Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από τη Μόνιμη Επιτροπή Λογοπεδικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης

 Αποτέλεσμα εικόνας για Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από τη Μόνιμη Επιτροπή Λογοπεδικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από τη Μόνιμη Επιτροπή Λογοπεδικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (CPLOL) ως Παγκόσμια Ημέρα Λογοθεραπείας, με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κοινού για τις ανάγκες και τα δικαιώματα των ατόμων που αντιμετωπίζουν δυσκολία στην επικοινωνία, καθώς και στην ανάδειξη του έργου των επιστημόνων του κλάδου της λογοθεραπείας.
Φορείς και ασθενείς. Σοβαρό Θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας Λογοθεραπείας είναι «Η δυσπραξία της ομιλίας στα παιδιά». Αποτέλεσε και σχεδόν αποκλειστικό ζήτημα την Ευρωπαϊκή ημέρα του 2016. Η δυσπραξία είναι μια νευρολογική διαταραχή η οποία επηρεάζει τον συντονισμό των κινήσεων. Κάποιοι άνθρωποι παρουσιάζουν δυσπραξία της ομιλίας η οποία επηρεάζει την ακρίβεια και συνέπεια της άρθρωσής τους. Για παράδειγμα, κάποια παιδιά δεν μπορούν να πουν την ίδια λέξη σωστά ξανά και ξανά παρ' όλο που, μερικές φορές, την αρθρώνουν σωστά. Επίσης, τα παιδιά αυτά δυσκολεύονται ιδιαίτερα να αρθρώσουν σωστά ορισμένους φθόγγους. Επηρεάζεται ακόμη και η εκφορά των φωνηέντων. Η ομιλία τους ακούγεται επίπεδη και μονότονη. Υπολογίζεται ότι το 0,2% των παιδιών παρουσιάζει δυσπραξία και ότι η ομάδα αυτή αποτελεί το 4,3% των παιδιών που παραπέμπονται με αίτημα την διαταραχή της ομιλίας τους. Να πω πως θεωρώ πως αυτά τα νούμερα είναι πενιχρά και καθόλου αντικειμενικά στην πραγματικότητα. Έχοντας κι εγώ αρκετές δυσκολίες κατά τα παιδικά μου χρόνια, αντιμετώπισα και ξέρω πόσο συντηρητική και κλειστή μπορεί να είναι μία κοινωνία σε τέτοιου είδους άτομα αλλά και πόσο μάλλον να τα αναγνωρίσει. Συχνά παιδιά πέφτουν θύμα γέλωτα και bullying από τους συνομήλικους τους αλλά και από μεγαλυτέρους που δεν δίνουν την σωστή βαρύτητα στο αντικείμενο. Η δυσπραξία της ομιλίας μπορεί να παρουσιάζεται ως αυθύπαρκτη διαταραχή ή να συνυπάρχει με άλλες δυσκολίες. Πλήττει περισσότερο τα αγόρια από τα κορίτσια. Η δυσπραξία καθιστά δυσκατάληπτη - ή και ακατάληπτη - την ομιλία του παιδιού και επηρεάζει σε μεγάλο βάθος την κοινωνική τους επικοινωνία και την μαθησιακή τους εξέλιξη και πρόοδο στο σχολείο. Λογοθεραπεία είναι η επιστήμη που ασχολείται με τις διαταραχές λόγου, φωνής ομιλίας και μάσησης - κατάποσης σε παιδιά και ενήλικες, οποιαδήποτε κι αν είναι η αιτία αυτών των διαταραχών: νευρολογική, εξελικτική ή λειτουργική. Αποσκοπεί στην ανάπτυξη της εξωλεκτικής και λεκτικής επικοινωνίας, την καθαρότητα της ομιλίας και της φωνής και την παραγωγή λόγου των βαρήκοων. Οι διαταραχές λόγου μπορούν να ταξινομηθούν στις παρακάτω κατηγορίες: • Διαταραχές άρθρωσης (δυσαρθρίες, δυσλαλίες) • Διαταραχές ρυθμού της ομιλίας (λογονευρώσεις, ταχυλαλίες, βραδυλαλίες, τραυλισμός) • Μερικές ή ολικές διαταραχές προφορικής έκφρασης (κωφαλαλία, αλαλία, υστερική αλαλία) • Φωνητικές ανωμαλίες (αφωνία, δυσφωνίες, ρινολαλίες) • Ανωμαλίες κατανόησης και έκφρασης (αφασίες, νευρολογικές διαταραχές, εγκεφαλικές κακώσεις) • Γραμματικές και συντακτικές ανωμαλίες • Διαταραχές γραφής και ανάγνωσης • Μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία, δυσαρθρογραφία, δυσαριθμησία, υπερκινητικότητα, σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής) Θέλω να γνωρίζετε ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Σε μια κοινωνία που καθημερινά χρησιμοποιούμε λιγότερες από 600 διαφορετικές λέξεις την ημέρα η λογο-πενία είναι μία από τις μάστιγες της εποχής μας. Οι μεγάλοι παρασυρόμενοι από την νεολαία αλλά και τανάπαλιν οι νέοι από τους μεγάλους αναμασάμε στην καθημερινότητά μας ένα λιτό και άτεχνο λεξιλόγιο που συντελεί στην αύξηση της ημιμάθεια και στην έλλειψη ενδιαφέροντος της γλώσσας. Αυτό και μόνο προκαλεί σοβαρές