Σήμερα περισσεύουν δύο πράγματα: οι αναλύσεις και οι ενοχές.
Αναλύσεις από ειδήμονες και μη, οι οποίοι, την εποχή που συνέβαιναν όλα όσα μας έφεραν εδώ ήταν στην καλύτερη περίπτωση ανύπαρκτοι, και ενοχές από το σύνολο σχεδόν την μουδιασμένης
ελληνικής κοινωνίας. Τεχνητές ενοχές, που τα μέσα "ενημέρωσης" (εξημέρωσης καλύτερα) μας τρέφουν μαζί με την τρομοκρατία του "χάους".
Αυτό που ονομάζεται "πολιτική" στη χώρα μας δεν είναι παρά η ιδιοτελώς υποκινούμενη αυθαιρεσία κάποιων ομάδων ανθρώπων. Ποτέ η εξουσία δε βασίστηκε στη γνώση. Αντίθετα, εξοστράκιζε ως "τεχνοκρατικές" φωνές όπως αυτή του υπογράφοντα, δημιουργώντας το σύνολο των αναγκαίων "συνοδευτικών" θεσμών και ιδεολογημάτων διάχυσης της διαφθοράς, αφήνοντας χώρο μέσα στο κάθε πολιτικό "μαντρί" μόνο για όσους ήταν ελεγχόμενοι ή συνένοχοι.
Με τα λόγια τους, όμως, δεν πληρώνονται οι λογαριασμοί. Και τα δύο κόμματα της «πάλαι ποτέ εξουσίας» , αλλά δυστυχώς και το νέο της «αριστεράς (κατά δήλωσή του δηλαδή!) των ανικάνων» δικαιούνται να ομιλούν περί "ιδεολογίας" όσο δικαιούται να μιλάει για αγάπη ένας κατά συρροή δολοφόνος… . Διότι πως εξηγεί κάποιος το πολύ εμπεριστατωμένο λογύδριο υπουργού κατά της ολέθριας πώλησης (βλέπε ξεπουλήματος) της ΔΕΗ , όταν αυτό συμπληρώνεται από τη διαβεβαίωση του ιδίου ότι …θα το ψηφίσει στη βουλή!!
Θλίβομαι να βλέπω τόσους συμπολίτες μας να παραμένουν όμηροι της κενολογίας και της ολέθριας αναποτελεσματικότητας που έχει αποδειχθεί ότι μας έχει φέρει μπροστά στην καταστροφή. Τα γνωστά δύο κόμματα εξουσίας μας εξαπάτησαν συνειδητά και σε συμφωνία. Το τρίτο μας εξαπατά σήμερα και μάλιστα προκλητικά. Κανένα μαντρί δεν αλλάζει από τα μέσα, γιατί πουθενά στα δύο συνορεύοντα μαντριά της μεταπολίτευσης και στο τρίτο που προσετέθη τελευταία, δεν υπάρχει το σταθερό σημείο που ζητάει ο Αρχιμήδης για να κουνήσει τον κόσμο. Η δε προσπάθειά τους να συνεχίσουν να υπάρχουν στον πολιτικό χάρτη, η οποία επιστρατεύει ορολογία από την εποχή του εμφύλιου, είναι τουλάχιστον αξιοθρήνητη.
Τρομοκρατία, ενοχές, και κατάθλιψη: αυτό θέλουν από τους πολίτες. Το "μαζί τα φάγαμε" δεν ήταν αποστροφή του λόγου. Ήταν τέχνασμα που κάνει τον Γκέμπελ να φαίνεται ερασιτέχνης.
Σε αυτούς που νιώθουν την κατάθλιψη της απογοήτευσης, λοιπόν, έχω να πω ότι ο στρουθοκαμηλισμός δεν διώχνει τον θηρευτή. Έχω επίσης να τους πω, να μην περιμένουν από κανέναν να τους αλλάξει τη ζωή. Φάνηκε καθαρά, πως ζωή που αλλάζει με παροχές χωρίς αντίκρισμα και δουλειά, αργά ή μάλλον γρήγορα καταστρέφεται. Έχω, τέλος, να τους πω ότι το "όλοι ίδιοι είναι" που χρόνια τώρα μας φυτεύουν στο κεφάλι τα μέσα μαζικής εξημέρωσης, δεν είναι αλήθεια. Υπάρχουν και κάποιοι που αξίζει να τους πιστέψουμε όχι ως σωτήρες, αλλά τουλάχιστον ως σοβαρούς και ικανούς να το παλέψουν.
Αυτό που «αξιολογείται» σήμερα είναι η ολοκλήρωση της καταλήστευσης του ελληνικού λαού: τόσο των κόπων του, όσο και της αξιοπρέπειάς του. Είναι η παράδοση όσων πλουτοπαραγωγικών πηγών μας απομένουν, χωρίς όρους, σε εγχώριες συμμορίες και στα αφεντικά τους. Είναι το μέλλον της δημιουργίας και της αξιοπρέπειας της χώρας. Αυτή τη συνταγή πρέπει να τους τη χαλάσουμε.
Αν είναι να περάσουμε άσχημα, ας είμαστε αυτοί που θα ανοίξουν τους ασκούς του αιόλου να ξεσηκωθεί ο νότος της Ευρώπης. Να διώξουμε τους οσφυοκάμπτες υπαλληλίσκους και να διαπραγματευτούμε με τη σοβαρότητα που δικαιούμαστε, χωρίς μισόλογα . Το χρωστάμε στα παιδιά μας.
Η Αναστάσιμη προτροπή μου σε όλους: Αγωνιστείτε, ξεπεράστε τους φόβους σας. Σας φοβούνται, μην τους φοβάστε.
του Νίκου Μαρκάτου
Δημοσίευση Σχολίου