Είναι περίεργες αυτές οι μέρες. Ίσως γιατί όλες τους είναι σημαντικές. Καμιά δεν μπορείς να παραλήψεις. Ή να ξεγράψεις.
Το ξέρεις το τέλος τους. Αυτό είναι το Πάσχα! Το Αναστάσιμο!
Μα προηγείται μια βασανιστική πορεία. Μέρα με τη μέρα. Την περπατάς μαζί Του. Και όλες οι
σκέψεις κολυμπούν σε δυσερμήνευτα νερά των συμβολισμών. Που σου επιβάλλονται απέξω. Χωρίς βία. Χωρίς πειθαναγκασμούς.
Απόψε θα ανηφορήσουμε στο Γολγοθά. Που δε γνωρίσαμε. Θα Τον συνοδέψουμε. Αυτόν που δεν αγγίξαμε. Ούτε καν τον χιτώνα Του. Δε θα φορτωθούμε στους ώμους μας το Σταυρό Του. Είναι τόσο βαρύς. Για το δικό μας σαρκίο.
Και ο αλήτης ο νους μας θα περιπλανηθεί στα δικά μας βάθη. Όχι για να τα αναγνώσουμε και να τα αναγνωρίσουμε. Λύτρωση λαχταράμε. Και τέτοιες ώρες τη θέλουμε. Με δύναμη πιο ισχυρή και από τις επιθυμίες μας.
Θα ψάξουμε αυτούς που μας χαρίζουν τη συντροφιά τους μέχρι το τέλος μας. Που απλώνουν τα χέρια τους για να κρατήσουν γερά τα δικά μας. Που συντονίζουν το βήμα τους μαζί με τα δικά μας. Που κοιτάζουν αδιάκοπα μπροστά. Και δε μετρούν τι αφήνουνε πίσω τους.
Ακόμα και αν στα δύσκολα λυγίσουν προς στιγμή, η θέλησή τους παραμένει ατσαλένια. Θα φτάσουν μέχρι τη βάση του δικού μας μαρτυρίου.
Δεν έχουμε όλοι μας τις ίδιες δυνάμεις για τρέξιμο, για έφοδο ή στοιχισμένη συνοδοιπορία. Δεν είναι και τόσο εύκολη η αναπνοή για όλους μας. Δε χτυπούν το ίδιο γρήγορα ή το ίδιο αργά οι χτύποι της καρδιά μας.
Και ούτε οι ψυχές των συνοδοιπόρων μας ακολουθούν τις ίδια πτήσεις. Κάποιων οι ψυχές χάνουν ύψος. Έστω και για λίγο. Μη σκεφτείς να τιμωρήσεις όμως κανέναν. Δώσ’ του άλλη μια ευκαιρία. Μπορεί και να σε φτάσει. Και να βγει και πιο μπροστά και πιο ψηλά από σένα.
Και όταν έρθει η ώρα για να σου παραδώσει τη δική του απολογία προς τη δική σου ζωή, μην μπερδευτείς στο μέτρημα. Κοίταξε να καταγράψεις το τέλος του. Με μια υπόμνηση. Ότι και εσύ θα δώσεις τη δική σου απολογία προς τη δική του ζωή.
Και αυτό ισχύει για όλα. Τα πράγματα τα δικά σου. Και τα πράγματα του άλλου και των άλλων.
Δημοσίευση Σχολίου