Τις περιμέναμε. Τις πέντε τροπολογίες που κατατέθηκαν την Πέμπτη το απόγευμα και ψηφίστηκαν προχθές αργά το βράδυ. Δεν είναι βέβαιο ότι δεν θα ψηφισθούν και άλλα μέτρα. Ακόμα και με τη διαδικασία της έκδοσης Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Ας μην έχουμε περιττές αγωνίες. Όλα αυτά η κυβέρνηση τα έχει ήδη υπογράψει. Από καιρό! Και στα αγγλικά!
Και οι πέντε, τροπολογίες, είναι άθλιες. Όλες! Γιατί κόβουν κι άλλο τις συντάξεις. Αυτοί που θα έδιναν το 13ο μισθό και τη 13η σύνταξη. Γιατί ενισχύουν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Αυτοί που κέρδισαν εκλογές, εξαπατώντας χιλιάδες εκλογείς με το σύνθημα «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»! Γιατί ενισχύεται ο ρόλος των πιστωτών, όταν η οικονομία θα καλυτερεύσει αρκετά και πρέπει να αποφασιστεί ποιο από τα αντίμετρα θα εφαρμοστεί. Αυτοί που θα διέγραφαν όλα τα προηγούμενα Μνημόνια με «ένα νόμο και ένα άρθρο». Γιατί απομακρύνουν το αίτημα για επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Αυτοί που αυτοαναγορεύτηκαν σε αυθεντικούς, δήθεν, εκφραστές και σε εκπροσώπους των κινημάτων όλων των εργαζομένων.
Μία τροπολογία, όμως, μας προσβάλλει! Αυτή που κατέθεσε η Υπουργός Εργασίας. Ουσιαστικά δεν τροποποιεί προηγούμενη διάταξη. Όχι! Ουσιαστικά τροποποιεί την Αιτιολογική Έκθεση του Τέταρτου Μνημονίου! Που έχει ήδη ψηφιστεί. Εδώ και είκοσι μέρες. Κατ’ απαίτηση του Τόμσεν του ΔΝΤ.
Αυτό δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Να ακυρώνεται, δηλαδή, το σκεπτικό των Ελλήνων βουλευτών, που έχουν ψηφίσει μία διάταξη.
Αυτές οι νομοθετικές και νομοπαρασκευαστικές αθλιότητες δεν είναι οι μόνες. Και δεν περιορίζεται σε αυτές η εμπλοκή των Τροϊκανών. Σε διάφορα, δήθεν, αθώα νομοσχέδια παρεισφρέουν, από καιρό εις καιρό, διατάξεις που ακυρώνουν το νομικό πολιτισμό και θίγουν πολύ βαθιά, σχεδόν, τον πυρήνα των ελευθεριών μας. Αυτός ο πολιτισμός έχει ως πυλώνα την υπεράσπιση του απορρήτου για μια σειρά επαγγελματιών. Από το γιατρό, το δικηγόρο έως τον ιερέα. Κανένας δεν μπορεί να τους υποχρεώσει να αποκαλύπτουν μυστικά, που τους εμπιστεύεται ο ασθενής, ο εντολέας έως και ο πιστός. Όχι, κατά μία τροπολογία, που κατατέθηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν ισχύει το απόρρητο έναντι των φορολογικών αρχών! Η κατακραυγή ήταν εκκωφαντική. Δεν την υπερασπίστηκε κανείς. Ούτε καν ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης και, παρόλα αυτά, την είχε υπογράψει. Τελικώς, αποσύρθηκε.
Όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με την εθνική κυριαρχία. Δεν αντιλέγω ότι στο πλαίσιο της ένταξής μας στην Ε.Ε. και, πιο συγκεκριμένα, στην Ευρωζώνη, μπορούν να προβλεφθούν τα μεγέθη των δαπανών και των εσόδων. Ή, έστω κατά είδη και μεγάλες κατηγορίες. Αλλά μέχρι εκεί. Μας θίγει η αποστολή λεπτομερειακών διατάξεων και ακριβής μετάφρασή τους. Δεν μπορούν να μας δίνουν εντολές για το πως θέλουμε να οργανώσουμε το κυριακάτικο πρωινό μας. Αν θα πάμε στην εκκλησιά ή θα πάμε να δουλέψουμε. Δεν μπορούν να εμπλέκονται οι δανειστές για το πως θα οργανώσουμε τα μεταπτυχιακά μας προγράμματα, εκτός αν τα χρηματοδοτούν. Δεν μπορούν να έχουν άποψη για το αν θα επαναχορηγήσουμε άσυλο στα πανεπιστημιακά ιδρύματά μας. Έστω και αν μια παρωχημένη, ιστορικά, ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας θέλει να δώσει τέτοια «δώρα» στους «μπαχαλάκηδες», που φαίνεται να συμπαθεί.
Αυτά τα δυσβάστακτα μέτρα, αυτές οι εξευτελιστικές και ταπεινωτικές διαδικασίες θα έπρεπε να μας είχαν οδηγήσει «στα κάγκελα»! Αυτό δεν συμβαίνει. Και μόνο οι δυνάμεις της παραδοσιακής Αριστεράς καταφέρνουν να διασώσουν την τιμή της λαϊκής φιλοτιμίας.
Δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί το γιατί. Όλες οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις έχουν συνηθίσει το λαό μας σε οράματα μικρού και χαμηλού, χρονικά, ορίζοντα. Και επιπλέον. Δυστυχώς, έχουν τραυματιστεί από μια σειρά γεγονότων συμπεριφορών και πράξεων κορυφαίων στελεχών τους.
Πεντακάθαρα, όμως. Οι λαοί δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους. Όπως και οι ηγεσίες, που αυτοί επιλέγουν. Που ιστορικό καθήκον τους είναι η καθοδήγηση των λαών. Το Brexit, μια αυτοκτονική πρωτοβουλία και απόφαση, το αποφάσισε, μεν, ο Βρετανικός λαός, χωρίς ουσιαστική καθοδήγηση από «ηγέτες», που δεν είχαν καθαρή ταυτότητα. Ακολούθησαν και υποτάχθηκαν σ’ έναν ιδιότυπο λαϊκισμό και δημαγωγία. Δεν ήσαν πολιτικοί. Άνευροι γραφειοκράτες ήσαν. Που διεκπεραιώνουν φευγαλέα αισθήματα και μίζερες αντιδράσεις.
Εμείς τι περιμένουμε; Μόνο το τυχαίο δραματικό γεγονός; Ή τα καπρίτσια πότε του Τόμσεν, πότε τις «γαλιφιές» του Γιουνκέρ και πότε τις εμμονές του Σόϊμπλε;
Εβδομαδιαίο Άρθρο, Κυριακή, 11.06.2017
Δημοσίευση Σχολίου