Σήμερα θα λεχθούν πολλά και σπουδαία. Μερικά κινούνται στο χώρο της αλήθειας. Δεν είναι λίγα που δεν έχουν ιστορικά στοιχεία για να τεκμηριωθούν. Απαντήστε τα, μάλιστα. Υπάρχουν και κάποιες πικρές αλήθειες.
Η πρώτη: Όλοι την περιμέναμε την 21η Απριλίου. Άλλος νωρίτερα. Και άλλος αργότερα. Παρ’ όλα αυτά, ξαφνιαστήκαμε. Η χούντα μας «έπιασε στον ύπνο». Και, τελικά, οργανωτικά ανέτοιμους. Γι’ αυτό τις πρώτες μέρες μάλλον κρυβόμασταν παρά βγήκαμε στους δρόμους.
Η δεύτερη πικρή αλήθεια: Ήμασταν πολύ κουρασμένοι. Και σχεδόν μοιραίοι.
Μας είχαν κουράσει όλες οι κινητοποιήσεις με αφετηρία την αποστασία και
τα «Ιουλιανά». Τρέχαμε όλη την ημέρα στους δρόμους. Και όταν ήρθε η
στιγμή, για να κατέβουμε όλοι μαζί στους δρόμους, δεν είχαμε δυνάμεις.
Η τρίτη πικρή αλήθεια: Τον πρώτο καιρό υπήρξε η άκρα του τάφου σιωπή. Κάποιοι, κυρίως από τους χώρους των διανοουμένων, προσπάθησαν να συνωμοτήσουν. Δεν είχαν όμως την πείρα της παραδοσιακής Αριστεράς. Δεν ήξεραν, πώς να προφυλαχθούν. Γι’ αυτό και συνελήφθησαν εύκολα.
Η τέταρτη πικρή αλήθεια: Αυτή η σιωπή παγίδευσε και τη διεθνή κοινή γνώμη. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, όλος ο κόσμος στο εξωτερικό μούδιασε. Και πολλές κυβερνήσεις έσπευσαν να αναγνωρίσουν τη χούντα των συνταγματαρχών.
Η πέμπτη πικρή αλήθεια: Όλες οι αντιχουντικές δυνάμεις παρέμειναν για αρκετό καιρό διασπασμένες. Υπήρξαν εύλογες δικαιολογίες. Κάποιοι δεν ήθελαν μαζί τους το βασιλιά. Υπήρχαν πολλές ενστάσεις για τη σύμπτυξη μαζί του σε ένα αντιδικτατορικό μέτωπο. Και εκείνος ετοίμαζε δικτατορία. Πλην, όμως, με τους στρατηγούς. Και όχι με τους συνταγματάρχες. Γιατί να τον εμπιστευτούν, λοιπόν;
Η έκτη πικρή αλήθεια: Η χούντα, ως κυβέρνηση, κατάφερε με τα χρόνια να αποκτήσει ρίζες σε πολλά λαϊκά στρώματα. Δεν είναι η ώρα να τις περιγράψω. Και ούτε να τα τακτοποιήσω. Εμείς, οι υπόλοιποι, ευτυχώς αποκτήσαμε ένα άλλοθι. Τον κόσμο, τις εκατοντάδες χιλιάδες των Αθηναίων, που συνέρρευσαν για να συνοδεύσουν τη σορό του Γιώργου Παπανδρέου, του Γέρου της Δημοκρατίας.
Η έβδομη πικρή αλήθεια: Βεβαίως είχαμε τις κορυφαίες αντιστασιακές πράξεις. Την κατάληψη της Νομικής το Φεβρουάριο του 1973 και τον ξεσηκωμό στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Πλην, όμως, αυτές οι κορυφαίες πράξεις δεν έριξαν τη δικτατορία. Αυτή κατέρρευσε κάτω από το βάρος των ευθυνών της στο μεγάλο έγκλημα και προδοσία στην Κύπρο.
Νέα Κρήτη, Άποψη, Παρασκευή, 21.04.2017
Η τρίτη πικρή αλήθεια: Τον πρώτο καιρό υπήρξε η άκρα του τάφου σιωπή. Κάποιοι, κυρίως από τους χώρους των διανοουμένων, προσπάθησαν να συνωμοτήσουν. Δεν είχαν όμως την πείρα της παραδοσιακής Αριστεράς. Δεν ήξεραν, πώς να προφυλαχθούν. Γι’ αυτό και συνελήφθησαν εύκολα.
Η τέταρτη πικρή αλήθεια: Αυτή η σιωπή παγίδευσε και τη διεθνή κοινή γνώμη. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, όλος ο κόσμος στο εξωτερικό μούδιασε. Και πολλές κυβερνήσεις έσπευσαν να αναγνωρίσουν τη χούντα των συνταγματαρχών.
Η πέμπτη πικρή αλήθεια: Όλες οι αντιχουντικές δυνάμεις παρέμειναν για αρκετό καιρό διασπασμένες. Υπήρξαν εύλογες δικαιολογίες. Κάποιοι δεν ήθελαν μαζί τους το βασιλιά. Υπήρχαν πολλές ενστάσεις για τη σύμπτυξη μαζί του σε ένα αντιδικτατορικό μέτωπο. Και εκείνος ετοίμαζε δικτατορία. Πλην, όμως, με τους στρατηγούς. Και όχι με τους συνταγματάρχες. Γιατί να τον εμπιστευτούν, λοιπόν;
Η έκτη πικρή αλήθεια: Η χούντα, ως κυβέρνηση, κατάφερε με τα χρόνια να αποκτήσει ρίζες σε πολλά λαϊκά στρώματα. Δεν είναι η ώρα να τις περιγράψω. Και ούτε να τα τακτοποιήσω. Εμείς, οι υπόλοιποι, ευτυχώς αποκτήσαμε ένα άλλοθι. Τον κόσμο, τις εκατοντάδες χιλιάδες των Αθηναίων, που συνέρρευσαν για να συνοδεύσουν τη σορό του Γιώργου Παπανδρέου, του Γέρου της Δημοκρατίας.
Η έβδομη πικρή αλήθεια: Βεβαίως είχαμε τις κορυφαίες αντιστασιακές πράξεις. Την κατάληψη της Νομικής το Φεβρουάριο του 1973 και τον ξεσηκωμό στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Πλην, όμως, αυτές οι κορυφαίες πράξεις δεν έριξαν τη δικτατορία. Αυτή κατέρρευσε κάτω από το βάρος των ευθυνών της στο μεγάλο έγκλημα και προδοσία στην Κύπρο.
Νέα Κρήτη, Άποψη, Παρασκευή, 21.04.2017
Δημοσίευση Σχολίου