Το κλείσιμο της αξιολόγησης συνδέθηκε από την κυβέρνηση με το ζήτημα του χρέους! Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το όλο θέμα παραπέμπει, τουλάχιστον, στις ημερομηνίες της εαρινής σύναξης του IMF, δηλαδή 21-23 Απριλίου.
Όμως, γνωρίζουμε ότι το συγκεκριμένο μεσομακροπρόθεσμο πρόγραμμα ελάφρυνσης του χρέους δεν πρόκειται να το έχουμε πριν τους πρώτους μήνες του 2018. Μετά, δηλαδή, που θα έχει κλείσει ο εκλογικός κύκλος στην Ευρώπη, ίσως χωρίς την Ιταλία!
Τότε, τί επιδιώκουμε σήμερα να ακούσουμε; Προφανώς μία προσεγγιστική περιγραφή του τι θα περιλαμβάνει η μεσοπρόθεσμη ρύθμιση του χρέους. Την περιγραφή αυτή την ξέρουμε λίγο-πολύ σήμερα, αφού, σε ένα μεγάλο βαθμό, θα ενσωματώνεται οργανικά στην ευρωπαϊκή αντίληψη της διαχείρισης του χρέους. Έχει τη μορφή του reprofiling. Δηλαδή, περιέχει μία σειρά από ρυθμίσεις, που επιτρέπουν επιμήκυνση των υποχρεώσεων μέσα στο χρόνο, μειώνοντας κυρίως την καθαρή παρούσα αξία και βελτιώνοντας το πρότυπο αποπληρωμής του.
Βεβαίως, άλλο είναι να έχουν υποσχεθεί από τον Νοέμβριο του 2012 να ρυθμίσουν το χρέος, άλλο να περιγράφουν τη ρύθμισή του, όπως ελπίζουμε ότι θα γίνει τώρα, και άλλο να οριστικοποιηθούν οι αποφάσεις αυτές.
Όμως έρχεται το μείζον ερώτημα. Πόσο μας κοστίζει αυτή η υποσχετική περιγραφή των μεσοπρόθεσμων ρυθμίσεων; Γιατί, για χάρη της υπόσχεσης, δεν κλείνουμε τη δεύτερη αξιολόγηση. Όχι εξαιτίας της απόφασης. Η τελική απόφαση για τη ρύθμιση του χρέους θα περιλαμβάνει ένα σοβαρό πακέτο υποχρεώσεων.
Γιατί, όμως, μπήκαμε σε αυτή τη στρατηγική της απόσπασης σταδιακών υποσχέσεων για το χρέος; Μήπως για την επίτευξη ενός πολιτικού στόχου, που όμως, όπως τελικά εξελίσσεται η υπόθεση, θα έχει μικρή επικοινωνιακή πολιτική αξία; Και για χάρη του στόχου αυτού να αναβάλουμε ξανά την άφιξη της ανάκαμψης; Είμαστε βέβαιοι ότι αυτή η καθυστέρηση δε δημιουργεί μία κρίσιμη καθυστέρηση για το QE και για την τραπεζική ρευστότητα; Μήπως υπάρχει μία αναίτια συντήρηση της αβεβαιότητας; Κάλλιστα θα μπορούσαμε να έχουμε συμφωνήσει και εφαρμόσει από το 2016 αρκετά από τα μέτρα αυτά. Π.χ. αυτά που συνδέονται με το τραπεζικό σύστημα, γεγονός που αποδείχθηκε κρίσιμο στοιχείο στη συνέχεια. Σήμερα, έχοντας κλείσει τα «εύκολα», θα μπορούσαμε να κάνουμε γνωστά ένα - δύο δυνατά σημεία διαφωνίας για τη δεύτερη αξιολόγηση, αφήνοντας το χρέος απέξω. Έτσι, οι πολιτικές συμμαχίες θα ήταν διευρυμένες και ο ορίζοντας πιο καθαρός. Εξάλλου, μία τέτοια στρατηγική θα ήταν σαφώς προτιμότερη, αφού ήταν η μοναδική που θα μας είχε βγάλει και από τη μέγγενη της διαφωνίας IMF - Γερμανών. Τώρα κατορθώσαμε να τα κάνουμε όλα περίπλοκα, με κύριο θύμα την ελληνική οικονομία.
1η δημοσίευση: Εφημερίδα Αληθινές Ειδήσεις (5 Απριλίου 2017).
Δημοσίευση Σχολίου