστα Κουτσουρέλη. Διαβάστε το άρθρο του το οποίο παραθέτω στο τέλος.
Επειδή δεν γίνεται όλα να υπακούουν στην ιδρυματική κορεκτίλα! Κι επειδή είναι άλλο πράγμα να αποφασίζει η γυναίκα για το σώμα της κι όχι ο παπάς της ενορίας ή ο δικαστής της γωνίας κι άλλο η άγνοια και η έλλειψη ενημέρωσης. Η φρικτή επιπολαιότητα πάνω στο ωραιότερο φαινόμενο της ζωής.
Το να κρύβουμε, τέλος, ένα ΤΕΡΆΣΤΙΟ πρόβλημα κάτω απ'το χαλάλι της δηθενιάς, δείχνει την υποκρισία μας ως κοινωνίας. Το να μην ξέρουμε, με άλλα λόγια, πόσες ΚΡΥΦΈΣ εκτρώσεις τον χρόνο γίνονται στη χώρα και πόσο έχουν κοστίσει. ΠΟΣΟ έχουν φορολογηθεί. Αληθεύει ότι ξεπερνούν τις 300.000 ετήσια; Και ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των αφορά σε ανήλικα κορίτσια; Μήπως πρέπει να γεμίσουμε το μετρό ΚΑΙ με αφίσες για τα χάπια αντισύλληψης, τα προφυλακτικά ή πληροφορίες για τις γόνιμες μέρες κλπ;
Προσωπικά δεν συγχώρησα ποτέ στον εαυτό μου το ότι υπήρξα συνυπαίτιος αμβλώσεων. Λόγω εγκληματικής επιπολαιότητας. Κι ότι υπέβαλα τις συντρόφους μου σε ΤΕΡΆΣΤΙΑ ψυχική και σωματική δοκιμασία. Με επιπτώσεις όχι ασήμαντες.
Όσο για την γενναιότητα Καραμανλή ή την ... εντολή του. Τις αφήνω ασχολίαστες. Απλώς θέλω και από αυτή την θέση να υπογραμμίσω πόσο σημαντικός διανοούμενος για τον τόπο, είναι ο Κώστας Κουτσουρέλης. Και πόσο εκτός συρμού. Μπράβο Κώστα!
" Σ' έναν κόσμο που ρητορεύει ακατάσχετα για δικαιώματα και δικαιώματα
και δικαιώματα, κι όπου τα πάντα κηρύσσονται διατηρητέα και
αξιοπροστάτευτα, από τα ζώα της ζούγκλας ώς τα βιομηχανικά κτίσματα του
Μεταπολέμου, τα μόνα πλάσματα που δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα στον
πλανήτη, ούτε καν μιας έκκλησης υπέρ τους, ούτε καν της παράθεσης
κάποιων αναντίρρητων δεδομένων γύρω από την ύπαρξή τους, είναι τα
αγέννητα παιδιά...
Οι αμβλώσεις εδώ είναι το λιγότερο. Σ' αυτό το ανθρώπινο δράμα δεν υπάρχουν νικητές, μόνο θύματα. Ήταν και πάντα θα παραμείνουν ζήτημα τραυματικό και διαφιλονικούμενο. Άλλο είναι όμως το μείζον, το μέγιστο, εν προκειμένω. Διότι (και το ίδιο θα έλεγα αν το μήνυμά τους ήταν το διαμετρικά αντίθετο) η αφαίρεση των αφισών από το μετρό είναι νέτα σκέτα μια πράξη χυδαίας λογοκρισίας. Ένας ακρωτηριασμός του δημόσιου λόγου που ακριβώς επειδή γίνεται σε χώρο δημόσιο κι από οργανισμό κοινής ωφελείας ισοδυναμεί με επίσημη, κρατικώς επιβαλλόμενη φίμωση της ελευθερίας της έκφρασης. Με ωμή καταπάτηση δηλαδή μιας θεμελιώδους διάταξης του Συντάγματος.
Ελπίζω οι οργανωτές της καμπάνιας να φέρουν το θέμα στα δικαστήρια, όσο ψηλά κι αν απαιτηθεί. Τα φίμωτρα και οι δικτατορίσκοι της πολιτικής ορθότητας που τα κρατούν θα είμαστε ανάξιοι του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού αν περάσουν.
(Ότι αυτά γίνονται επί κυβερνήσεως που κάποιοι την αποκαλούν "συντηρητική" είναι βέβαια για γέλια. Όσο και το ότι το κόμμα που υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία της χώρας για έναν αιώνα αυτοχαρακτηρίζεται "ριζοσπαστική αριστερά"...)"
Οι αμβλώσεις εδώ είναι το λιγότερο. Σ' αυτό το ανθρώπινο δράμα δεν υπάρχουν νικητές, μόνο θύματα. Ήταν και πάντα θα παραμείνουν ζήτημα τραυματικό και διαφιλονικούμενο. Άλλο είναι όμως το μείζον, το μέγιστο, εν προκειμένω. Διότι (και το ίδιο θα έλεγα αν το μήνυμά τους ήταν το διαμετρικά αντίθετο) η αφαίρεση των αφισών από το μετρό είναι νέτα σκέτα μια πράξη χυδαίας λογοκρισίας. Ένας ακρωτηριασμός του δημόσιου λόγου που ακριβώς επειδή γίνεται σε χώρο δημόσιο κι από οργανισμό κοινής ωφελείας ισοδυναμεί με επίσημη, κρατικώς επιβαλλόμενη φίμωση της ελευθερίας της έκφρασης. Με ωμή καταπάτηση δηλαδή μιας θεμελιώδους διάταξης του Συντάγματος.
Ελπίζω οι οργανωτές της καμπάνιας να φέρουν το θέμα στα δικαστήρια, όσο ψηλά κι αν απαιτηθεί. Τα φίμωτρα και οι δικτατορίσκοι της πολιτικής ορθότητας που τα κρατούν θα είμαστε ανάξιοι του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού αν περάσουν.
(Ότι αυτά γίνονται επί κυβερνήσεως που κάποιοι την αποκαλούν "συντηρητική" είναι βέβαια για γέλια. Όσο και το ότι το κόμμα που υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία της χώρας για έναν αιώνα αυτοχαρακτηρίζεται "ριζοσπαστική αριστερά"...)"
Δημοσίευση Σχολίου