Μνήσθητί μου Κύριε...
Λές κι ετούτη εδώ η θαλασσοθρεμένη γωνιά της Ελλάδας, που για αιώνες ατελείωτους μεγάλωνε βυζαίνοντας την άρμη και τον κάματο απ' τους αφρούς των κυμάτων, λες κι ετούτη εδώ η καραβοκύρηδων μήτρα, δεν έχει τίποτις απ' τα χνάρια της πάνω στα πέλαγα να θυμάται, παρά μόνο τα δεκάχρονα από το στήσιμο ενός αγάλματος!...
Κι είναι άδικο μωρέ. Είναι άδικο.
Κι αν θα πάει κόσμος για να βαρέσει παλαμάκια, να ξέρει ότι κάπου εκεί απέναντι, θάναι εκείνος ο ασπρομάλλης ο άγιος, ο καπτα-Νικόλας με τόνομα, που θα τον στηρίζουν από δεξά ο Μάμμας κι από ζερβά ο Σάθας, περιμένοντας και οι τρείς τους να σκάσουν μύτη απ' το κιόσκι, ο Κάβουρας με τον Σκούπελο. Γιατί θάχουνε πάει λέει, να φέρουν απ' τον χηρόλακα, μια μαλαστούφα, βουτηγμένη στο ψαρόλαδο, για να φιλέψουν "τς επίσημς".
Τι 'ναι αυτά τα πράματα μωρέ! Τι πανηγυριώτικα καμώματα είναι ετούτα, λες κι όλα τα κάμανε καλά και τώρα δεν έχουνε τίποτα άλλο να δώσουνε στο Γαλαξείδι.
Κι ελπίζουνε να τους θυμηθεί το άγαλμα της γυναίκας του ναυτικού που μένει πίσω, στις εκλογές.
Εμ δεν θα τους θυμηθεί;... Μαντήλι θα τους κουνάει!...
Άντε και στα 10χρονα, απ' το πέσιμο της σκεπής στο Παρθεναγωγείο!..."
Δημοσίευση Σχολίου