Μακάριοι οι κλαίοντες, αλλά μακαριστοί οι κυβερνώντες …. ~ ΆΜΦΙΣΣΑ Newz

Τα σόσιαλ μίντια σήμερα παρτάρουν. Μια περαντζάδα είναι αρκετή για να διαβάσει κανένας τα πιο εύστοχα σχόλια χρηστών, για το πολυνομοσχέδιο των 7000plus σελίδων, το κλάμα των «πεσόντων διαπραγματευόμενοι» και τον πολυαναμενόμενο αυτόματο κόφτη δαπανών, που ψηφίζονται αυτό το ΣΚ από την ολομέλεια της βουλής.
Η αλήθεια είναι ότι τα μέτρα είναι πράγματι και ιδιαίτερα σκληρά και αμφιλεγόμενης απόδοσης. Μια
ακόμη φοροκαταιγίδα αφαίμαξης πολιτών, που ήδη δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στα βασικά τους έξοδα. Χαριστική βολή σε κλάδους επαγγελματιών, στερούμενα κοινωνικής δικαιοσύνης και αναπτυξιακής προοπτικής. Μέτρα της τελευταίας στιγμής, να κάνουμε ταμείο, έως ότου το λογαριάσουμε ξανά λειψό και ανοίξει ο επόμενος κύκλος συζητήσεων.
Οι χθεσινοί καταγγέλοντες, και αποψινοί οδυρόμενοι βουλευτές που θα κληθούν να υπερψηφίσουν, αγοράζοντας πολιτικό χρόνο για τους ιδίους και την κυβέρνηση της ΠΦΑ, έχουν σε κάτι δίκαιο. Γνωρίζουν ότι τα μέτρα αυτά και πολλαπλάσιο πολιτικό κόστος φέρουν και αποτελεσματικά δεν θα είναι. Γνωρίζουν ότι υπογράφουν την πολιτική τους καταδίκη και σπάνε το κοινωνικό συμβόλαιο με τους ψηφοφόρους τους, αλλά δεν έχουν εναλλακτική διέξοδο. Και δεν έχουν εναλλακτική διέξοδο γιατί οι ίδιοι το μεθόδευσαν, γιατί το «κοινωνικό τους συμβόλαιο» το δόμησαν σε λάθος βάση, με αντάλλαγμα την εξουσία.
Υπάρχει κάτι το κωμικοτραγικό στο «ΝΑΙ σε όλα», ανθρώπων που μέχρι προσφάτως μοίραζαν καταδίκες και κρεμάλες. Ανθρώπων που μιλούσαν για ξεπούλημα, την ίδια στιγμή που συναινούν στην συνδιαχείριση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας. Και όχι γιατί προσχώρησαν στο κλαμπ των «προδοτών». Αλίμονό μας αν επικρατήσει αυτό ως νέο αφήγημα, αλλά γιατί είτε λόγω άγνοιας, είτε και πολιτικής σκοπιμότητας, αρνήθηκαν να αντιληφθούν εγκαίρως τους συσχετισμούς και τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης μιας χώρας που πέρασε το κατώφλι της πτώχευσης, με ότι αυτό συνεπάγεται, σε μια Ένωση με δομικές δυσλειτουργίες και εθνικές προτεραιότητες.
Αν υπάρχει ηθικό δίδαγμα, απ όλη αυτή την περιπέτεια, είναι ένα . Ότι με την πλάτη στον τοίχο οι πολιτικοί λεονταρισμοί είναι εκ του περισσού και πληρώνονται ακριβά .Ιδιαίτερα όταν τα πολιτικά προγράμματα δομούνται πάνω σε «ανάγκες» και υποσχετήρια, αλλά δεν συνυπολογίζουν ούτε κοστολογούν τις συνέπειες . Τσάι και συμπάθεια λοιπόν για τους παθόντες, που ας ελπίσουμε ότι είναι οι τελευταίοι. Δεν χρειαζόμαστε νέο αντιμνημονιακό παραλήρημα, ούτε και νέες λίστες με ονόματα πολιτευτών που υπερψήφισαν, λιγότερο ή περισσότερο ευσυγκίνητοι . Φύλλο πορείας, σχέδιο ανασυγκρότησης, και νέο κοινωνικό συμβόλαιο χρειαζόμαστε. Εκτός και αν συνεναίσαμε όλοι, ότι είμαστε για κλάματα.
ΥΓ 1-Πράγματι, το μνημόνιο της αριστεράς, αφορά τους «τοκογλύφους» . Η αναδιάρθρωση του χρέους ήταν εξαρχής ζητούμενο , αλλά δεν είναι τόσο απλό να επιλυθεί σε προηγμένες χώρες . Η πρόταση του ΔΝΤ είναι γενναιόδωρη ,αλλά είμαστε εμείς ανέτοιμοι να την υποστηρίξουμε ακόμη. Και αυτό βολεύει δυστυχώς όλους τους υπολοίπους, πλην υμών την τρέχουσα περίοδο.
ΥΓ -2 Ότι κλάψαμε, κλάψαμε. Συνειδητοποιημένος και ανθεκτικός κανείς υπάρχει ; δεν έχουμε άλλο χρόνο για ψυχολογική υποστήριξη . Αλήθεια τώρα.