διαταραχές και δυσκολίες στα νέα άτομα: μειωμένη εγκεφαλική λειτουργία, παθητικότητα και αδιαφορία που δεν συνδράμουν στην σωστή ανάπτυξη και διαχείριση των επικοινωνιακών μας αναγκών. Καλό είναι να μιλάμε στα παιδιά μας. Να τα βοηθάμε να εκλεπτύνουν το λεξιλόγιό τους και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, ανθρώπου που... έμαθε την ελληνική γλώσσα στο σημείο να γίνει εθνικός μας ποιητής. Του πήρε 30 χρόνια. Βέβαια δεν έπασχε από κάποια δυσπραξια στην άρθρωση ή στην επικοινωνία του αλλά ήταν διγλωττος. Το παράδειγμα αυτό αντιπαραβάλλεται στο άρθρο μας για να δείξουμε πως με σκληρή δουλειά και κόπο μπορεί κανείς να βελτιώσει αλλά και να ξεπεράσει, κάθε πρόβλημα, αυτός ήταν ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ, ο εθνικός μας ποιητής
Ο πατέρας του είναι πλούσιος άρχοντας, η Βενετία τού έχει παραχωρήσει το μονοπώλιο του ταμπάκου• η μητέρα του, η Αγγελική Νίκλη, είναι γυναίκα του λαού, δουλεύτρα στο πατρικό σπίτι. Ο γέρο-ταμπακιέρης έχει αποκτήσει μαζί της δύο παιδιά• όταν γεννιέται ο Διονύσιος, έχει περάσει τα εξήντα, ενώ η Αγγελική είναι δεν είναι δεκαέξι. Το ζακυνθινό αρχοντολόι είχε καλά μαθητέψει στα ελευθέρια ήθη της Βενετιάς• Κερδίζοντας έτσι ευνοϊκή μόρφωση αλλά και προνόμια. Στο κρεβάτι του θανάτου , ο ταμπακιέρης πατέρας του θα νομιμοποιήσει ακόμα το δεσμό του με την Αγγελική. Στην παιδική του ηλικία δεν έχει λοιπόν ο Σολωμός τα συναισθήματα μειονεξίας του νόθου παιδιού, ενώ η λαϊκή καταγωγή της μητέρας τον δένει συναισθηματικά με ολόκληρο τον κόσμο της λαϊκής παράδοσης και της μυθολογίας — κάτι που θ’ αφήσει μια ιδιαίτερη σφραγίδα στην προσωπικότητά του. Αποφασιστική θα είναι από την άλλη μεριά στον νεαρό Διονύσιο και η επίδραση του Ιταλού δασκάλου του ιερωμένου Don Santo Rossi, εξόριστου από την πατρίδα του για τις φιλελεύθερες ιδέες του. Μας μαρτυρείται πως μάζευε λέξεις και εκφράσεις λαϊκές και πως με αναγάλλιαση άκουγε τους στίχους ενός τυφλού λαϊκού τραγουδιστή, στίχους που κρατούσαν πολύ και από την παράδοση της κρητικής λογοτεχνίας. Η διγλωσσία του Σολωμού θεωρείται φυσική συνέπεια του δίγλωσσου-πολύγλωσσου περιβάλλοντος της Ζακύνθου, στο οποίο γεννιέται και μεγαλώνει, και της ιταλικής παιδείας, με την οποία εξοικειώνεται ως γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, πρώτα στη γενέτειρά του κι έπειτα στην Ιταλία μέχρι την ηλικία των είκοσι χρόνων. Σε αυτές τις περιστάσεις δεν θα έπρεπε να μας ξενίζουν ούτε το γεγονός ότι επιστρέφοντας στη Ζάκυνθο (1818) συνεχίζει να γράφει ποιήματα στα ιταλικά ούτε οι μαρτυρημένες την εποχή αυτή δυσκολίες του με την ελληνική γλώσσα. Παραπέρα, όμως, η πρόθεσή του να γράψει ποίηση στα ελληνικά δεν προσέκρουε μόνο στην ελλιπή γνώση του της ελληνικής αλλά και στην απουσία μιας διαμορφωμένης ενιαίας ποιητικής νεοελληνικής γλώσσας. Για να υπερβεί τη διπλή αυτή δυσκολία ο Σολωμός στρέφεται και μελετά τις ποικίλες υπάρχουσες λογοτεχνικές παραδόσεις (π.χ. την κρητική λογοτεχνία, το δημοτικό τραγούδι). Στην αξιοθαύμαστη αφομοιωτική και αναπλαστική ικανότητά του μπορούμε να αποδώσουμε το γεγονός ότι τελικά διαμόρφωσε —αρχίζοντας να γράφει στα ελληνικά περίπου από το 1820 και για τουλάχιστον μια τριακονταετία— ένα εντελώς προσωπικό εκφραστικό μέσο, στο οποίο αναγνωρίζουμε τη γόνιμη εκμετάλλευση όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής, κυρίως της ιταλικής και της γερμανικής, λογοτεχνικής παράδοσης.
Πηγές: Σαν σήμερα. Sansimera.gr
 Κατερίνα Τικτοπούλου, «Παρατηρήσεις για τη διγλωσσία του Σολωμού: ανάμεσα στα ιταλικά και τα ελληνικά».
 Μνήμη Ελένης Τσαντσάνογλου. Εκδοτικά και ερμηνευτικά ζητήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, Πρακτικά Ζ΄ Επιστημονικής Συνάντησης, Υπεύθυνος: Χ.Λ. Καράογλου, Θεσσαλονίκη 1998, 210.

Bιβή Μαρκάτου

Vivi Markatos Heinemann
ΕΠΟΜΕΝΟ
« Prev Post
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
Next Post »

Δημοσίευση Σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις 7 ημερών