ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ : Άσυλο στους… «μπαχαλάκηδες»!

Φωτογραφία του ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ.
Όλα ρετρό. Όχι μόνο οι σκέψεις. Αλλά και οι προτάσεις. Σκονισμένες, από τα τόσα χρόνια ξεχασμένες. Δεν τις συζητάει κανένας στην Ευρώπη ή οπουδήποτε αλλού. Αυτές τις κουβέντιαζε ένας μικρός κύκλος ανθρώπων, που δεν είχαν ευρύτερη λαϊκή αποδοχή. Κάπου γύρω στο 3%, μόνο.
Αν και υπήρχαν αρκετοί σοβαροί άνθρωποι μεταξύ τους, που διαφωνούσαν εντονότατα. Ήξεραν από τα πανεπιστήμια της αλλοδαπής. Ήξεραν την περιπέτεια των πανεπιστημίων στη Δυτική Ευρώπη από τα μεταπολεμικά χρόνια και μετά.
Ο κύριος Γαβρόγλου έφερε δύο σημαντικές αντι-μεταρρυθμίσεις:
Με την πρώτη, κατάργησε τα Συμβούλια Διοίκησης κάθε πανεπιστημίου. Ένας θεσμός που εισήγαγε το 2011 η Άννα Διαμαντοπούλου, με την πιο πλατιά κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που θυμάμαι. Και επανάφερε τη συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου.
Με τη δεύτερη, «νεκρανάστησε» το θεσμό του ασύλου.
Δεν θέλω να σχολιάσω αναλυτικά την πρώτη αντι-μεταρρύθμιση. Καθαρά και τηλεγραφικά ισχυρίζομαι ότι τα Συμβούλια Διοίκησης είχαν στελεχωθεί από διαπρεπείς Έλληνες του εξωτερικού. Και η συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα είχε κυριολεκτικά αποτύχει. Το φοιτητικό κίνημα τις τελευταίες δεκαετίες είχε κομματικοποιηθεί στο μέγιστο και μη ανεκτό βαθμό. Και μέσα από τη συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης είχε αλλοιωθεί και περιοριστεί ο αξιοκρατικός και ακαδημαϊκός χαρακτήρας του Πανεπιστημίου. Όταν καταργήθηκε η συμμετοχή των φοιτητών δεν υπήρξαν σφοδρές αντιδράσεις, εκ μέρους του φοιτητικού κινήματος. Άλλη μια απόδειξη ή, έστω, τεκμήριο ότι είχε αναγνωριστεί ο εκφυλιστικός χαρακτήρας αυτής της συμμετοχής ακόμα και από τους ίδιους τους φοιτητές.
Θέλω όμως να επιμείνω για το έγκλημα, που προετοιμάζεται με την «παλινόρθωση» του ασύλου.
Είναι έγκλημα. Άλλο ήταν το νόημα και ο συμβολισμός του ασύλου, ως διεκδίκηση στα χρόνια της ανωμαλίας. Προσωπικά και εγώ, είχα συμμετάσχει σε αυτούς τους αγώνες. Τί διεκδικούσαμε; Να μην κυκλοφορούν ανάμεσά μας, στα αμφιθέατρα και στις αυλές των σχολών μας, οι χαφιέδες της Ασφάλειας επί δικτατορίας. Και όχι μόνο. Είμασταν σε διαρκή αντιπαράθεση με τους ασφαλίτες, που επιχειρούσαν να μας τρομοκρατήσουν, στα πρώτα χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους. Και στα χρόνια της Αποστασίας.
Το 1982 αναγνωρίστηκε το Άσυλο και νομικά. Δυστυχώς μετατράπηκε σε άσυλο εγκληματικής δραστηριότητας, κατά κανόνα από εξω-πανεπιστημιακά στοιχεία. Και από άσυλο προστασίας των ακαδημαϊκών ελευθεριών, κατάντησε σε άσυλο μικρεμπόρων ναρκωτικών και λοιπής αλητείας.
Νέα Κρήτη, Άποψη, Σάββατο, 10.06.2017
ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ
ΕΠΟΜΕΝΟ
« Prev Post
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
Next Post »

Δημοσίευση Σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις 7 ημερών