Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μίσησαν τη Μεταπολίτευση. Που προσπάθησαν να τη σβήσουν από τον πολιτικό χάρτη. Αφού, προηγουμένως επιχείρησαν να την απαξιώσουν. Κατά κανόνα, ανεπιτυχώς, αλλά, όχι σπάνια επιτυχώς. Σ’ αυτούς που λάτρεψαν τη μετάβαση από τη δικτατορία σε ελεύθερους
δημοκρατικούς θεσμούς, καθώς και τις δεκαετίες που επακολούθησαν, και σ’ αυτούς που την πολέμησαν ανοιχτά ή και υπόγεια, τίθεται ένα ρητορικό αλλά απλό ερώτημα. Η Ελλάδα που παραλάβαμε από τα ματωμένα χέρια των συγκεκριμένων στρατιωτικών το 1974, είναι η ίδια Ελλάδα που παραδόθηκε στους επιγόνους το 2004;
Με το κριτήριο της ελεύθερης και ακώλυτης απόλαυσης των ανθρώπινων δικαιωμάτων;
Με το κριτήριο της ακηδεμόνευτης λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών;
Με το κριτήριο της οικονομικής ανόδου των περισσότερων κοινωνικών στρωμάτων και τάξεων; Και εκείνο της συλλογικής, περιφερειακής και εθνικής ανάπτυξης;
Με το κριτήριο της δημιουργίας του κοινωνικού κράτους; Έστω και με τις παθογένειές του; Έστω και με τα όποια περιθώριά του;
Και τέλος με το κριτήριο της θέσης της Ελλάδας στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο;
Η Νεοελληνική ιστορία δεν έχει να επιδείξει μια άλλη, τόσο μακρά περίοδο λειτουργίας των θεσμών με θετικό πρόσημο. Ως προς όλα τα κριτήρια. Υπάρχει, όμως, και μια σκοτεινή πλευρά της Μεταπολίτευσης. Η πολιτική βία και η αυθαιρεσία. Έχουμε θρηνήσει πάνω από εξήντα νεκρούς στο πλαίσιο ενός αγώνα που κατά κανόνα επικαλείται τα λάβαρα της Αριστεράς. Πλην όμως, καμιά σχέση δεν έχει με αυτό, που οι πιο πολλοί από εμάς ορίζουμε ως αριστερά.
Η βία και η αυθαιρεσία είναι σήμερα διάχυτη στη δημόσια ζωή. Την πρώτη εκπαίδευση στη βία και στην ανομία η νέα γενιά την εισπράττει στα σχολικά θρανία. Με συγκεκριμένους πνευματικούς καθοδηγητές. Μέσα και έξω από το σχολείο. Οι τελευταίοι είναι και οι πιο επικίνδυνοι. Οι μαθητές των γυμνασίων και λυκείων μαθαίνουν να κλειδώνουν τις τάξεις τους και τις αυλές τους. Διώχνουν από το σχολείο και τους καθηγητές τους. Άσχετα αν μερικοί από τους τελευταίους ενθαρρύνουν τέτοιες πρωτοβουλίες ή και τις ανέχονται. Μερικές από τις καταλήψεις έχουν κάποια δικαιολογητική βάση. Μόνον που τα μέσα του «αγώνα» είναι απρόσφορα, αναντίστοιχα και δεν εξυπηρετούν το σύνθημα ή το αίτημα. Όχι σπάνια παρεμβάλλονται και παρδαλά αιτήματα. Όπως διαμαρτυρίες και καταλήψεις για το σχήμα της σχολικής τυρόπιττας. Αληθές!
Η βία και η αυθαιρεσία έχει τον δικό της άτυπο στρατό. Τους «μπαχαλάκηδες». Ένα κράμα αντιεξουσιαστών, αριστεριστών και όχι ολίγων ποινικών. Οι περισσότερες λαϊκές συνάξεις υποφέρουν από αυτούς. Και όχι μόνον. Συναιτερίζονται και με ευυπόληπτους, κατά τα άλλα, συμπολίτες μας που ο χρόνος έχει χαράξει στο κορμί τους και στο νού τους πολλές ματαιώσεις. Κατά κανόνα, προσωπικές. Και, κατ’ εξαίρεση, συλλογικές.
Η κρίση αποτέλεσε τον δαυλό επαύξησης και διεύρυνσης των κύκλων βίας και αυθαιρεσίας. Ο προσχηματικός, για τους πρωταγωνιστές του αντιμνημονιακού αγώνα, επέτρεψε τα πάντα. Ακόμα και τη σιωπή για το «ολοκαύτωμα» της Marfin τον Μάϊο του 2010. Τον εξευτελισμό του Κοινοβουλίου. Τις καταλήψεις και καταστροφές κτηρίων. Όχι μόνον εκπαιδευτικών. Την εξαέρωση περιουσιών με βίαιες υλικές ενέργειες. Τις βάναυσες επιθέσεις εναντίον αθώων. Την προσπάθεια φίμωσης κάθε ελεύθερης ή έστω αντίθετης φωνής. Σε όλες τις μορφές του λόγου. Γραπτού (ξεχωριστά για αυτόν) και προφορικού. Είναι πρόσφατες οι επιθέσεις κατά καθηγητών, που ο λόγος τους δεν είναι αρεστός και ενοχλεί αυτές τις σκληρές μειοψηφίες. Είναι πολύ πρόσφατη η κατάληψη της εφορίας μεγαλοαστικής περιοχής. Με ακατανόητο περιεχόμενο και συμβολισμό. Λέτε να ήθελαν να καταστρέψουν ό,τι αποδεικνύει τις υποχρεώσεις προς την πατρίδα των υψηλά «κατεχόντων»;
Είναι βέβαιο ότι σήμερα το σύνολο των κρατικών υπηρεσιών ανέχεται τη βία και την αυθαιρεσία. Κανείς δεν τιμωρείται. Το χειρότερο; Κανείς δεν κατηγορείται. Ούτε καν εγκαλείται. Σαν να το απολαμβάνουμε αυτό το φαινόμενο. Που οπωσδήποτε διαφθείρει τους πολίτες και φθείρει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το περιεχόμενο της δημοκρατίας δεν εξαντλείται μόνο στις ελευθερίες, και μάλιστα, στην αχαλίνωτη εκδοχή τους. Περιλαμβάνει και το Κράτος Δικαίου. Το κράτος της νομιμότητας. Εκείνης που διασφαλίζει την έκφραση των συλλογικών και προσωπικών δημιουργικών δυνάμεων. Τον σεβασμό των άλλων πολιτών και των δικαιωμάτων τους. Τη βαθιά ανθρώπινη αλληλεγγύη. Και τη διαρκή υποστήριξη των οραμάτων της νέας γενιάς.
Κάποιοι είναι ένοχοι. Για τη βία και την αυθαιρεσία. Και αρκετοί για την ανοχή της. Εμείς οι υπόλοιποι; Αλήθεια τι χώρα θέλουμε;
Εβδομαδιαίο Άρθρο, Κυριακή, 08.10.2017
Δημοσίευση Σχολίου