Ο Πρωθυπουργός κάλεσε κόμματα της αντιπολίτευσης για μια κάποια εθνική συνεννόηση. Και το εύκολο ερώτημα είναι: για ποιο λόγο; Για ποια αιτία; Με ποια αφορμή; Πάνω σε ποιους κανόνες;
Χρειαζόμαστε εθνική συνεννόηση; Χρειαζόμαστε τη συνεργασία μεταξύ των διαφόρων κομμάτων;
Απαντώ ευθέως. Ναι. Κανένα κόμμα δεν έχει την πολιτική και ιδεολογική δύναμη και την οργανωτική για να διαχειριστεί μόνο του αυτή τη βαθιά δημοσιονομική, οικονομική, πολιτική και ιδεολογική κρίση. Αυτό έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα. Δεν τα κατάφεραν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Και δεν τα καταφέρνουν οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ.
Τα αίτια αυτής της αδυναμίας είναι πολλά. Άλλοτε ξεκινούν από την κεφαλή του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού φορέα. Άλλοτε γιατί οι αντίπαλοι καταφέρνουν να αδρανοποιήσουν και να ακινητοποιήσουν τις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις και πρωτοβουλίες. Άλλοτε γιατί η όποια συμμαχία μεταξύ διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων υπονομευόταν από τα μέσα των κομμάτων και άλλοτε γιατί οι άνθρωποι, όπως στην παρούσα κατάσταση, δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις, την αναγκαία ιδεολογική συγκρότηση και το απαραίτητο πολιτικό ήθος. Ο τυχοδιωκτισμός ποτέ δεν αποτέλεσε θετικό πολιτικό στοιχείο.
Αν η αφετηρία μας είναι η συμφωνία ότι μόνος του κανένας δεν τα κατάφερε, τότε ανακύπτει το ερώτημα: Γιατί σήμερα μια ευρύτερη ή έστω πλατιά συμμαχία πολιτικών δυνάμεων θα μπορούσε να αποδώσει;
Αυτό θα μπορούσε να συμβεί ή προβλεφθεί κάτω από μία ουσιαστική προϋπόθεση: Να συναποφασίζουν οι πολιτικοί φορείς που δηλώνουν επιθυμία συνεργασίας σ’ ένα πλήρες και συγκροτημένο πρόγραμμα πολιτικής δράσης. Όχι πέντε λέξεις σε πέντε γραμμές. Όχι αφηρημένες αξιακές μόνο προσεγγίσεις. Όχι συνθήματα και συνθηματολογία.
Αυτό το έχουν προσπαθήσει πολλά ευρωπαϊκά κράτη σε όμοιες ή παρόμοιες συνθήκες. Κλασικό παράδειγμα η Γερμανία. Έτσι κυβερνάται τα περισσότερα χρόνια των τελευταίων δεκαετιών. Στα περισσότερα. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των συνεργαζόμενων πολιτικών δυνάμεων και φορέων κρατάνε και μήνες. Τα κείμενα μετράνε δεκάδες ή εκατοντάδες σελίδες. Δεν πρόκειται για συμφωνίες κορυφής. Διατρέχουν ολόκληρο το σώμα κάθε πολιτικού φορέα.
Πάντως από τώρα πρέπει να επισημανθεί. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι φερέγγυο πρόσωπο. Εξαπάτησε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις το καλοκαίρι του 2015. Για ίδιον όφελος. Οι πρακτικές που χρησιμοποιεί δεν πληρούν τις θεμελιώδεις ηθικές αξίες και τους κανόνες που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε συνεργασίας. Και στο τέλος – τέλος είναι φανερό πως επιδιώκει να μοιραστεί με τους αντιπάλους του τη δική του καταστροφική χασούρα.
Δημοσίευση Σχολίου