Την περασμένη βδομάδα στην Στοκχόλμη. Με εργαλείο ένα φορτηγό, τζιχαντιστής σκόρπισε ανθρώπινο αίμα και τρόμο.
Μέσα στον Μάρτη, λίγες μέρες πριν από την εθνική μας εορτή τζιχαντιστής έπεσε με το φορτηγό του πάνω στο πλήθος που βρισκόταν στην γέφυρα του Ουεστμίνστερ. Στην συνέχεια μαχαίρωσε ένα αστυνομικό έξω από την βρετανική Βουλή. Από την αρχή μέτρησαν πέντε νεκρούς και σαράντα τραυματίες.
Παραμονές των Χριστουγέννων 2016, στο Βερολίνο, φορτηγό έπεσε πάνω σε πλήθος, κοντά σε χριστουγεννιάτικη αγορά. Από τις πρώτες στιγμές μέτρησαν τουλάχιστον εννιά νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Το Ισλαμικό Κράτος ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης.
Η Γαλλία γιόρταζε την εθνική της εορτή στις 14 Ιουλίου 2016. Στην κεντρική λεωφόρο της Νίκαιας είχαν μαζευτεί πάνω από 100.000 άτομα για να παρακολουθήσουν το πανηγυρικό ρίξιμο πυροτεχνημάτων. Τρομοκράτης, με άρωμα ISIS, έπεσε πάνω τους, πάλι με φορτηγό. Μετρήσαν 84 νεκρούς και 150 τραυματίες.
Δεν είναι τυχαία η χρήση του φορτηγού. Ο οδηγός κουβαλάει κάτι που δεν έχει παράθυρα, δεν έχει φως. Και αυτό που μεταφέρει είναι βαρύ, μεγάλο και σκοτεινό. Ο τρομοκράτης – οδηγός έχει την αίσθηση της δύναμης. Έστω και για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Ο τρόμος παραλύει. Το θύμα δεν αντιστέκεται. Δεν ξέρει πως να αντισταθεί. Ο κάθε πολίτης νιώθει υποψήφιο θύμα. Και τα θύματα είναι πολλά. Όλοι μας. Σχεδόν.
Το 1966 ο Διονύσης Σαββόπουλος κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τον τίτλο «Το φορτηγό». Στίχοι και μουσική του ίδιου του Διονύση Σαββόπουλου. Στην εποχή της πρώτης κυκλοφορίας δεν πούλησε παρά 2000 κομμάτια. Αργότερα, όλα τα τραγούδια λατρεύτηκαν. Να θυμίσω τους τίτλους: Οι πλανόδιοι! Οι μάγοι! Η Ζωζώ! Η μαϊμού! Το μπουλούκι! Η Συννεφούλα! Το δέντρο! Βιετνάμ γιε-γιε! Ήλιε, ήλιε αρχηγέ! Τα κορίτσια που πηγαίνουν δύο – δύο! Τα πουλιά της δυστυχίας! Μη μιλάς άλλο για αγάπη! Οι παλιοί μας φίλοι! Με αυτόν τον δίσκο καθιερώθηκε ο Διονύσης Σαββόπουλος ως μουσικός και τραγουδοποιός με πολιτικές, ρομαντικές και σκωπτικές ευαισθησίες και διαθέσεις. Για όλες τις γενιές μας.
Στις δύσκολες μέρες νιώθω την ανάγκη να τον αντιγράψω. Για φίλους και όχι μόνο. Για ένα άλλο φορτηγό. Το φορτηγό των σκληρών και άγριων χρόνων της πιο βαθειάς ιστορικής κρίσης. Με ένα δίστιχο από το τελευταίο τραγούδι εκείνου του δίσκου. «Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία. Κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».
Ο καθένας μας στο δικό του φορτηγό. Ο καθένας μας στο δικό μας φορτηγό. Σε όποια θέση προκρίνει και καταφέρει!
Δημοσίευση Σχολίου